Rozdział 14

   Obudziły mnie krople deszczu, stukające o parapet. Niechętnie otworzyłam jedno oko, a następnie drugie. Podniosłam się na łokciach i popatrzyłam na pokój. Nie było go. W domu panowała kompletna cisza, słychać było jedynie szum deszczu. Moją uwagę przykuła biała karteczka na stoliku obok łóżka. Chwyciłam ją i zaczęłam czytać:

Carly,

byłaś świetna. Dziękuję za cudowną noc.

Musimy to kiedyś powtórzyć.

Twój Connor <3

Dopiero teraz do mnie dotarło, co ja narobiłam. Uległam mu, oddałam się.  Zrobiłam to, czego się najbardziej obawiałam. A tak naprawdę byłam dla niego tylko panienką na noc. Przecież on nic do mnie nie czuje. Jego słowa są puste, nic nie znaczą. Jak ja mogłam do tego wszystkiego dopuścić. Przecież ja go nienawidzę. I kochasz – odezwał się wewnętrzny głos. Czy on zawsze musi się wtrącać, odzywać nie proszony. Tak, zgadza się, nadal coś do niego czuję. Wczorajszego wieczoru, wszystko powróciło. Tak, jakby było przykryte mgłą, która przy jego obecności odchodzi, znika. W tej chwili nienawidziłam również siebie. Popełniłam największy błąd w moim życiu, którego nie da się odwrócić. Zaczęły lecieć mi łzy. Ostatnio się do nich przyzwyczaiłam, są stałymi mieszkańcami moich oczu, którzy często wybierają się na spacery po moich policzkach. Dotknęłam palcami moich warg, na których nadal czułam smak jego ust. Postanowiłam wziąć prysznic, by spłukać z siebie jego dotyk.

   Przejeżdżałam kilkakrotnie gąbką z pianą te same miejsca. Nie pozwoliłam, aby chociaż kawałek nie został umyty. Chciałam się pozbyć uczucia jego palców na moim ciele, lecz to nic nie dawało. Spłukałam się chłodną wodą, by otrzeźwić siebie oraz moją skórę. Pobudzić się do życia. W mojej głowie ciągle przewalały się pytania dlaczego to zrobiłam, dlaczego on to zrobił. Przecież jest wiele innych, o wiele ładniejszych dziewczyn niż ja, które on mógłby mieć na pstryknięcie palca. Nie rozumiałam siebie, ale również jego. Z drugiej strony dotarło do mnie, że ja po prostu pragnę, by ktoś mnie pokochał. Może i udaję twardzielkę, która mówi, że nie chcę mieć chłopaka, bo wszyscy to świnie, którzy tak samo mnie potraktują. Ale w głębi serca marzę o własnym księciu na białym koniu. W którego ramionach będę się czuła bezpiecznie, który zawsze będzie przy mnie i mnie nie zostawi. Który będzie mnie kochał za to, jaka jestem. I ważne, by był mi wierny. No bo kogo tu oszukiwać. Każdy pragnie mieć jakąś bliską osobę u boku. Każdy pragnie być kochany.

   Otarłam ciało ręcznikiem. Nałożyłam na siebie dres i za dużą koszulkę z napisem I ♥ London. Udałam się na dół. Wzięłam pudełko lodów waniliowych z zamrażalnika i wraz z nim udałam się na kanapę. Włączyłam telewizor i tak miałam zamiar spędzić dzisiejszy dzień.

   Moje jakże interesujące zajęcie przerwał dzwonek do drzwi. Nie miałam jednak ochoty wstawać z sofy. Bałam się, kogo zastanę po drugiej stronie. Ta osoba zaczęła uderzać w drzwi prawdopodobnie pięścią. Przestraszyło mnie to, kto jest tak namolny.

   - Carly! Jesteś tam? – odezwał się głos męski. Poznałam go, to był Mike na całe szczęście. Niechętnie wstałam z miejsca, otworzyłam drzwi i z powrotem położyłam się na kanapie. Mój przyjaciel wszedł do środka, zamykając za sobą drzwi. Podszedł do mnie i uklęknął przy mojej głowie.

   - Carly, coś się stało? Źle się czujesz? – spytał, dotykając tym samym mojego ramienia.

   - Stało się i to wiele – odpowiedziałam po chwili ciszy. Zacisnęłam oczy, by nie pozwolić łzom wydostać się na zewnątrz.

   - To znaczy? Pamiętaj, mi możesz powiedzieć wszystko. Może zrobi ci się lżej, jak się wygadasz. - Podniosłam się do pozycji siedzącej. Może Mike miał rację, może powinnam komuś o tym powiedzieć, wyrzucić to z siebie. Tak też zrobiłam.

