Rozdział 7

 KOMENTARZ = RADOŚĆ AUTORA :)

   Stałam na moście z jakimś chłopakiem. Było już ciemno. Nasze głowy były skierowane w stronę gwiazd. Obserwowaliśmy każdą z osobna, wszystkie były takie piękne. Śmialiśmy się do siebie. Nagle jego dłoń dotknęła mojej, a po chwili nasze ręce były splecione razem. Spojrzeliśmy na siebie. Nasze twarze zaczęły się do siebie powolutku zbliżać. Zamknęłam oczy, by ponieść się chwili. Jego wargi dotknęły moich. Uchyliłam delikatnie usta, by pozwolić jego językowi dostać się do środka. Nasze języki rozpoczęły wspólny, szalony taniec. Każdy kolejny pocałunek stawał się coraz bardziej namiętny. Nagle zza jego pleców ujrzałam ciemną postać. Zbliżała się do nas. Trzymała coś w ręku, to był nóż. Mój towarzysz oderwał się ode mnie i obrócił w stronę, w którą był utkwiony mój wzrok. Nie zdążyłam powiedzieć UWAŻAJ, a narzędzie znalazło się w brzuchu chłopaka. Przyjrzałam się oprawcy…. to był Connor. Spojrzał na mnie.

- Skoro ja nie mogę cię mieć, to nikt cię nie będzie miał – powiedział i zaczął biec z całych sił w przeciwnym kierunku. Wokół mojego towarzysza ukazała się plama krwi……

   Obudziłam się cała spocona. Serce kołatało mi jak głupie, a oddech był nieco szybszy niż zwykle. Na szczęście to był tylko zły sen. Jednak mimo to z moich oczu znów zaczęły lecieć strumienie łez. Ten sen był taki realistyczny, prawdziwy. A co jeśli Connor jest zdolny do takich rzeczy? Potrzęsłam głową, by wyrzucić z niej te głupie myśli. Przecież on i tak cię nie kocha. To wszystko jest już dawno skończone – mówił mój wewnętrzny głos. Nagle zrobiło mi się strasznie duszno. Wstałam i otworzyłam okno, by wpuścić trochę świeżego powietrza. Zaschło mi również w gardle, więc postanowiłam pójść do kuchni po szklankę wody. Schodziłam po cichu, by nie obudzić rodziców. Gdy dotarłam do swojego celu, sięgnęłam po kubek z szafki i butelkę wody. Nalałam sobie prawie pełną i od razu wzięłam duży łyk. Poczułam ulgę w gardle.

   - A co ty tu robisz? – Przestraszyłam się, przez co wylałam odrobinę wody.

   - Jejciu mamo, chcesz, żebym dostała zawału? Nie strasz mnie – powiedziałam, łapiąc się przy tym za serce.

   - Przepraszam, nie chciałam. Nadal nie odpowiedziałaś na moje pytanie.

   - Miałam zły sen, no i się przebudziłam. Zaschło mi w gardle, więc postanowiłam pójść do kuchni po coś do picia.

   - Aha. Już myślałam, że coś się stało. Że gorzej się poczułaś, albo coś. A właśnie, jak się czujesz?

   - Bywało lepiej. – Dość często korzystałam z tej odpowiedzi. Krótka i dobra. Zawsze zamykała mamie buzię.

   - To idź się połóż. Sen to jeden z najlepszych lekarstw na wszystko.

   - Dobranoc. – Pożegnałam się i wraz z kubkiem udałam się na górę. Tak jak zawsze, postawiłam go na szafce koło łóżka. Sama weszłam pod kołdrę. Tak naprawdę bałam się zasnąć. Nie chciałam, żeby znów pojawił się w moim śnie. Po około godzinie kręcenia się z jednego boku na drugi, moje oczy postanowiły się zamknąć i zabrać mnie do krainy snów.

   Obudziłam się około godziny dwunastej. Na stoliku stała taca z kanapkami z serem. Trochę burczało mi w brzuchu, więc wzięłam jedną i zaczęłam konsumować. Jedzenie szło mi strasznie powoli, z trudem przechodziło mi przez gardło. Do pokoju weszła mama.

