Rozdział 5

    - No tak… Wydajesz się być zaufaną osobą, której mogę powiedzieć o tym. Wiem, że dopiero dzisiaj się poznaliśmy, ale czuję, że mamy ze sobą wiele wspólnego, że jesteśmy bratnimi duszami

   - Ej. Przecież mówiłeś, że nie jestem w twoim typie – wtrąciłam.

   - Proszę cię, nie przerywaj mi. Daj mi powiedzieć do końca

   - Przepraszam. – Widziałam, że to co mówi nie jest dla niego łatwe. Pochylił nieco głowę w dół i zaczął się bawić palcami.

   - Jesteś bardzo ładną dziewczyną, ale... ja i tak bym nie mógł z Tobą być. Nie zainteresował bym się tobą w ten sposób. Co najwyżej moglibyśmy być przyjaciółmi. Na co powiem liczę. Nie znam tu nikogo. Niedawno się przeprowadziłem. No, ale nie ważne. Nie o tym teraz mówię. Ja… ja po prostu wolę chłopców. – Widać było, że zrobiło mu się lżej gdy to powiedział.

   - Czyli jesteś gejem? – spytałam głupio. Przecież to oczywiste Carly – jakiś głos w mojej głowie odezwał się.

   - No tak. Mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza?

   - Nie no, co to. Muszę ci przyznać, że trochę to podejrzewałam

   - Naprawdę?

   - No tak. Jesteś zbyt schludny jak na chłopaka. – Uśmialiśmy się – Poza tym, sposób twojego ubierania, no i chodzenia, troszeczkę cię zdradza.

   - Jakbyś mogła tego nikomu nie mówić. Nie chciałbym być wytykany palcami. Sama rozumiesz. – W jego oczach pojawił się lekki smutek. Pewnie przeżył już takie sytuacje. Współczułam mu.

   - Spoko. Akurat u mnie nie ma problemu z dotrzymywaniem tajemnic. Jestem jak taka skrzyneczka, którą gdy zamkniesz na klucz, niczego nie zgubi, nic z niej nie wyleci. – Uśmiechnęliśmy się do siebie. Zresztą ma ładny uśmiech. Och, biedna Jace. Będzie musiała przeżyć rozczarowanie, odrzucenie przez chłopaka. Na mojej buzi pojawił się lekki bananek.

   - Co się tak uśmiechasz? – spytał Mike.

   - A nic, tak sobie. A co, nie mogę? – Ponownie wybuchnęliśmy  śmiechem.

   Pogadaliśmy jeszcze z godzinę i wymieniliśmy się swoimi numerami. Potem Mike odprowadził mnie do domu. Coś tak czuję, że będzie z niego przyjaciel. Świetnie się z nim dogaduję. Pożegnaliśmy się i weszłam do domu.

   - Co tak późno? – Od razu od wejścia mama zaczęła pytać.

   - A tak jakoś. Byłam jeszcze z nowym uczniem w parku. Chwilę pogadaliśmy i tak się jakoś zeszło. – Wytłumaczyłam.

   - Nowy kolega? A jak ma na imię? Przystojny? – Tysiące pytań na raz.

   - Tak mamo, nowy kolega. Ma na imię Mike. Przystojny, ale nie myśl sobie za dużo

   - No ale jak fajny, to może się lepiej zakolegujecie? – Ach ta mama. O czym ona myśli.

   - Nie jestem w jego typie, a zresztą on w moim też nie

   - Jak to nie jesteś w jego typie. Przecież ty jesteś taka ładna i…. – Przerwałam jej.

   - On jest gejem mamo. – Zamurowało ją. Chyba była zaskoczona moją odpowiedzią. Miałam jej nie mówić, ale w ten sposób by mnie męczyła. A tak, mam sprawę z głowy – Ale zachowaj to dla siebie. Obiecałam, że nikomu nie powiem. Dlatego buziaczka na kłódeczkę mamuś. – Uśmiechnęłam się do niej.

