Rozdział 12

   Szłam sobie spokojnie, aż nagle coś, a raczej ktoś zwrócił moją uwagę. A dokładniej głosy, to nie była zwykła rozmowa. Podeszłam do ściany i zaczęłam podsłuchiwać. Wiem, że to nie ładnie, ale musiałam.

   - Masz zostawić ją w spokoju rozumiesz. Znajdź sobie inną dziewczynę. Jace się do ciebie klei. Ją sobie weź, ale od Carly trzymaj swoje łapy z daleka. Rozumiesz. – Padło moje imię i mojej koleżanki. Poznałam do kogo należy ten głos, to Connor.

   - A kim ty jesteś, żeby mi rozkazywać, co? – Mike? Ale co ona tam robi. Dyskretnie wyjrzałam zza winkla i spojrzałam na nich.

   - Carly jest moja i nikogo więcej. Więc odpieprz się od niej.

   - Bo co mi zrobisz? Śmieciu – Connor podszedł do mojego przyjaciela. Chwycił go za koszulkę i pchnął na ścianę.

   - Co powiedziałeś? – spytał, widać było, że w nim buzuje.

   - Śmieć – powtórzył Mike. Mój były wkurzył się do tego stopnia, że uderzył go w twarz. Nie wytrzymałam, wyszłam do nich. Stanęłam między nimi.

   - Stop! – krzyknęłam

   - Carly, co ty tutaj robisz? – zadali pytanie jednocześnie. Widziałam, jak z nosa Mika leci krew.

   -  O to samo mogłabym zapytać was. Mike jest moim przyjacielem, a ja nie jestem twoją własnością Connor! Nie tykaj się moich przyjaciół. Daj mi wreszcie spokój. Odpieprz się ode mnie, raz na zawsze. Nienawidzę cię! – wykrzyczałam mu w twarz i ze łzami w oczach, biegłam przed siebie. Ktoś krzyczał moje imię, lecz ja nie zwracałam na to uwagi. Pobiegłam do pobliskiego parku. Na szczęście było pusto. Usiadłam na wolnej ławce. Mój świetny humor w jednej chwili prysł, zmienił się w okropny. Znów płakałam, ostatnio zdarza się to mi zbyt często. Schowałam twarz w dłoniach. Czy Connor nigdy mi nie da spokoju. Dobrze, że za rok nie będzie go w tej szkole. Nie będę musiała na niego patrzeć. Poczułam, jak ktoś dotyka mojego ramienia. Przez moje ciało przeszedł dreszcz. Podskoczyłam nieco. Przestraszyłam się kto to, dlaczego instynktownie się odsunęłam.

   - Spokojnie Carly, to ja, Mike. – Kamień spadł mi z serca. Cieszyłam się, że to on. Od razu przytuliłam się do niego.

   - Ciii, już dobrze. – Zamknął mnie w swoim uścisku i gładził po plecach. Odsunęłam się od niego i spojrzałam na jego twarz. Z nosa leciała mu krew.

   - Leci ci krew – powiedziałam.

   - To nic. – Dotknęłam jego zaróżowionego policzka.

   - Boli? – spytałam.

   - Nie. – Zaprzeczył, ale i tak widziałam na jego twarzy grymas bólu. Ze swojej torby wyjęłam chusteczkę, którą wytarłam mu krew. Robiłam to delikatnie, tak, by nie sprawiać mu bólu.

   - Daj, sam to zrobię.

   - Przepraszam, to wszystko moja wina – powiedziałam, jednocześnie spuszczając głowę w dół.

   - Jeżeli jest to czyjaś wina, to tylko i wyłącznie tego pacana. Nie przejmuj się.

   - Chyba nadszedł czas, żebym ci o wszystkim powiedziała.

   - Jak nie chcesz o tym mówić, to spoko. Zrozumiem.

   - Nie. Jesteś moim przyjacielem i powinieneś wiedzieć. No, więc wszystko zaczęło się tak… - Zaczęłam mu opowiadać wszystko od początku, bawiąc się przy tym swoimi palcami.

   - Teraz już wszystko wiesz. – Zakończyłam swoją opowieść. On nic nie powiedział, tylko mnie przytulił.

