Rozdział 8

KOMENTARZ = KOPNIAK DO DALSZEJ PRACY

***

Nie umiem zapomnieć,

zgubuć uczucia we mgle.

Grubą kreską oddzielić tamte dni.

Przy każdym ze wspólnych zdjęć,

me serce próbuje gdzieś uciec.

Gdzieś w środku mnie,

tli się jeszcze dawny ogień.

Nie umie ugasić go nawet łza.

(Autorka: Maarit)

***

Następnego dnia

   Obudziłam się dość późno, bo o jedenastej. Od całej tej sytuacji w parku, długo śpię. Może w ten sposób mój organizm chce, żebym się odcięła od rzeczywistości, która w moim przypadku jest szara. Chociaż ostatnio wydaje mi się, że zaczyna być trochę lepiej. W końcu poznałam wspaniałe osoby, jakimi są Emma i Mike. Oni są takim promykiem słońca, pośród burzowych chmur nade mną. Sięgnęłam do szafy po szary dres i jakąś pierwszą lepszą bluzę z kapturem. Z całym zestawem wybrałam się do łazienki, lecz nie w moim pokoju, a w gościnnym. Powód? Tam był prysznic, a u mnie wanna. Wiedziałam, że jeżeli wezmę kąpiel, to spędzę tam przynajmniej godzinę. To była taka moja norma. Dlatego zdecydowałam się na szybsze rozwiązanie. Zdjęłam z siebie piżamę i stanęłam całkiem naga przed lustrem. Wyglądałam jak siedem nieszczęść. Włosy potargane i nieświeże, oczy nieco podkrążone. Do tego całkiem blada twarz, co sprawiało, że wyglądałam jak śmierć. Odwróciłam głowę i ruszyłam do kabiny. Nie miałam ochoty na siebie patrzeć. Odkręciłam wodę. Najpierw zimną, bym się do końca przebudziła. Na ciele pojawiła się gęsia skórka. Spłukałam się i poczułam orzeźwienie. Następnie polałam na siebie ciepłą. W głowie ciągle miałam obraz nadgarstków Emmy i całą jej historię. Nie popieram cięcia się, uważam, że okaleczanie się nic nie daje. A jeżeli już, to same negatywne skutki. Przecież to szpeci ciało. Potniesz się raz czy dwa, wyrzucisz z siebie emocje, ale to jest tylko tak na chwilę. Potem i tak wszystko wraca. A na dodatek zostają ci ślady w postaci blizn, które sprawiają, że za każdym razem gdy na nie spojrzysz, przypominasz sobie o niemiłym i trudnym czasie w życiu. I po co to robić? Ale co ja mogłam mówić, jak sama chciałam popełnić samobójstwo. Dlatego nie krytykowałam tego, co zrobiła moja nowa znajoma, tylko ją wsparłam, pokazałam, że ją rozumiem. Ocknęłam się z moich myśli i przypomniałam sobie, że cały czas stoję w prysznicu, a na moje nagie ciało leje się woda. Sięgnęłam po pomarańczowy płyn do kąpieli i powolnymi ruchami wcierałam go w moją skórę. Jego zapach dawał mi odprężenie i przyjemność. Pozwalał oderwać się od przewalających się w mojej głowie myśli. Potem umyłam włosy. Spłukałam się i sięgnęłam po ręcznik, którym otarłam mokre ciało. Na głowę nałożyłam turban. Przebrałam się we wcześniej wybrany zestaw ubrań i rozczesałam włosy. Nie suszyłam ich suszarką, gdyż uważam, że to je niszczy. Poszłam do swoich czterech ścian odnieść piżamę. Zerknęłam jeszcze na zegarek. Wskazywał jedenastą trzydzieści. A jednak trochę mi się zeszło pod tym prysznicem. Następnie udałam się do kuchni. Strasznie burczało mi w brzuchu.

Przy blacie stała mama, która coś kroiła.

   - Hej mamo – powiedziałam, dając jej przy tym buziaka w policzek.

   - O cześć Carly. Nie słyszałam jak przyszłaś. Jak się czujesz? – spytała z troską.

   - Już lepiej.

   - Jesteś głodna? Zrobić ci coś do jedzenia?

   - Straszliwie. Sama sobie coś zrobię, w końcu ma dwie ręce – uśmiechnęłam się do niej.

   - Ale dla mnie to żaden problem. Wiesz przecież, jak lubię gotować. – To prawda. Mama kocha gotowanie. Jak są święta, to potrafi narobić tyle jedzenia, że potem jemy resztki przez tydzień, jak nie dłużej. Ale sprawia jej to przyjemność, a to się liczy.

