Rozdział 29

    - Córeczko – Wyszeptał. Powiedział to z takim uczuciem, z miłością. Poczułam ciepło na sercu, a po moim policzku spłynęła jedna, zbłąkana łza.

    - Poznał mnie pan? – Spytałam. Nie wiedziałam jak mam się do niego zwracać. Przecież nie powiem do niego tato. Dlatego zdecydowałam się na pan.

    - Zmieniłaś się. Ale wyrosłaś.

    - Skąd pan wie, że się zmieniłam? Przecież nigdy mnie pan nie widział.

    - Dostawałem od twojej mamy zdjęcia co roku. Ale od trzech lat nie dostałem ani jednego. Przez ten czas bardzo się zmieniłaś. Jesteś już prawie dorosła. I proszę cię, nie mów do mnie pan. Mów do mnie po imieniu – powiedział. Pokiwałam głową na znak, że się zgadzam. – Poczekaj chwilkę, tylko przełożę moje spotkanie.

    - Nie, nie rób sobie kłopotu. Nie chcę, żebyś z mojego powodu zmieniał swoje plany – odparłam. On mnie jednak nie posłuchał, tylko chwycił za słuchawkę telefonu i wybrał jeden z guzików na klawiaturze.

    - Pani Sofio, proszę, żeby przełożyła pani moje spotkanie na jutro… No dobrze, w takim razie o godzinę… Tak… I niech nikt mi nie przeszkadza teraz… Dziękuję. – I zakończył rozmowę.

    - No niestety nie udało mi się przesunąć spotkania na jutro, więc mamy godzinę teraz. Chodź, usiądziemy na kanapie. – Wskazał na stojące meble w rogu pomieszczenia. – Może chcesz się czegoś napić? – spytał.

    - Wody, jeżeli można. – Chwycił karafkę stojącą na szklanym stoliku i nalał mi cieczy do szklanki.

    - Nawet nie wiesz jak długo czekałem na to, by cię spotkać. Myślałem, że nigdy do tego nie dojdzie. Moja mała córeczka.

    - Już nie taka mała – powiedziałam z lekkim uśmiechem.

    - Dla mnie zawsze będziesz mała. Jesteś tu sama?

    - Nie, przyjechałam z przyjaciółką. Jest na korytarzu – odpowiedziałam.

    - Rodzice wiedzą, że tu jesteś?

    - Tak, wiedzą.

    - To dobrze. Cieszę się, że wreszcie cię spotkałem. Czytałaś moje listy?

    - Niedawno się o tobie dowiedziałam i mama dała mi je do przeczytania. Przez całe swoje życie nie miałam pojęcia o twoim istnieniu. Żyłam w kłamstwie – powiedziałam. Oboje nieco posmutnieliśmy.

    - Przepraszam cię. Przepraszam za wszystko. To wszystko nie powinno mieć miejsca. Powinienem walczyć o was do końca. Byłem głupi. Poddałem się. Nie chciałem niszczyć nowego związku twojej matki. Wchodzić butami w wasze życie. – Mówiąc to złapał mnie za dłoń.

    - Nie masz za co przepraszać. Słyszałam trochę o tobie i wiem, że próbowałeś nas znaleźć. To moi rodzice zataili to wszystko. Ale kłamstwo zawsze wyjdzie na jaw – powiedziałam i nie wiem czemu, ale po prostu go przytuliłam. Na początku był zaskoczony moim zachowaniem, ale chwilę później ocknął się i zamknął mnie w swoim uścisku. Jak na pierwszy rzut oka wydawał się naprawdę w porządku facetem. W jego ramionach czułam się tak jakoś bezpiecznie, dobrze. Trochę zmieszana i lekko zawstydzona odsunęłam się od niego i wzięłam łyk wody.

    - Może chciałabyś zobaczyć moją wytwórnię?

    - Bardzo chętnie, ale raczej nie dzisiaj. Ty masz mało czasu, a poza tym Emma na mnie czeka na korytarzu, nie chcę, żeby się zanudziła. Może kiedy indziej - odparłam.

    - Masz rację. To głupio zabrzmi, ale mogę numer twojego telefonu? Chciałbym być z tobą w kontakcie – spytał z nutką niepewności w głosie.

    - Oczywiście. – Wyciągnęłam kawałek kartki i napisałam na nim ciąg cyfr. – Proszę – powiedziałam podając mu papier.