   - Dziękuję, że jesteś. Prawdziwy z ciebie przyjaciel – zwróciłam się do niego.

   - Pamiętaj, na mnie możesz zawsze liczyć. O każdej porze dnia i nocy. Chodź, odprowadzę cię do domu. – Pomógł mi wstać i razem ruszyliśmy.

    Szliśmy w ciszy. Lecz nie była to niezręczna cisza, a przyjemna. Nawet nie wiem kiedy znaleźliśmy się pod moimi drzwiami.

   - Może wejdziesz? – spytałam.

   - Chętnie – odpowiedział i weszliśmy do domu. Mike poszedł do salonu i usiadł na kanapie. Ja zaś zdjęłam buty i odłożyłam plecak. 

   - Chcesz się czegoś napić? -  zwróciłam się do przyjaciela.

   - Szklankę wody, jeżeli to nie kłopot. – Chwyciłam dwie pierwsze, najbliższe szklanki z szafki i nalałam do nich wody. Następnie udałam się do salonu.

   - Proszę. – Podałam mu napój.

   - Dzięki. – Obdarzył mnie uśmiechem. Nagle usłyszałam dźwięk mojego telefonu. Nie miałam go w kieszeni, rozpoczęłam poszukiwania, w końcu natrafiłam na swój plecak. Sięgnęłam po komórkę i bez patrzenia kto dzwoni, odebrałam.

   - Halo? – spytałam.

   - Hej Carly, tu mama. Słuchaj córciu, będę dopiero wieczorem, bo w pracy mi się przedłuży, niestety. – W słuchawce było słychać niezadowolenie rodzicielki – Nic nie zrobiłam do jedzenia, więc albo sama coś przygotujesz, albo zamów sobie jakąś pizzę, albo  coś.

   - Dobra.

   - No, ja muszę kończyć. Obowiązki wzywają. Trzymaj się córuś.

   - Pa. – I rozłączyłam się.

   - Mike, masz ochotę przyrządzić coś ze mną na obiad, czy zamawiamy pizzę?

   - Wspólne gotowanie! – krzyknął i ruszył z kanapy do mnie. Ja się tylko uśmiechnęłam.

   Postanowiliśmy zrobić spaghetti Bolognese. Mieliśmy przy tym sporo zabawy. Trochę pobrudziliśmy się sosem pomidorowym, ale to taki szczegół. Po kuchni rozchodził się wspaniały zapach. Od razu człowiek się zrobił głodny. Zjedliśmy nasze danie, które muszę przyznać, było genialne. Pycha. Wróciliśmy do salonu i rozsiedliśmy się na kanapie.

   - Mike, mogę cię o coś spytać?

   - Wal śmiało.

   - Byłeś już kiedyś z jakimś chłopakiem? – spytałam nieco niepewna.

   - Tak.

   - I jak się wam układało?

   - Było wspaniale. Wiadomo, musieliśmy się ukrywać, dlatego spotykaliśmy się w naszym miejscu. Miejscu, o którym nikt nie wiedział. To była nasza taka tajemnica. Tam mogliśmy być sobą. Bez obaw, że ktoś nas zobaczy, wyśmieje. Kochaliśmy się, naprawdę. Mogliśmy rozmawiać o wszystkim. Było nam razem dobrze. Ale wszystko się kiedyś kończy, niestety.

   - Zerwaliście ze sobą?

   - Nie, to los przerwał to, co było między nami. A mianowicie mój wyjazd. Nawet nie wiesz ile przepłakałem nocy, gdy dowiedziałem się o przeprowadzce. Wiedziałem, że stracę osobę, na której mi naprawdę zależało. Dzień przed wyjazdem spędziliśmy ze sobą cały dzień oraz wtuleni w siebie, noc. To było nasze pożegnanie. Zdecydowaliśmy, że musimy to zakończyć, bo związek na odległość nie ma sensu.

   - Tęsknisz za nim?

   - Pewnie. Ale pogodziłem się z tym. Wierzę, że kiedyś się jeszcze zakocham i to z wzajemnością. Staram się być szczęśliwym. I póki co, jakoś mi się to udaje. – Przytuliłam go do siebie. Gdy odsuwaliśmy się od siebie, nasze twarze znalazły się dość blisko siebie. Nagle, Mike mnie po prostu pocałował. Byłam w szoku. Ale mimo to, nie oderwałam się od niego. Lecz on po chwili otworzył oczy i momentalnie się ode mnie odsunął.