   - To jak? Może jajecznicę, co? – Zadała pytanie. Pokiwałam głową na znak, że się zgadzam. Lubiłam patrzeć, jak moja rodzicielka przyrządza jedzenie. Zawsze widniał na jej twarzy uśmiech, który teraz był nieco szerszy. To to wyjście z tatą sprawiło, że ostatnio jest szczęśliwsza. Aż promienieje. Wygląda trochę tak, jakby właśnie się zakochała. U taty tego nie zauważyłam, lecz może faceci nie reagują w ten sposób. Może dla niego było to zwykłe wyjście z żoną na miasto. Trudno powiedzieć, męska psychika jest nie do pojęcia, zresztą nasza dla nich również. No, w końcu mężczyźni są z Marsa, a kobiety z Wenus. Dwa różne światy.

   - Carly! – Moje przemyślenia przerwało wołanie mamy.

   - Tak?

   - Mówię do ciebie, a ty zero reakcji.

   - Przepraszam, zamyśliłam się.

   - No to teraz zejdź na ziemię i jedz, bo zaraz Ci wystygnie. – Postawiła mi talerz z jajecznicą przed nosem. Chwyciłam widelec i nabrałam na niego małą porcję jedzenia, która sekundę potem znalazła się w mojej buzi. Przeżuwałam je długą chwilę, jajka jakby nie chciały przejść przez gardło i trafić do mojego żołądka. Minęły chyba z dobre, dwie minuty, zanim udało mi się je połknąć. Sięgnęłam po kromkę chleba i wzięłam gryza. Sytuacja sprzed chwili powtórzyła się. Niby byłam głodna, lecz wszystko trudno mi wchodziło.

   - Nie smakuje ci córciu?

   - Smakuje, tylko tak jakoś wchodzi z trudnościami – odparłam.

   - Popij herbatą, może lepiej pójdzie. – Doradziła. Ciecz, ta zdecydowanie lepiej przeszła przez moje gardło. Dlaczego nie zrobiłam sobie mleka z płatkami. – Przeszło mi przez myśli. Nagle zaczął dzwonić telefon mojej mamy.

   - Przepraszam cię, muszę odebrać – powiedziała i poszła do salonu, w którym znajdowała się jej komórka.

   - Halo?… Tak… Dobrze… Zaraz będę… Do widzenia. – Tyle udało mi się usłyszeć z rozmowy.

   - Córciu, ja muszę iść. Właśnie dzwonili z pracy. Muszę jechać na spotkanie. Dasz sobie radę? – spytała w pośpiechu. Moja mama pracuje  w jakiejś firmie. Nie wiem dokładnie jakiej, bo rzadko o tym rozmawiamy. Ma taką zasadę, że jak wraca do domu, to nie ma dla niej słowa praca. Wychodzi z niej, to jednocześnie się od niej odcina. Wiem tylko tyle, że to jakieś biuro i jest tam chyba jako asystentka, czy ktoś taki. Zdarza jej się chodzić na jakieś spotkania, tak jak w tym przypadku.

   - No jasne. Jestem już duża mamo – odpowiedziałam i obdarzyłam ją uśmiechem.

   - No dobrze, już dobrze moja duża dziewczynko. Ale ostatnio zakręciło ci się w głowie w parku i ten ból brzucha. Po prostu się martwię. – Po tych słowach mój uśmiech nieco zszedł. Czy wszyscy muszą mi przypominać tamten dzień?

   - Nie martw się. Już przecież ze mną lepiej. Idź już lepiej, bo się spóźnisz na to spotkanie.

   - Racja. Dobra, jakby co, to dzwoń – powiedziała znikając w drzwiach wejściowych. Zostałam sama. A właściwie nie, bo z jajecznicą, którą męczyłam już chyba od piętnastu minut. Mój żołądek mówił – jeść!, a buzia – nie wkładaj do mnie już więcej!  Mimo to, gmerałam widelcem po talerzu, co jakiś czas wkładając go do buzi z zawartością.

   Po jakichś trzydziestu minutach skończyłam śniadanie. Nie zjadłam wszystkiego, małą resztkę jajek spuściłam w toalecie, (tak wiem, dzieci w Afryce głodują, a ja wyrzucam jedzenie) a kilka kromek chleba schowałam do chlebaka. Spojrzałam na zegarek wiszący na ścianie. Pokazywał za dziesięć pierwszą. O, to za czterdzieści minut Mike kończy lekcje – pomyślałam.  Postanowiłam przez ten czas udać się do salonu i pooglądać trochę telewizji. Usadowiłam się wygodnie na kanapie i włączyłam pierwszy, lepszy program. Akurat leciał jakiś nudny serial.

