Rozdział 6

   - Ej. Co się stało? Coś cię boli? – Zadawała pytania, ruszając przy tym lekko moje ramię. Czy bolało mnie coś? Tak, moje serce i moja dusza. Do której w tej jednej chwili powróciły wszystkie wspomnienia. Czułam się, jakby ktoś wbił nóż prosto w moje serce i wyciągał go powoli, tak, by sprawić mi jak najwięcej cierpienia. Czego on ode mnie chciał? Co, tak nagle po pół roku przypomniał sobie o moim istnieniu i o tym, że nadal coś do mnie czuje? To wszystko było takie nielogiczne i dziwne. Nie wiem czemu, ale przytuliłam się do tej dziewczyny. Może w tej chwili potrzebowałam tego. Schowania się w czyichś ramionach przed całym złem, poczucia się bezpiecznym.

   - Ciii – Nieznajoma głaskała mnie po plecach, by mnie choć trochę uspokoić. Czułam jak moje całe ciało się trzęsie od środka. W jej uścisku trochę odetchnęłam. Łzy prawie przestały wypływać z moich oczu. Odsunęłam się od niej. Przetarłam mokre policzki i oczy, by móc jej się lepiej przyjrzeć. Skądś ją kojarzyłam.

   - Przepraszam – wydusiłam lekko zachrypnięta.

   - Nie masz za co – odpowiedziała i obdarzyła mnie uśmiechem – A tak w ogóle, to jestem Emma. – Podała mi rękę.

   - Carly. – Odwzajemniłam gest – Chyba Cię już wcześniej gdzieś widziałam

   - Ja ciebie też jakoś kojarzę. – Zmrużyłam lekko oczy i zaczęłam się zastanawiać, gdzie ją już kiedyś spotkałam.

   - Już wiem. Pracujesz w Coffee Heaven. Byłam tam w sobotę, obsługiwałaś mnie. – Przypomniałam sobie.

   - No tak. – Uśmiechnęła się, odwzajemniłam jej tym samym, lecz zrobiłam to bardziej sztucznie. Poczułam coś mokrego na moim policzku. Spojrzałam w bok. Był to pies Emmy, który właśnie lizał mnie po twarzy.

   - Bart. Uspokój się. Chodź tu – odezwała się.

   - Mi nie przeszkadza – odparłam i pogłaskałam go po głowie.

   - Odprowadzę Cię do domu, nie jesteś w najlepszym stanie – powiedziała z troską w głosie.

   - Nie trzeba, dam sobie radę

   - Nie ma nie. Potem bym przez całą noc myślała, czy dotarłaś cała i zdrowa do domu. – Dziewczyna wydawała się bardzo miła. Zgodziłam się więc, wiedziałam, że i tak by nie odpuściła. Pomogła mi wstać i ruszyłyśmy w stronę mojego domu.

   Szłyśmy po woli, lecz mimo to nawet nie wiem kiedy przybyłyśmy do obranego celu.

   - Może miałabyś ochotę wejść? Nie chcę teraz siedzieć sama – spytałam. Nie chciałam zostawać w tym momencie samotna. Przecież Connor wie gdzie mieszkam. A gdyby tu przyszedł? Pokręciłam głową, by wyrzucić z głowy te myśli.

   - Nie chcę przeszkadzać – odpowiedziała.

   - Jestem sama w domu. Rodzice wyszli. Więc nikomu nie będziesz przeszkadzać, wręcz przeciwnie.

   - A nie będzie ci przeszkadzał Bart? – spytała.

   - Oczywiście, że nie. Chodźcie. – Sięgnęłam po klucz i rozpoczęłam próby otwarcia drzwi. Chwilę mi to zajęło, gdyż strasznie trzęsły mi się ręce. W końcu trafiłam w dziurkę. Zapaliłam światło w salonie. Zdjęłam buty.

   - A może Bart chciałby się napić? –zadałam pytanie.

   - Nie rób sobie kłopotu.

   - Jaki kłopot, no przestań. – Poszłam do kuchni, wzięłam pierwszą lepszą miskę i nalałam do niej wody. Podałam ją psu. Wypił ją z wielką chęcią. Emma kazała mu zostać przy drzwiach, więc położył się, zajmuje trochę miejsca. Usiadłyśmy na kanapie.