    - Masz jakieś plany na wieczór?

    - Raczej nie. Nic nie planowałyśmy z Emmą. A czemu pytasz?

    - Może wpadłybyście do mnie na kolację? Pogadalibyśmy, spędzili trochę czasu. Co ty na to?

    - Z chęcią – odpowiedziałam.

    - To adres przyślę ci smsem. – W tym samym momencie usłyszeliśmy pukanie do drzwi. Robert powiedział proszę i chwilę potem w gabinecie znalazła się sekretarka.

    - Panie Robercie, musi się pan już zbierać. Zostało panu niewiele czasu do spotkania – odrzekła.

    - Dobrze, dziękuję za informację. Zaraz będę się zbierał. – I wyszła.

    - To ja już się będę zbierała. Dziękuję za tą krótką rozmowę. Cieszę się, że mogłam cię zobaczyć – powiedziałam.

    - To ja ci dziękuję. Nawet nie wiesz ile sprawiłaś mi szczęścia swoim pojawieniem się. Ale dzisiaj zobaczymy się jeszcze raz. Tylko weź ze sobą przyjaciółkę.

    - Na pewno wezmę. To do widzenia.

    - Do zobaczenia. – Posłałam mu delikatny uśmiech i wyszłam. Nie było tak źle. Nawet nie wiem czym się tak denerwowałam. To miły i ciepły człowiek. Czuję, że bez problemu można się z nim dogadać. Co ja mówię, na pewno się da. W końcu to mój ojciec. Mamy te same geny. Jestem częścią jego. Rozejrzałam się po pomieszczeniu w celu znalezienia mojej przyjaciółki. Stała przy biurku i prowadziła konwersację z sekretarką. Podeszłam do niej.

    - Więc wystarczy, że będzie się pani rozciągała codziennie i wykonywała kilka ćwiczeń. – Mówiła coś do tej kobiety.

    - Już jestem – powiedziałam.

    - O, nie zauważyłam jak wyszłaś z gabinetu. – Zwróciła się do mnie Emma.

    - Już możemy iść.

    - Ok. To do widzenia. – Pożegnałyśmy się z sekretarką i wyszłyśmy z budynku.

    - I jak było? Opowiadaj. – Zaczęłam opowiadać jej cały przebieg spotkania. Ani razu mi nie przerwała i uważnie słuchała.

    - … No i zaprosił nas dzisiaj na kolację do siebie. – Zakończyłam swoją opowieść.

    - Czyli ogólnie było w porządku i nie było się czym stresować. No widzisz, nie taki diabeł straszny jak go malują – powiedziała i przytuliła mnie.

    - Oj tam. Ty też byś się denerwowała – odparłam i pokazałam jej język.

    - Mam pewien pomysł.

    - Jaki? – spytałam.

    - Co powiesz na zakupy? Kupiłybyśmy sobie coś nowego. Coś na kolację u twojego taty.

    - A wiesz co. Dobry pomysł.

    - No to chodźmy. – Wzięłyśmy się pod ręce i ruszyłyśmy w stronę centrum handlowego.

    Dotarłyśmy na miejsce po jakiś dwudziestu minutach. Budynek był bardzo duży. Ze dwa razy większy niż największa galeria, jaką znam w Londynie. Była zbudowana w nowoczesnym stylu, przeważały w niej elementy wykonane ze szkła. Muszę powiedzieć, że bardzo mi się podobała. Aż zachęcała do wejścia do środka.

    - Może zrobimy sobie fotkę, co ty na to? – spytałam.

    - Bardzo chętnie. - Wyciągnęłam telefon i po ówczesnym ustawieniu cyknęłam nam zdjęcie.

    - Wiesz, może lepiej, jeżeli poprosimy kogoś, żeby zrobił nam zdjęcie. Bo to nie wyszło najlepiej – powiedziała Emma.

    - Masz rację. – Długo nie musiałam czekać, bo zaraz moja towarzyszka podeszła do przechodzącej akurat młodej dziewczyny.

    - Hej. Mam prośbę, mogłabyś zrobić zdjęcie mi i mojej kumpeli? – zapytała.

    - Jasne. – Podałyśmy jej komórkę i stanęłyśmy we wcześniejszym miejscu.

    - Przesuńcie się trochę w swoje lewo. – Poinstruowała nas.

    - I gotowe – odparła i oddała nam telefon.

    - Wielkie dzięki.