   - Popełniłam największy błąd w swoim życiu. – Zamilkłam na chwilę – Wczoraj… Przespałam się z Connorem. – Nie wytrzymałam i łzy wypłynęły z moich oczu.

   - Ale jak to? – zadał pytanie lekko zdezorientowany.

   - No normalnie, poszłam z nim do łóżka.

   - No wiem, ale jak do tego doszło. Przecież mówiłaś, że go nienawidzisz.

   - Bo tak jest. Myślałam, że on pojechał na te całe zawody z drużyną. A on wczoraj wieczorem stanął w drzwiach mojego domu. To on to wszystko zaczął. Zaczął mnie całować, mówić słodkie słówka. Nie chciałam tego, ale nie miałam jak temu zaprzestać. Trzymał moje ręce, przygwoździł mnie do ściany. Nagle go zapragnęłam, wszystkie uczucia powróciły. Poczułam, że cały czas coś do niego czuję, no i oddałam się chwili. Jaka ja byłam głupia i naiwna. – Złapałam się za głowę.

   - Nie Carly, nie byłaś głupia. Po prostu pragniesz bliskości i tyle. A on wykorzystał fakt, że cały czas coś do niego czujesz. Omotał cię. Ale nie możesz siebie winić. – Złapał mnie za ręce i po chwili przytulił. – Ale zabezpieczyliście się chociaż?

   - Tak. Zakładał prezerwatywę.

   - To o tyle dobrze. Nie przejmuj się. Potraktuj to jako taki jednorazowy, nic nieznaczący wyskok. Nie martw się, do końca roku szkolnego zostały tylko dwa miesiące. Potem on zniknie z twojego życia raz, na zawsze. To jego ostatni rok w tym liceum.

   - Dziękuję.

   - Ale za co? – spytał zdziwiony.

   - Za to, że jesteś i że nie ochrzaniasz mnie za to, co zrobiłam. Że mnie rozumiesz.

   - Za co miałbym cię ochrzaniać. No przestań. Rozumiem, że każdy potrzebuje miłości, bliskości drugiego człowieka. To normalne. – Uśmiechnął się do mnie.

   - A teraz idź się przebierz w coś lepszego i wychodzimy – powiedział.

   - Nie chcę.

   - Nie ma nie. Już, na górę i za pięć minut cię widzę na dole.

   - Ale gdzie ty chcesz iść? – spytałam z wyraźną niechęcią.

   - Idziemy na kręgle.

   - Ale ja nie mam ochoty. Nie mam humoru.

   - Trudno. Musisz się rozerwać, to od razu poprawi ci się humor. No raz, raz. Zasuwaj – odparł i zaczął mnie pchać w plecy na górę.

   - No już, już idę. – I udałam się do swojego pokoju. Nie miałam ochoty się stroić, dlatego zdecydowałam się na taki zestaw . I zeszłam  z powrotem do mojego przyjaciela.

   - Zadowolony? – spytałam.

   - Tak. – uśmiechnął się. – Chodźmy. – I chwilę potem jechaliśmy jego autem do centrum Londynu.

   Po jakiś dziesięciu minutach stanęliśmy przed kręgielnią. Mike zaparkował na parkingu i ruszyliśmy do środka.

   Mój przyjaciel miał rację, to wyjście poprawiło mi humor. Bardzo dobrze się bawiłam. Zapomniałam o tej sytuacji z wczorajszego wieczora.

   - Dziękuję, poprawiłeś mi humor. Ty zawsze wiesz co dobre. – Obdarzyłam go uśmiechem.

   - Polecam się na przyszłość. – Dałam mu pożegnalnego buziaka w policzek i udałam się do domu.

   W mieszkaniu byli już rodzice. Koło drzwi stały ich walizki.

   - Cześć! – krzyknęłam. Chwilę potem moim oczom ukazała się moja rodzicielka.

   - Cześć skarbie. Jak minął ci weekend? – spytała.

   - Może być – odparłam ze sztucznym uśmiechem. – A jak wam minął wyjazd?

   - Bardzo dobrze. Wiesz, typowy bankiet.

   - A jak tata na twoją kreację?

   - Bardzo mu się podobała. – Na jej ustach pojawił się delikatny uśmieszek.

   - A nie mówiłam.

   - Tacie też dobrałaś bardzo ładny zestaw. Moja stylistko – powiedziała i mnie przytuliła.

   Zjadłam z rodzicami kolację, umyłam się i poszłam spać. W końcu jutro szłam do szkoły. Niestety.

Trzy dni później. Środa.

   Na całe szczęście udało mi się unikać Connora od początku tygodnia. Ani razu go nie widziałam. Właśnie wybierałam się na lekcję angielskiego.