   - Przecież nikomu nie powiem. No proszę cię. – Spojrzała na mnie tymi swoimi zielonymi oczami – A teraz siadaj i zjadaj pomidorową. Będziesz musiała ją skonsumować w samotności, gdyż ja i tata wychodzimy. Jejciu, jak ja dawno nigdzie z nim nie byłam

   - A gdzie idziecie? – spytałam, chociaż i tak wszystko doskonale wiedziałam. W końcu to ja byłam pomysłodawczynią.

   - Najpierw idziemy do teatru, a potem na pyszną kolację. Ach. – Mama się rozmarzyła – Dobra, koniec tego. Idę się przygotować. Smacznego córciu – powiedziała i już jej nie było.

   Siedziałam w swoim pokoju i odrabiałam zadania z matematyki, kiedy przerwała mi mama.

   - Carly! Chodź do mnie! Potrzebuję twojej pomocy! – krzyczała, będąc w swojej sypialni.

   - Już idę! – odpowiedziałam równie głośno. Odłożyłam długopis i ruszyłam do niej. Na łóżku panował kompletny bałagan. Powyjmowała chyba wszystkie sukienki, jakie w ogóle miała. Już wiedziałam na czym będzie polegała moja pomoc.

   - Córciu.  Nie wiem w co mam się ubrać. – Złapała się za głowę – Pomożesz swojej mamie? – spytała i zrobiła minkę szczeniaczka. Czasem zastanawiałam się, czy to na pewno moja mama.

   - No jasne. W sprawach modowych, zawsze służę pomocą. – Stanęłam na baczność i zasalutowałam jak żołnierz. Moja rodzicielka tylko się uśmiała, a ja razem z nią.

   Po 20 minutach przeszukiwania sterty ubrań na łóżku, wybrałyśmy miętową sukienkę bez ramiączek, która idealnie pasowała do jej blond włosów. Gorset był ozdobiony koronką i przylegał do ciała, dzięki czemu podkreślał talię mamy, dodatkowo na tej części ciała znajdował się czarny paseczek. Dół był delikatnie rozkloszowany, zwiewny. Do tego dobrałam kremową marynarkę i w tym samym kolorze buty na obcasie. Zrobiła sobie jeszcze delikatny makijaż. Wyglądała bardzo seksownie.

   - Wow – powiedziałam.

   - No bez przesady córuś

   - Nie przesadzam. Jesteś sexi bombą. Jak tata cię zobaczy, to ugną mu się kolana. – Mama lekko się zarumieniła.

   - Dobra, chodź na dół. Tata już na ciebie czeka – powiedziałam.

   Tata stał już w salonie ubrany w garnitur. Gdy usłyszał stukanie obcasów o podłogę, odwrócił się w stronę schodów. Oniemiał z wrażenia. Z ruchu jego ust dało się wyczytać słowo WOW. Mama pokonała ostatni schodek. Teraz stali na równi i patrzyli sobie w oczy.

   - Wyglądasz prześlicznie. Po prostu wow. – Złapał ją za rękę.

   - Ty też niczego sobie. – Mama obróciła głowę w moją stronę i z ruchu jej warg wyczytałam Dziękuję. Uśmiechnęłam się tylko.

   - Chodźmy, bo się spóźnimy – powiedział tata i pod rękę ze swoją żoną ruszył do wyjścia.

   - Bawcie się dobrze – powiedziałam stojąc w progu drzwi. Mama będąc już w aucie pomachała do mnie, a sekundę potem odjechali. Zamknęłam drzwi. Muszę przyznać, że nie lubię siedzieć sama w domu. Może to głupie, ale troszkę się wtedy boję. Wróciłam więc do swojego pokoju po matematykę, którą zaczęłam robić, zanim mama mi przerwała. Postanowiłam ją dokończyć w salonie. Włączyłam sobie cichutko muzykę w wieży i zabrałam się za pracę domową.

   Skończyłam. Na dworze robiło się szarawo. Nudziło mi się w domu, więc postanowiłam przejść się na spacer po pobliskim parku. Lubię samotne spacery. Mogę wtedy odetchnąć, pomyśleć. Włożyłam słuchawki do uszu i puściłam pierwszy lepszy utwór z listy.

   W parku było dość pusto, lecz nie bałam się. Szłam sobie alejkami, a temu wszystkiemu towarzyszyła mi przyjemna muzyka. Nagle dźwięk zaczął brzmieć coraz ciszej. Moje słuchawki odsuwały się. Przestraszyłam się, chciałam się odwrócić, lecz bałam się.