    - Nie ma za co. Cześć. – Pożegnała się i odeszła. My też chwilę potem udałyśmy się do wewnątrz centrum.

    W środku słychać było muzykę, która rozbrzmiewała z głośników i umilała zakupy. Gdzie się nie spojrzało, to widziało się mnóstwo ludzi. Różnorodność kolorów i sklepów powodowała, że nie wiadomo było gdzie pójść najpierw. Podeszłyśmy do rozkładu galerii. Jednak ilość nazw na nim nas zszokowała i zdecydowałyśmy się po prostu pochodzić po budynku i wchodzić do ewentualnych sklepów, gdy nam się spodobają.

    Wędrowałyśmy już chyba ze dwie godziny. Każda z nas miała już przynajmniej ze trzy torebki z zakupami, lecz nic z tych rzeczy nie było na dzisiejszą kolację. Lubię chodzić po sklepach, ale szczerze mówiąc byłam już zmęczona.

    - Może tu będzie coś fajnego. Chodź. – I weszłyśmy do kolejnego.

    Po paru minutach szperania po wieszakach, ja i Emma znalazłyśmy zestawy ubrań dla siebie. Udałyśmy się do przymierzalni. Przebrane wyszłyśmy w tym samym momencie. Moja przyjaciółka wyglądała bardzo ładnie i dziewczęco. Miała na sobie czerwoną spódnicę sięgającą do kolan, koszulę w kolorze jasnego jeansu, białe trampki, okulary przeciwsłoneczne i słomiany kapelusz. Prezentowała się znakomicie. Ja byłam za to ubrana w jasne jeansy (rurki), trampki podobne do Emmy, jasną bluzkę w paski i kilka dodatków. Ogólnie podobałam się sobie w tym zestawie.

    - Wow, ślicznie wyglądasz – powiedziałam.

    - I vice versa. To co, przebieramy się i do kasy? – spytała.

    - Do kasy i do domu. Już mam dosyć.

    - W sumie ja też jestem już zmęczona. No, to przebieramy się. – I wróciłyśmy do naszych przymierzalni.

    Po godzinie dotarłyśmy do domu. Rzuciłam się na kanapę, kładąc obok swoje torby z zakupami.

    - Nie mam na nic siły – stwierdziłam.

    - Ja też – odparła Emma, powtarzając moją czynność sprzed minuty. Teraz obie leżałyśmy na sofie, kompletnie wyplute z sił.

    - Co powiesz na zamówienie pizzy? Jakoś nie uśmiecha mi się teraz gotować – powiedziała.

    - Jak zawsze świetny pomysł Emma. – I zaczęłyśmy się śmiać.

    - Jaką bierzemy?

    - Jaką wybierzesz taka będzie, tylko nie hawajską, bo nie lubię. – Poczułam drgania w mojej kieszeni. Wyjęłam telefon i spojrzałam na wyświetlacz. To była mama.

C: Halo?

M: Cześć córciu. Jak tam u ciebie?

C: Hej mamuś. A bardzo dobrze. Widziałam się dzisiaj z Robertem.
M: Naprawdę? I jak cię przyjął?

C: Bardzo dobrze. To miły i ciepły człowiek. Można z nim normalnie pogadać. Był zaskoczony, wzruszony i szczęśliwy.

M: To cieszę się. Czyli nic się nie zmienił.

C: Mamo, chyba nie będziesz mi teraz płakać? Hmm.

M: Nie, nie. Po prostu to wspomnienia, rozumiesz.

C: Rozumiem, rozumiem. Dzisiaj idę z Emmą do niego na kolację. Zaprosił nas.

M: To fajnie. On świetnie gotuje, więc może będziesz miała okazję spróbować coś z jego wyrobów. Oczywiście, jeżeli sam zajmie się jedzeniem.

C: Zobaczy się. A co tam u was?

M: Po staremu i po nowemu. Ojciec jak zawsze jest na wyjeździe, więc siedzę sama w domu.

C: Przykro mi. To to należy do po staremu, a co jest po nowemu?

M: Pamiętasz, jak powiedziałaś mi o tym ogłoszeniu o poszukiwaniu kucharzy w jednej z restauracji?

C: No pamiętam. I co?

M: Zgłosiłam się tam i zostałam przyjęta.

C: Aaaa!! Nawet nie wiesz jak się cieszę. Widzisz, mówiłam ci, że czasem coś się kończy, żeby coś się zaczęło.