   - O, widzę, że moja śpiąca królewna się obudziła.

   - No – odpowiedziałam z buzią pełną jedzenia.

   - Proszę, przyniosłam ci herbatę. – Postawiła na stoliczku, a następnie usiadła na brzegu mojego łóżka.

   - No i jak tam zdrówko i samopoczucie?

   - Jakoś idzie. – Naszą jakże interesującą rozmowę przerwał dzwonek do drzwi.

   - Idę otworzyć – odparła mama i wyszła z pokoju. Słyszałam jakieś głosy na dole, lecz nie byłam w stanie zrozumieć żadnego słowa. Ktoś zaczął wchodzić po schodach. Drzwi od mojego pokoju otworzyły się.

   - Masz gościa córciu – powiedziała mama i do pomieszczenia weszła Emma. Rodzicielka zaś cofnęła się i wyszła.

   - Hej Carly. – Przywitała się, posyłając mi przy tym ciepły uśmiech.

   - Hej. A co ty tu robisz o tej godzinie? Nie jesteś w szkole? – spytałam lekko zaskoczona.

   - Skończyliśmy dzisiaj wcześniej, więc pomyślałam, że cię odwiedzę. Jak tam?

   - Może być. Ale w nocy miałam koszmar, aż przebudziłam się cała spocona.

   - Jaki? – Zadała pytanie, siadając przy tym na brzegu łóżka.

   - Był w nim jakiś chłopak, no i Connor. Nie chcę o tym mówić . Na samą myśl przechodzą mnie dreszcze

   - Rozumiem.

   - Opowiedz mi coś o sobie. – Poprosiłam.

   - Dobra. Moje imię już znasz. Mam 18 lat.

   - O, to jesteś o rok starsza ode mnie. – Przerwałam jej.

   - No tak. Ale to bardzo mała różnica. – Uśmiechnęła się – Mieszkam niedaleko ciebie, w pobliżu kawiarni, w której pracuję. Mam psa, no ale o tym też wiesz. Żyję z rodzicami i młodszą siostrą. Ma na imię Ronnie i ma 8 lat.

   - Muszę ją kiedyś zobaczyć, lubię małe dzieci.

   - Obiecuję, że dojdzie do waszego spotkania. – Uniosła kąciki ust do góry – Chodzę do szkoły artystycznej. Jestem w ostatniej klasie.

   - To jakie masz zdolności?

   - Jestem w klasie tanecznej. Od dzieciństwa kochałam taniec. Nie wyobrażam sobie bez niego życia.

   - Mam nadzieję, że kiedyś będę miała okazję zobaczyć próbkę twoich możliowości

   - Obiecuję, że zaproszę cię kiedyś na jakiś mój występ. - Uśmiechnęłam się do niej -No i to tyle z takich podstawowych informacji. – Uniosła lekko ręce do góry, przez co jeden z rękawów jej swetra zsunął się. Zauważyłam jakiś dziwny ślad na jej nadgarstku.

   - Emma, co to jest? – Złapałam za jej dłoń i odwróciłam w taki sposób, by wskazać miejsce, które miałam na myśli. Dziewczyna lekko posmutniała.

   - Kiedyś się cięłam – powiedziała cichym głosem, spuszczając przy tym głowę w dół.

   - Czemu?