   - Carly, co się stało w parku? Czemu płakałaś? – Z ust dziewczyny padły dwa pytania. Choć na chwilę zapomniałam o całym zajściu, jej słowa mi o wszystkim przypomniały.

   - Przepraszam, nie powinnam pytać. To nie moja sprawa – odparła i spuściła głowę, lekko zmieszana.

   - Nie, nic się nie stało. – Chwila ciszy – Może najpierw zrobię herbaty, a potem ci wszystko opowiem – powiedziałam nieco smutna.

   - Nie trudź się. Ja nie muszę pić herbaty

   - I tak robię dla siebie, to żaden problem. – Poszłam do kuchni. Nalałam wody do czajnika i wstawiłam na gaz. Sięgnęłam po dwa kubki z szafki oraz dwie torebki z herbatą. Zaraz usłyszałam piszczenie czajnika. Zalałam herbaty.

   - Słodzisz? – zwróciłam się do Emmy

   - Tak. Dwie łyżeczki, jeśli można. – Nasypałam więc tyle ile powiedziała, sobie zaś wsypałam niecałą jedną. Chwyciłam jeden kubek. Czułam, jak moja ręka drży. Po chwili kubek wylądował na podłodze. Rozsypał się na drobne kawałeczki, a jego zawartość się rozlała. Moja nowa znajoma zerwała się z kanapy i przyszła do mnie. Ja ukucnęłam i zaczęłam płakać. To już kolejne łzy w przeciągu tak krótkiego czasu.

   - Zostaw, ja to pozbieram. Cała się trzęsiesz. Chodź. – Złapała mnie pod ramię i zaprowadziła do salonu. Posadziła na sofie.

   - Gdzie masz jakiś koc? – Palcem wskazałam na fotel nieopodal. Sięgnęła po niego i przykryła mnie nim.

   - Masz melisę? – spytała.

   - Tak, w górnej szafce, po prawej. 

   - Tu? – pokazała palcem.

   - Tak. – Podkuliłam nogi i przykryłam się bardziej kocem.

   Dwie minuty później Emma przyniosła mi kubek z zaparzoną melisą i usiadła koło mnie.

   - Pij, dobrze ci zrobi – powiedziała. Upiłam łyk naparu. Poczułam jak ciepła ciecz rozchodzi się po moim ciele, dając mi ukojenie. Uspokoiłam się nieco, pojedyncze łzy spływały jeszcze powolnie po moim policzku. Przełknęłam ślinę.

   - Dziękuję, że ze mną zostałaś

   - Nie ma sprawy. – Uśmiechnęła się ciepło.

   - Miałam ci powiedzieć co się stało. – Odetchnęłam głęboko – No to może opowiem ci wszystko od początku, samego początku. – Dziewczyna pokiwała głową – No więc, rok temu przeprowadziłam się z rodzicami z Polski, do Anglii. Nowe miejsce, nowi znajomi, szkoła. W nowym liceum poznałam Connora. Na początku to była zwykła znajomość, kolega i koleżanka. Później zaczęliśmy ze sobą spędzać więcej czasu. I staliśmy się parą. To był mój pierwszy taki poważny związek. Mówił, że mnie kocha, ja zapewniałam go tym samym. Nie kłamałam, tak było. Byliśmy ze sobą prawie pół roku, dopóki mnie nie zdradził. Rozumiesz, obiecywał, że mnie nigdy nie zostawi, że jestem miłością jego życia, po czym wymienił mnie na inną laskę. Na moich oczach się z nią całował. – Przed oczami stanął mi ten cały obrazek. Przymknęłam je, by powstrzymać się od uronienia łzy – Zerwałam z nim, mimo, iż nadal go kochałam. Ale nie mogłam mu wybaczyć tego co zrobił. Przez tygodnie wypłakiwałam się w poduszkę, ból i cierpienie mnie wypalało. Nie miałam siły, ani ochoty, żeby żyć. W tym czasie zrobiłam coś, co żałuję do dziś. Próbowałam popełnić samobójstwo. Nałykałam się jakiś proszków. W tym czasie wydawało mi się to najlepszym rozwiązaniem – zniknąć. Nie czuła bym wtedy bólu i nie musiałabym na niego patrzeć. Nic mi się jednak nie stało. Uznałam to, za znak od Boga, taki kopniak w tyłek, że mówi mi Carly, co ty wyrabiasz, weź się w garść, bądź silna. Dlatego zrobiłam sobie tatuaż za uchem, napis Be strong. – Odchyliłam włosy, by pokazać go jej – Dodał mi sił, czasem mi się wydaje, że jest jakiś magiczny. Pozbierałam się jakoś. A przynajmniej próbowałam posklejać kawałki swojego życia, w logiczną całość. Ból jednak zaszył się gdzieś głęboko w sercu i do dziś nie chce mnie opuścić. Zadomowił się. – Mimowolnie się uśmiechnęłam – A teraz, po pół roku sobie o mnie przypomniał. Już w szkole się jakoś dziwnie zachowywał, ale pomyślałam, że to może jakieś moje zwidy. Aż do dziś. Wyszłam sobie do parku i słuchałam muzyki, aż nagle ktoś mi zdjął słuchawki. To był on. Szeptał mi różne rzeczy do ucha, nawet mnie całował. Powiedział, że mnie nadal kocha i nie przestał. Rozumiesz? – Nie wytrzymałam i dałam upust swoim emocjom. Emma przytuliła mnie.