M: Mówiłaś, mówiłaś. Ach, moja mądra dziewczynka. Haha

C: Cieszę się, że ułożyło ci się z pracą.

M: Ja też kochanie, ja też. Dobra, to ja ci już nie przeszkadzam. Pozdrów Emmę córciu.

C: Pozdrowię. A ty pozdrów tatę.

M: Dobrze kochanie. Pa pa

C: Pa mamuś.

Cieszę się, że mama znalazła sobie pracę i to taką, którą lubi. A wręcz kocha. Gotowanie to jej miłość, pasja. Denerwuje mnie tylko tata. Mówił, że postara się zmienić, że więcej czasu będzie spędzać w domu. A on co? Znowu cały czas na wyjazdach. Mam wrażenie, że ma nas w głębokim poważaniu. Że praca jest dla niego ważniejsza od rodziny. Eh, dlaczego wszystko nie może być dobrze. Tylko pół musi być kiepsko, a pół lepiej.

    - Mama dzwoniła? – spytała Emma.

    - Tak. Masz pozdrowienia.

    - Dziękuję. Zamówiłam już pizzę, powinna być za niedługo. A co tam u twojej mamy? Wszystko ok?

    - Tak, znalazła pracę.

    - O, to fajnie. – Poczułam krótkie wibracje w kieszeni. Wyciągnęłam telefon. Sms od nieznanego numeru.

Od *********:

Witaj Emmo, to ja Robert. Nie będę Ci podawał adresu mojego mieszkania, tylko podstawię pod was auto z szoferem. Zawiezie was do mnie. Będzie po was o 17:00. Może być? Jeżeli tak, to wyślij mi adres waszego zamieszkania.

Odpisałam mu i podałam nasz adres. Musi być naprawdę bogaty, skoro posiada szofera. No, ale co się dziwić. W końcu to dość znany producent muzyczny. Powiedziałam o wszystkim Emmie. Po jakiś piętnastu minutach przyjechała pizza.

    Po dwóch godzinach musiałyśmy zacząć się szykować do wyjścia. Wzięłam szybki prysznic, zrobiłam sobie lekki makijaż i ubrałam się we wcześniej kupiony zestaw. I czekałam na moją przyjaciółkę. W między czasie zastanawiałam się jak będzie wyglądać jego mieszkanie i w ogóle cała kolacja. Muszę przyznać, że jak na pierwszy raz dzisiaj, to wyjątkowo dobrze nam się rozmawiało, swobodnie. Mam nadzieję, że na naszym, wieczornym spotkaniu będzie tak samo. Nagle zadzwonił domofon. Odebrałam go.

C: Halo?

K: Dobry wieczór. Panna Carly Winter?

C: Zgadza się.

K: Jestem szoferem od Pana Roberta. Czekam na panie na dole.

C: Dobrze, zaraz zejdziemy.

    - Emma! Jesteś gotowa!? Szofer czeka! – krzyknęłam do niej.

    - Już idę! … Gotowa. Chodźmy. – Chwyciłam torbę i wyszłyśmy. Przed budynkiem stał czarny jaguar. Na jego widok obie z Emmą zrobiłyśmy wielkie oczy, a szczęka opadła nam do ziemi. Przy drzwiach stał mężczyzna ubrany w garnitur. Wyglądał na około pięćdziesiąt lat.

    - Panna Carly? – spytał.

    - Tak – odpowiedziałam.

    - Zapraszam. – Otworzył nam drzwi i wsiadłyśmy. Po chwili ruszyliśmy w nieznanym nam kierunku.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    Heej. I mamy 26 rozdział. Ostatnio na moim asku pojawiło się pytanie ile planuję zrobić rozdziałów. Więc od razu odpowiem również tutaj. Nie mam pojęcie ile jeszcze będzie rozdziałów. Mam pomysł na to opowiadanie, ale piszę tak na spontana, nie planując ilości postów :) 

Witam nowych czytelników. Cieszę się, że ktoś nowy tu jeszcze zagląda :D 

I dziękuję tym, którzy cały czas ze mną są i zostawiają swoje opinie pod każdym postem.

Bierzcie udział w ankiecie dotyczącej gościa w opowiadaniu, bo zostało tylko pięć dni na głosowanie, a póki co prowadzi 30 Seconds To Mars :)

Dobra, nie zanudzam.

Buziaki, Wasza Maarit :**