   - Dużo rzeczy się na to składało. – Chwilę zamilkła. Widać, że nie był to dla niej zbyt łatwy temat – Wszystko zaczęło się od mojego toksycznego związku. Byłam z jednym chłopakiem, kochałam go. Na początku było jak w bajce. Po prostu idealnie. Lecz później nie żałował sobie na mnie słów, zdarzało się, że mnie uderzył. Tego samego dnia jednak przepraszał. Za każdym razem mu wybaczałam. I za każdym razem popełniałam błąd. Zaczął też ćpać, przez co kompletnie nie panował nad sobą. Zdarzało się, że na moich oczach przywalał się do jakichś panienek. Ale ja i tak nie potrafiłam go zostawić. Był jak narkotyk. Niszczył mnie, ale i tak nie mogłam bez niego żyć. Wtedy zaczęłam się ciąć z bezsilności. Gdyby nie moja przyjaciółka, tkwiłabym w tym gównie do dzisiaj. Uwolniłam się od niego, zaczęłam normalnie żyć. Drugim powodem była właśnie śmierć mojej kumpeli. Nie mogłam się z tego pozbierać. Ostatnim byli moi rodzice. Nie zauważali mnie, nie obchodzili się mną. Byłam w cieniu własnej siostry. To ona była na pierwszym miejscu. Nie byli przy mnie w trudnych chwilach w życiu. Cięłam się, by zwrócić na siebie ich uwagę. Raz przesadziłam, za mocno pociągnęłam żyletką i trafiłam do szpitala. Od tamtego czasu zaczęli mnie zauważać. Teraz jest tak jak kiedyś, dzięki czemu jestem szczęśliwa. Żałuję, że to robiłam. To była jedna z najgłupszych rzeczy jakie kiedykolwiek zrobiłam. A te blizny tylko przypominają mi ten zły i bolesny czas – opowiedziała mi wszystko, po jej policzku zaczęły lecieć łzy. Znamy się dopiero dzień, a czuję, jakbyśmy się znały od urodzenia. Przytuliłam ją do siebie. Wiedziałam co czuje. Było mi strasznie głupio, że się wtrąciłam.

   - Przepraszam. Nie powinnam była pytać – powiedziałam zmieszana. Myślałam, że tylko mnie prześladuje taki pech. A okazuje się, że jest ktoś, kto miał jeszcze gorzej niż ja. Dlaczego życie jest takie okrutne, brutalne i wyniszcza nas?

   - Nic się nie stało. Rozumiem twoją ciekawość. Na twoim miejscu, pewnie zareagowałabym tak samo. – Trochę ulżyło mi po jej słowach. W głowie miałam pytanie, lecz bałam się je zadać. Nie chciałam rozdrapywać jeszcze bardziej jej ran.

   - Chcesz mnie o coś zapytać – stwierdziła Emma. To aż tak widać?

   - Nie, skądże – zaprzeczyłam.

   - No przecież widzę. Dawaj, wal. Nie bój się, przecież cię nie pogryzę. – Obdarowała mnie delikatnym uśmiechem, który odwzajemniłam.

   - No dobra. To czy…

   - Śmiało Carly.

   - Czy po tym jak zerwałaś ze swoim chłopakiem, to on próbował się do ciebie ponownie zbliżyć? Nachodził cię? – Czekałam na jej reakcję. Westchnęła.

   - Niestety tak i to niejednokrotnie. Bywało, że przychodził pod mój dom kompletnie pijany i wykrzykiwał, że mnie kocha i żebym do niego wróciła. Gorzej, gdy był pod wpływem narkotyków. Wtedy zachowywał się bardziej agresywnie. Był też bardzo zazdrosny. Nie raz dał w mordę jakiemuś chłopakowi, który ze mną tylko rozmawiał. Traktował mnie jak jakąś własność, do której tylko on miał dostęp. Czasami mnie śledził.

   - I co zrobiłaś? – Byłam bardzo ciekawa.

   - Porozmawiałam z jego rodzicami. Opowiedziałam im o wszystkim i zasugerowałam, że ich syn powinien się leczyć. Na dodatek zapewniłam ich, że jeżeli nie da mi spokoju, to pójdę z tym na policję.

   - I poskutkowało?