   - Tak mi przykro – powiedziała.

   - Emma, ja się boję. On jest jakiś dziwny. Nie wiem co mu strzeli do głowy. Gdy był przy mnie wszystko wróciło. Wspomnienia, uczucia, wszystko, po prostu wszystko. A razem z tym ból i łzy. Boję się jego, ale boję się również siebie. Że mu ulegnę, że dam się ponieść chwili. Nie chcę znowu cierpieć. – Dziewczyna złapała mnie za ręce.

   - Carly, nic ci nie zrobi. Jestem przy tobie. Jesteś bezpieczna

   - Jesteś taka kochana. Znamy się jakąś godzinę, a czuję, jakbyśmy były przyjaciółkami od wieków

   - Mam nadzieję, że będziemy nimi. Ale już nie płacz. Szkoda łez na takiego dupka. – Starła kciukiem kropelkę z mojego policzka - Co powiesz na jakiś film, żeby rozluźnić nieco atmosferę? Może komedia co? – Rzuciła propozycję.

   - Chętnie. Ty to masz dobre pomysły. – Uśmiechnęłam się do niej, tym razem całkowicie szczerze. Wyszperałam pierwszą lepszą płytę z filmem i włączyłam na DVD.

   Nie wiem jaki był jego tytuł, ale uśmiałyśmy się przy nim mocno. Zapomniałam o sytuacji w parku. Świetnie się bawiłam, w tym momencie szare chmury rozdmuchał wiatr, a nade mną pojawiło się słońce, no może z niewielkimi obłoczkami. Usłyszałam samochód podjeżdżający pod dom. Po silniku poznałam, że to rodzice.

   - Moi rodzice przyjechali – odezwałam się do Emmy – Słuchaj, oni nie mogą nic wiedzieć o tym co ci powiedziałam. Nie mogą wiedzieć o tym całym zdarzeniu.

   - Ale dlaczego? – spytała.

   - Proszę, zdaj się na mnie. Wymyślę jakieś kłamstewko, a ty, ewentualnie pociągniesz je dalej w razie potrzeby. Ok? – Ta poruszyła głową, dając mi znak, że się zgadza. Kluczyk w drzwiach się przekręcił. Do domu weszła mama z tatą, bardzo roześmiani.

   - Chow, chow – odezwał się Bart. Kompletnie o nim zapomniałam. Moja rodzicielka nieco się przestraszyła.

   - A co to za pies? – spytała.

   - To Bart, pies Emmy. – Wskazałam na dziewczynę.

   - Dobry wieczór – przywitała się.

   - Dobry wieczór. Carly, płakałaś? Masz napuchnięte oczy.

   - Tak – odpowiedziałam krótko.

   - Co się stało i skąd znasz Emmę? Nic nam o niej nie opowiadałaś – zapytała z troską.