   - Witaj piękna. – Usłyszałam szept przy swoim uchu i delikatne przygryzienie jego płatka. Ten głos był mi znany. Przełknęłam ślinę. Przez moje ciało przeszedł nieprzyjemny dreszcz.

   - Co robisz sama o tej porze w parku? – Ręce mojego rozmówcy zaczęły poruszać się po moim ciele. Zatrzymały się na wysokości bioder. Odwrócił mnie w swoją stronę. Tak jak myślałam, to był Connor. Moje serce zaczęło bić jak szalone, a powietrze stało się jak trucizna, która uniemożliwiała mi oddychanie.

   - Świetnie tańczysz. – Spojrzałam na niego ze zdziwieniem.

   - Niezwykle seksownie. Szkoda, że jesteś taka chłodna i niedostępna i od razu dajesz chłopakowi z liścia, gdy chce się do ciebie zbliżyć. – Już wszystko rozumiałam.

   - To ty? To ty tańczyłeś ze mną wtedy w klubie – powiedziałam przez zęby. Zdenerwowałam się. Miałam ochotę mu przywalić. Już ruszyłam ręką, kiedy ten złapał mnie za nadgarstki.

   - Spokojnie Carly

   - Czego ty chcesz!? – podniosłam nieco głos.

   - Ciebie – wyszeptał mi do ucha i złożył kilka pocałunków na mojej szyi. To mnie kompletnie zmroziło. Stałam teraz jak kamienny posąg. Moje ciało odmawiało posłuszeństwa, ani drgnęło, gdy podnosiłam próbę ruchu.

   - Carly, ja ciebie nadal kocham. Nie potrafię o tobie zapomnieć. – Próbował mnie pocałować w usta, lecz ja odwróciłam głowę.

   - Zraniłeś mnie Connor. Już nigdy nie będzie nas. Słyszysz? – powiedziałam. Po moim policzku pociekła pojedyncza łza. Connor to zauważył i starł ją kciukiem. Złapał mnie za podbródek i złączył nasze usta. W moim ciele panowała burza. Rozchodziło się ciepło, które jak ogień paliło mnie od środka, sprawiało ogromny ból. A zarazem panował chłód, który był odpowiedzialny za moje łzy. Zamknęłam oczy, wiedziałam, że nie jestem w stanie nic zrobić. Nagle usłyszałam szczekanie psa. Podbiegł do nas duży pies, chyba Dog niemiecki. Connor oderwał się ode mnie. Wyglądał jakby się przestraszył, że ktoś nas zobaczy. Pochylił się nad moim uchem i szepnął:

   - Do zobaczenia Carly. – Złożył jeszcze soczysty pocałunek ma moich ustach i odszedł. Ja nadal stałam w tym samym miejscu.

   - Bart! Bart! – Ktoś krzyczała imię Bart.

   - Chow, chow! – szczeknął pies. Domyśliłam się, że to jego wołała nieznajoma. Z moich oczu zaczął lecieć wodospad łez. Z bezsilności opadłam na ziemię. Ktoś mnie złapał za ramiona. Przez moje ciało przeszedł dreszcz, znów poczułam strach.

   - Hej. Wszystko w porządku? – Kamień spadł mi z serca, gdy okazało się, że to właścicielka psa. Nie byłam w stanie wydusić ani jednego słowa.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hej. Jednak internet jest, więc mogłam dodać rozdział. Chciałam wam bardzo podziękować za komentarze i powitać nowych obserwatorów. I czekam na wasze kolejne, szczere opinie. Może to być nawet jedno

słowo, byle zostawić po sobie ślad. To dużo dla mnie znaczy. Co tam u was? Jak wakacje? U mnie i dobrze i źle. Dobrze, bo sobie wypoczywam nad morzem i jest fajnie. A niedobrze, bo nie dostałam się do szkoły pierwszego wyboru, no ale ważne, że dostałam się do drugiej. No ale nie ważne.

Piszcie komentarze, nawet, jakby to miała być krytyka :)

Pozdrawiam, Maarit :)