   - Przepraszam – szepnął i wstał z kanapy, kierując się do wyjścia. W ostatniej chwili chwyciłam go za nadgarstek i zatrzymałam.

   - Nic się nie stało Mike.

   - Stało. Pocałowałem cię.

   - No wiem, ale przecież to nic.

   - Powinienem cię spytać. Ja po prostu chciałem zobaczyć jak to jest całować się z dziewczyną i te wspomnienia mojego byłego. Przepraszam. –Tłumaczył się.

   - I jak?

   - Ale co? – spytał zdezorientowany.

   - No jak się całuje z dziewczyną?

   - To trochę tak, jakbym się całował z siostrą. W ten sposób w stu procentach zapewniłem siebie, że wolę chłopców.

   - Ja też miałam uczucie, jakbym całowała brata. – Chwilę potem zaczęliśmy się śmiać z tej całej sytuacji. Mike jednak zdecydował się pójść do domu, bo zrobiło się późno. Ja zaś poszłam po mojego laptopa. Włączyłam czat, chociaż bałam się, że natrafię na Przystojni@ka17. Po ostatniej rozmowie jakoś mój stosunek do niego się zmienił. No i niestety był na czacie. Właśnie mrygała na ekranie wiadomość od niego. Miałam ją zignorować, jednak w ostatniej chwili zmieniłam zdanie.

Przystojni@k17

Hej. Fajnie, że jesteś. Jak minął dzionek?

_*Niedostępna*_

Hej. Normalnie.

Przystojni@k17

Słuchaj, chciałem Cię przeprosić za tamtą rozmowę ostatnio.

Wiem, że mogłaś sobie o mnie coś pomyśleć.

Naprawdę sorry. Wybaczysz mi? <robi minkę szczeniaczka>

_*Niedostępna*_

No, Twoje zachowanie było trochę dziwne, nie powiem.

Ale dobra, co mi tam. Wybaczam :)

Nie rozumiałam, dlaczego to robię. Ale moja podświadomość mówiła mi, żebym dała mu jeszcze jedną szansę.

Przystojni@k17

Nawet nie wiesz jaki jestem teraz szczęśliwy :D

Lubię Cię, wiesz.

_*Niedostępna*_

Ha ha ha.

Ja jeszcze tego nie wiem. Ale lubię z Tobą rozmawiać.

Przystojni@k17

Dobre i tyle ;)

   Rozmawialiśmy ze sobą chyba ze dwie godziny. Wydaje się być fajny, ale w internecie łatwo oszukać, udać kogoś, kim się nie jest. Ma spore poczucie humoru, a ja lubię takich ludzi. Dowiedziałam się też, że ma tatuaż na łopatce. Ale nie chciał mi powiedzieć co to jest. Wiem tylko, że ma dla niego duże znaczenie. I cwaniaczek powiedział, że może kiedyś uda mi się go zobaczyć. Liczy na to, że kiedyś dojdzie do naszego spotkania. Po dzisiejszej rozmowie mogę powiedzieć, że go lubię. Zrobiło się już późno, więc poszłam spać.

4 dni później. Piątek

   We wtorek wrócił tata, więc mama była szczęśliwa. Dostali jakieś zaproszenie, chyba z mamy pracy na jakiś bankiet. A, że będzie on miał miejsce poza Londynem, to spędzą tam cały weekend. I w ten sposób zostaję sama w domu. Niestety Emma nie będzie mogła do mnie przyjść, bo ma ze szkoły jakiś konkurs taneczny i nie będzie jej te dwa dni. No, a dzisiaj jestem już po lekcjach. W szkole było spokojnie, bo nie było Connora. Całe szczęście. I razem z moją przyjaciółką idę do kliniki. Dzisiaj będzie miała zabieg. Idę tam, by ją wspierać. By być przy niej, gdy ta będzie się żegnała ze swoją przeszłością. Mike nas zawiezie.