   - Nic wam o niej nie mówiłam, bo dopiero dzisiaj się poznałyśmy. – Mama chciała coś powiedzieć, ale nie pozwoliłam jej – Nie przerywaj mi. Pozwól mi dokończyć. No, więc wybrałam się na spacer do parku, ale nagle strasznie mnie rozbolał brzuch i zakręciło mi się w głowie. No i opadłam na ziemię. Łzy zaczęły mi lecieć z bólu. Akurat przechodziła Emma, zauważyła mnie, no i się mną zaopiekowała. Postanowiła odprowadzić mnie do domu – opowiedziałam nieprawdziwą historyjkę.

   - Bardzo ci dziękuję. – Skierowała się do Emmy.

   - Nie ma za co. Nie mogłabym zostawić Carly. Potem bym w nocy nie spała. – Uśmiechnęła się do mamy – Ja się będę zbierać. Zasiedziałam się. – Wstała, podała mi karteczkę ze swoim numerem telefonu i zaczęła kierować się w stronę drzwi.

   - Odprowadzę cię do drzwi – powiedziałam do niej.

   - Leż Carly i odpoczywaj, ja zamknę za koleżanką – odezwała się mama.

   - Jeszcze raz ci bardzo dziękuję. Miła z ciebie dziewczyna – rodzicielka mówiła coś do mojej nowej znajomej.

   - Naprawdę nie ma za co. Chodź Bart, idziemy – powiedziała do swojego psa – Dobranoc. Pa Carly – pożegnała się i wyszła.

   - I jak ty się czujesz słoneczko? – spytała mama, głaszcząc mnie przy tym po głowie.

   - No nadal mnie boli brzuch. Ogólnie się słabo czuję. – Udawałam, wiem, ale nie miałam ochoty iść w tym tygodniu do szkoły. Musiałam to wszystko sobie jakoś ułożyć. Nie chciałam go  na razie widzieć.

   - No właśnie widzę, że jesteś jakaś blada. Nie masz gorączki? – Dotknęła mojego czoła – Najlepiej będzie, jak zostaniesz do końca tygodnia w domu. Wykurujesz się. I tak byś na lekcjach nie myślała w takim stanie. – Cel osiągnięty. W głębi serca się cieszyłam, lecz nie okazywałam tego na zewnątrz.

   - Pójdę do siebie. Położę się już spać. Kiepsko się czuję – odparłam i poszłam do swoich czterech ścian. Wzięłam szybki, chłodny prysznic. Zimna woda dawała ukojenie mojemu ciału. Poczułam się lepiej. Przebrałam się w piżamę i położyłam na łóżku. Będąc samą, przez moją głowę przewijało się milion myśli. Znowu poleciała łza. Usłyszałam kroki na schodach. Odwróciłam się na bok. Po chwili do pokoju weszła mama.

   - Zrobiłam ci miętę. Napij się póki ciepła. Powinna pomóc ci na brzuch. – Postawiła na stoliku obok łóżka, pogłaskała mnie po ramieniu i wyszła. Nie miałam zamiaru jej pić. Chwyciłam kubek i jego zawartość wylałam do umywalki. Postawiłam na wcześniejszym miejscu i ułożyłam się z powrotem w łóżku. Długo nie mogłam zasnąć, lecz wreszcie odpłynęłam w krainę snów.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Wynoś się z mojego umysłu.

Wynoś się z serca.

Zniknij jak poranna mgła,

odsłaniając mi kawałek nieba.

Wymarz swoje imię,

wytatuowane na skrawku mego serca.

Spraw, by pojawiała się amnezja

przy spotkaniu twego ciała.

Żyjmy tak,

jakby nie poznał nas świat.

Autorka: Maarit (ja)

   Hej. No i mamy 6 rozdział. Muszę wam powiedzieć, że jak go pisałam, to w pewnym momencie się trochę wzruszyłam. U góry macie próbkę mojej poezji :) Dodałam swój wiersz, na prośbę Vanilli. A, że pasował mi do rozdziału, więc go zamieściłam. 

Dodałam podstronę "Czarne oko", na której znajduje się moje, krótkie opowiadanie. Jest ono o tematyce fantastycznej. Bardzo was na nie zapraszam. Oczywiście czekam na szczere opinie na temat tego rozdziału. Naprawdę nie oczekuję od was długich komentarzy. Jak dla mnie, może być to nawet buźka. Np. uśmiechnięta na znak, że było fajne, a smutna, że beznadziejne. Czekam na wasze komentarze. Do następnego, Maarit :)