   - Ding dong. – Przez sen usłyszałam dzwonek do drzwi. Musiałam przysnąć, kiedy oglądałam ten niezwykle „ciekawy” film. Trochę się przestraszyłam. Podeszłam po cichu do wejścia i zerknęłam przez wizjer. To był Mike. Wiedziałam, że miał przyjść, ale mimo to bałam się, kogo zastanę po drugiej stronie. Przez myśli przeszło mi, że mógł to być Connor. Wiem, jestem strasznie przewrażliwiona. Otworzyłam drzwi.

   - Hej Carly. – Przywitał się Mike.

   - Hej. Wejdź. – Zaprosiłam go do środka i zamknęłam za nim. Poszliśmy do salonu.

   - Chcesz coś pić, jeść? – spytałam.

   - Nie, dzięki. Masz – powiedział i dał mi coś.

   - Co to?

   - Notatki z lekcji, pomyślałem, że ci się przydadzą. – Obdarował mnie swoim uśmiechem.

   - Naprawdę? Dziękuję. – Było mi miło. Znamy się tak krótko, a on zachowuje się jak przyjaciel. Nawet Jace, którą znam dłużej nie wykazała zainteresowania moją osobą. Nic, zero nawet głupiego smsa. No, ale co ja się dziwię. Usiedliśmy na kanapie.  

   - A jak się czujesz?

   - Już lepiej.

   - Nie byłaś chora, prawda? – Skąd on to wiedział. Ten chłopak mnie coraz bardziej zaskakuje.

   - Byłam. Dlaczego pomyślałeś, że było inaczej?

   - Carly. Mnie nie oszukasz. Przecież widzę, że kłamiesz. – Przed nim nic się nie ukryje.

   - No dobrze. Zgadza się. Nie byłam chora, tzn. dla moich rodziców tak, ale w rzeczywistości udawałam. – Przyznałam się, wiedziałam, że i tak by to ze mnie wydusił.

   - Ale czemu? Co się stało?

   - Nie obraź się Mike, ale teraz ci nie powiem. Może kiedy indziej. Po prostu nie jest to dla mnie nic miłego i wolę teraz o tym nie myśleć – powiedziałam lekko smutniejąc.

   - Nie ma sprawy. Rozumiem. Jak będziesz gotowa, to mi opowiesz. – Cieszyłam się, że nie naciskał.

   - A co tam w szkole? Działo się coś ciekawego?

   - No, taka jedna sytuacja. Jedna dziewczyna przyszła do szkoły z zarysowaniami na rękach i od razu poszła plotka, że się tnie. A okazało się, że ma w domu małego kotka, który strasznie drapie. No, ale mimo to zrobili jej nieciekawą opinię. Ci ludzie są okropni, a szczególnie te puste laleczki. Takie plotkary, że aż szok. – Od razu przypomniała mi się Emma. Jej historia nie daje mi spokoju. Chciałabym jej jakoś pomóc. Ale kompletnie nie wiem jak.

   - Ziemia do Carly! – Z zamyśleń wyrwał mnie głos Mika.

   - Oj, sorry. Zamyśliłam się.

   - O czym tak myślisz?

   - Jaaa. Czy jest jakiś sposób, by blizna zniknęła.

   - A co, masz jakąś? – Tak. Jedną, wielką na sercu, lecz z nią już nic nie da się zrobić.

   - Nie, ja nie. Ktoś inny. Zresztą nieważne.

   - Oczywiście, że jest sposób. Jedni na przykład robią sobie na nich tatuaż, by w ten sposób je zakryć. Ale lepszym rozwiązaniem jest usunięcie jej.

   - Ale to pewnie dużo kosztuje.

   - Nie no. Zależy od wielkości blizny i jej umiejscowienia. No i u kogo to będzie się robiło.

   - A skąd ty to wszystko wiesz? – spytałam ciekawa.

   - Mój wujek jest chirurgiem plastycznym. Ma swoją taką małą klinikę. Ale powiedz o co chodzi. – Zastanawiałam się, czy mu powiedzieć. No, ale on mógł mi pomóc.

   - No dobra. Poznałam ostatnio dziewczynę o imieniu Emma. Zakolegowałyśmy się trochę. No i zauważyłam, że ma na nadgarstku blizny. Spytałam ją o nie. Okazało się, że się cięła. Nie ważne dlaczego, ale wiem, że te ślady zawsze będą jej przypominać o nie miłych wydarzeniach w jej życiu. Chciałabym jej jakoś pomóc. W sumie to będzie taki rewanż, bo ona pomogła mi.