   - Nie od razu poddał się leczeniu. Trzeba było go jakoś zmobilizować, dlatego powiedziałam mu, że może o mnie zapomnieć na zawsze, jeżeli nie weźmie się za siebie. To dało mu kopniaka i poszedł na odwyk, dla mnie. Po całym pobycie w ośrodku, przyszedł do mnie z wielkim bukietem kwiatów. Przeprosił mnie za krzywdę jaką mi wyrządził. Mówił, że zrozumiał błąd jaki popełnił. Błąd, przez którego stracił osobę, którą kochał i na której mu zależało. Obiecał mi, że da mi na zawsze spokój, że zasługuję na kogoś lepszego. Od tamtej pory całkowicie zniknął z mojego życia. Nigdy się już nie spotkaliśmy.

   - Czyli tak zwana historia z happy endem. – Uśmiechnęłam się do niej – Chodź tu do mnie. – Położyła się obok mnie i przytuliłyśmy się do siebie.

   - Dobra, koniec tego. Co powiesz na jakiś film? Trzeba poprawić sobie humor. Hm? – Rzuciła pomysł.

   - Bardzo chętnie. To ty wybierasz. Tam na półce koło biurka są płyty. – Ruszyła we wskazanym przeze mnie kierunku. Wybrała pierwszą z brzegu, włączyła ją i z powrotem zajęła miejsce obok mnie. Seans czas zacząć.

   Musiałam przysnąć. Emmy już nie było. Na szafce obok leżała karteczka. Chwyciłam ją, by przeczytać co jest w środku.

Pozwoliłam sobie wziąć karteczkę z Twojego biurka i użyczyłam długopisu ;)

Podczas filmu zasnęłaś, nie chciałam Cię budzić, więc po cichu wyszłam.

Musiałam iść do pracy. Jak będziesz w pełni sił, to musimy gdzieś razem wyskoczyć.

Trzymaj się jakoś i do zobaczenia.

Całuję,

Emma.

   - Brrr, brrr. – Mój telefon zawibrował. Sięgnęłam po niego. To Mike dzwonił:

M: Hej Carly, czemu nie było Cię w szkole? Coś się stało?

C: Źle się czułam. A co, stęskniłeś się za mną?

M: No oczywiście. Nie miałem z kim siedzieć. A będziesz jutro?

C: Nie. Nie będzie mnie do końca tygodnia.

M: Nieee 

C: No nie smuć się tak

M: Co ty na to, żebym jutro do ciebie wpadł?

C: No nie wiem, nie wiem. Żartuję, będzie mi bardzo miło

M: No to spodziewaj się mnie jutro po szkole

C: Ok

M: Trzymaj się. Pa

C: Pa

   Mike to fajny chłopak. Daje dużo pozytywnej energii. A przy okazji mam pewność, że nie skrzywdzi mnie, a na pewno nie w ten sposób jak Connor. Kurde. Znów o nim pomyślałam. Jakbym nie mogła go po prostu wymazać ze swojej pamięci. Dlaczego to musi być takie trudne?

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hej. No i mamy rozdział 7. Wiem, że ostatnio jest dużo gadanie, no ale musi być. Mam nadzieję, że was nie zanudzam :) Czekam na wasze szczere komentarze. Apropo, chciałam wam bardzo podziękować za liczbę wyświetleń oraz komentarzy. Nawet nie wiecie ile to dla mnie znaczy. Od razu buzia mi się cieszy. I na dodatek są to takie miłe komentarze, cieszę się, że wam się podoba to co piszę. Nigdy bym nie pomyślała, że kogoś zainteresuje to co tutaj zamieszczam, bo jest tyle świetnych blogów. Ale to jeszcze bardziej mnie raduje :) Bardzo dziękuję, uwielbiam was ♥♥

Druga sprawa, to chciałam podziękować za nominację od Domy (http://love-someday-gonna-get-us.blogspot.com) do The Versatile Blogger. Nie będę już nominowała blogów, ani podawała faktów o sobie, bo już ich trochę podałam i sama nie wiem co bym tam miała napisać jeszcze. Jeszcze raz wielkie dzięki :)

Chciałam przypomnieć, że jeżeli ktoś ma pytanie do któregoś z bohaterów czy do mnie, to zapraszam, chętnie odpowiem ;)

No to co, czekam na wasze opinie i do następnego.

Ściskam, Maarit :D