   - Ding dong. – Ocho, Mike czy Emma? Ruszyłam po schodach do drzwi. W progu stał i ona i on.

   - Ale się zgraliście – powiedziałam do nich.

   - Tak jakoś wyszło. Gotowa? – spytał Mike.

   - Tak. – Chwyciłam jeszcze torebkę i chwile potem siedzieliśmy w aucie. Moja przyjaciółka usiadła z tyłu, a ja koło kierowcy.

   - Jak tam? – zadałam jej pytanie, odwracając tym samym do niej głowę.

   - Trochę się denerwuję.

   - Nie masz czego. Mój wujek, to jeden z lepszych chirurgów. Zapewniam cię. – Tym razem odezwał się Mike.

   - A wiecie, że już miałam spotkanie w sprawie tej reklamy?

   - Naprawdę. I dopiero teraz nam mówisz. Jak było?

   - Bardzo fajnie. Na razie to była zwykła rozmowa i chcieli, żebym pokazała im próbkę swoich możliwości. Chyba im się podobało. – Uśmiechnęła się.

   - Na pewno. – Zapewniłam ją.

   - W następnym tygodniu będziemy już kręcić. Jestem podekscytowana, bo pierwszy raz w życiu będę brała udział w reklamie.

   - Taka fajna przygoda i jeszcze będziesz robiła to, co lubisz – powiedziałam.

   - No, jesteśmy na miejscu – zakomunikował Mike. Strasznie szybko minęła nam jazda. Wysiedliśmy z auta i skierowaliśmy się do budynku. Widziałam, jak Emmie trzęsły się ręce.  Wzięłam ją więc pod ramię i szepnęłam – Wszystko będzie dobrze. Przy rejestracji stał już wujek mojego przyjaciela.

   - Witam. Jak tam samopoczucie? – spytał.

   - Może być. – odparła przyjaciółka.

   - Panno Morgan, proszę przygotować pacjentkę – zwrócił się do jakiejś pielęgniarki.

   - Zapraszam. – Wskazała jej miejsce, do którego miały zmierzać, obdarowując ją przy tym ciepłym uśmiechem.

   Zabieg mojej przyjaciółki trwał już pół godziny. Wcześniej, przez godzinę miała nałożony jakiś znieczulający krem. Mike powiedział mi, że zabieg trwa zazwyczaj do godziny. Jej blizny są usuwane laserowo. Tak, by nie został po nich żaden ślad. Nagle dostałam smsa.

Od Adama:

Hej Carly. Masz dzisiaj czas? Może byśmy się spotkali?

Do Adama:

Hej. Chętnie. Tylko gdzie i o której godzinie?

Od Adama:

Może w Coffee Heaven, tam w pobliżu sklepu, w którym się ostatnio spotkaliśmy?

Co do godziny, to mi obojętne.

Do Adama:

Ok. No to może za godzinę, co?

A i mogłabym przyjść z towarzystwem?

Od Adama:

Ok. Jasne. Nie ma problemu.

Chętnie poznam Twoich znajomych :)

Do Adama:

No to jesteśmy umówieni. Pa

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

SURPRISE!! Postanowiłam dodać rozdział dzień wcześniej, bo nie mogłam się już doczekać :)

Chciałam wam bardzo podziękować, już mam ponad 3000 wyświetleń. Aż nie mogę w to uwierzyć. Jesteście wspaniali. Dziękuję za komentarze, wiele dla mnie znaczą. Jest mi również miło, że po trochu poszerza się grono czytelników. Dawno nie dodałam żadnego swojego wiersza, dlatego załączam dzisiaj. 

Czasem muszę iść pod wiatr.

Czasem chować głowę w piach.

Bywa, że błądzę w jakimś labiryncie,

aż znajdę odpowiednie wyjście.

Zaszywam się w szarym kącie

i wędruję oczami po mokrym lądzie.

Jednak to jedna strona medalu,

druga kryje szczęście różnego rodzaju.

(Autor: Maarit)

Mam do was jeszcze jedno pytanko. A mianowicie jaki zespół muzyczny, piosenkarza czy też piosenkarkę, chcielibyście, żeby wystąpił w moim opowiadaniu gościnnie? Czekam na wasze propozycje ;)

Czekam na wasze szczere komentarze.