   - W jaki sposób?

   - Oj nieważne. Dowiesz się w swoim czasie. To twój wujek jest drogi?

   - Zależy dla kogo – powiedział uśmiechając się przy tym.

   - A dałbyś mi namiary na niego?

   - Mógłbym, ale tak byś czekała na spotkanie do niego nawet miesiąc. Zaczekaj. – Wyciągnął telefon z kieszeni, a po chwili do kogoś dzwonił.

   - Cześć wujku, tu Mike... Dzwonię z pewną sprawą… - Zaczął rozmowę, jednocześnie wychodząc do przedpokoju, przez co nie mogłam za dużo usłyszeć.

   - Dobra, dzięki. Cześć – Wrócił do mnie, kończąc w tym samym czasie konwersacje. Schował telefon do spodni i uśmiechnął się do mnie.

   - Załatwione.

   - Ale co? – spytałam lekko zdezorientowana.

   - No, spotkanie z moim wujkiem w jego klinice.

   - Naprawdę? Jesteś wielki – Rzuciłam mu się na szyję. Byłam zdziwiona swoim zachowaniem.

   - Przepraszam, poniosło mnie – Czułam jak moje policzki stają się rumiane.

   - Nic nie szkodzi. Jutro masz to spotkanie o godzinie szesnastej. Adres przyślę ci smsem. Ale weź ze sobą tę koleżankę.

   - Ok. Ale ty też tam będziesz? Tak?

   - Jasne. No, będę się już zbierał. W takim razie do jutra Carly -  Chwycił swoją torbę, która chwilę potem wisiała na jego ramieniu.

   - Pa. Dzięki, że wpadłeś

   - Nie ma za co – odparł będąc już w drzwiach. Przez okno widziałam, jak szedł. Lecz moją uwagę zwróciło auto parkujące pod domem. To była moja mama. Chwile potem wchodziła do domu z siatkami z zakupami. Podeszłam do niej i chwyciłam kilka, by jej pomóc.

   - No proszę córciu. Nie ma mnie w domu prawie dwie godziny, a ty sobie sprowadzasz takich przystojniaków. Nie ładnie – powiedziała z tym swoim uśmieszkiem.

   - Oj mamuś. To był właśnie Mike, o którym ci opowiadałam. Gej. – Na ostatnie słowo dałam szczególny akcent.

   - Gej, gej. Zawsze może mu się zmienić. – Pokręciłam tylko głową i udałam się do swojego pokoju. Usiadłam na łóżku. Poczułam wibracje w kieszeni od dresu. Dostałam smsa. Od kogo, od Jace. No proszę, przypomniało jej się, że istnieje ktoś taki jak Carly Winter. Weszłam w nią.

Od Jace:

Hej. Connor pytał się dzisiaj o cb.

Connor, czy jego imię musi mnie prześladować? Przez dzisiejszą część dnia zapomniałam o nim. Ale moja koleżanka musiała mi przypomnieć. A w smsie zero jak się czujesz, co u ciebie. Brak zainteresowania. Czego on ode mnie chce.

Do Jace:

Mam nadzieję, że nie rozmawiałaś z nim.

Od Jace:

Powiedziałam mu tylko, że nie wiem czemu Cię nie ma. I żeby się nie interesował.

Do Jace:

To dobrze. Pa

Nie miałam ochoty na konwersacje z nią. Sięgnęłam po mojego laptopa i włączyłam go. Weszłam na czat. Dawno nie gadałam z Przystojni@kiem17. Akurat był dostępny. Chciałam pierwsza do niego napisać, lecz on mnie wyprzedził.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hej. No i mamy rozdział 8. Ale to leci. W następnym rozdziale będzie Przystojni@k17, na którego tak czekaliście. Wiem, że na razie mało się dzieje i jest dużo gadania, ale mam nadzieję, że was nie zanudzam :) Dobra, nie będę się dużo rozpisywała. Dzięki za komentarze pod poprzednim rozdziałem, dużo dla mnie znaczą. Na początku tego rozdziału dodałam swój wiersz, bo kilka osób prosiło, bym częściej dodawała. Więc proszę ;) Czekam na wasze szczere komentarze. Pamiętajcie, nigdy ich za dużo. Jestem również otwarta na krytykę, więc śmiało. Anonimy też mogą komentować.

Ściskam, Maarit :D