   Dzwonek. Do klasy weszła nasza nauczycielka, pani Kerman. W jednej chwili rozmowy w klasie ucichły. Wszyscy zajęli swoje miejsca. Ja jak zawsze siedziałam z Mikiem.

   - Witam was. Na początek sprawdzimy listę. – I zaczęła czytać nazwiska po kolei.

   W końcu doszła do mnie.

   - Carly Winter?

   - Jestem.

   - Rose Wright… - Kolejne osoby odpowiadały.

   - Dobrze. Zanim zaczniemy lekcję, mam dla was informację. A mianowicie pani dyrektor potrzebuje dwóch uczniów, do oprowadzenia grupy młodzieży, która za rok może być kandydatami do naszej szkoły. Poprosiła mnie, bym wybrała z waszej klasy jedną dziewczynę. – Przejechała palcem po dzienniku, zatrzymując się przy jakimś numerze. – Carly Winter. – Wyczytała moje nazwisko. Wspaniale, o niczym innym nie marzyłam.

   - Tak?

   - Możesz się spakować. A następnie udaj się pod gabinet pani dyrektor. Tam dowiesz się co dalej. Dobrze, a my zajmiemy się dzisiejszym tematem lekcji… - Spakowałam książki do plecaka. Powiedziałam do widzenia i udałam się pod wskazane miejsce. Byłam ciekawa kim będzie druga osoba. Miałam nadzieje, że będzie to dziewczyna.

   Ostatnia prosta i zakręt w prawo dzielił mnie od gabinetu pani dyrektor. Zbliżałam się do zakrętu. Wzięłam głęboki wdech i zrobiłam krok do przodu, by chwilę potem znaleźć się w danym miejscu. Głowę miałam spuszczoną, patrzyłam się na czubki swoich butów. Podniosłam jednak głowę. Ciekawość była silniejsza. Osoba, którą zobaczyłam sprawiła, że moje serce na chwilę się zatrzymało. Oddech stał się przyspieszony, a ręce zaczęły się trząść. W ogóle nie pomyślałam, że jego tu mogę spotkać. Dlaczego on? Jest tyle uczniów w całej szkole, a musieli wybrać akurat go. Stał pod drzwiami od gabinetu i posyłał do mnie jeden ze swych uśmiechów.

   - Cześć Carly. Co za miłe spotkanie. – Odezwał się do mnie.

   - Cześć – odburknęłam. Na całe szczęście zaraz pojawiła się Pani dyrektor.

   - Dzień dobry – powiedzieliśmy równocześnie.

   - Witam was. Bardzo się cieszę, że mam i chłopaka i dziewczynę. Wiecie już po co tu jesteście? – Pokiwaliśmy głowami. – Dobrze, w takim razie przejdźmy do konkretów. Tutaj macie ulotki naszej szkoły, które dacie każdemu z naszych gości. Oprowadzicie ich po szkole, poopowiadacie co nieco. Wierzę, że dobrze sprawdzicie się w tej roli. Najważniejsze, to zachęcić ich do zapisania się do naszej szkoły. Rozmiecie?

   - Tak – odpowiedzieliśmy razem.

   - Dobrze. Z tego co mówiła mi nauczycielka, która przyprowadzi tu młodzież z gimnazjum w którym uczy, to zaraz tutaj będą. Zostawcie swoje plecaki w moim gabinecie. Pamiętajcie, żeby mówić ciekawie, nie przynudzać. Musicie ich zainteresować. No to do roboty. – Położyliśmy plecaki tam, gdzie kazała nam pani dyrektor. Chwilę potem przyszła ta cała grupa. Na szczęście nie było ich zbyt dużo. Z jakieś trzydzieści osób.

   - Witamy w murach naszej szkoły – zaczął Connor. – Ja, wraz z moją o rok młodszą koleżanką. – Wskazał na mnie. – Będziemy dzisiaj was po niej oprowadzać. Zaczniemy może od stołówki. Chodźcie za nami. – I ruszyliśmy do niej. Póki co nic nie mówiłam. Jego obecność sprawiała, że nie potrafiłam wydusić z siebie ani jednego słowa. Poczułam szturchnięcie w ramie.

   - Może teraz ty coś powiesz? – szepnął mi do ucha. Przełknęłam ślinę.

   - No więc – zaczęłam lekko zdenerwowana. – To tutaj można zjeść naprawdę pyszne posiłki, podczas dnia w szkole. Nie dość, że mamy przemiłe panie kucharki, to na dodatek naprawdę dobrze gotują. Jak widzicie jest tutaj dość sporo stołów, więc każdy znajdzie dla siebie miejsce. Jesteśmy blisko sali gimnastycznej, więc może tam się udamy. Lecz na jej temat więcej opowie wam mój kolega, który jest kapitanem szkolnej drużyny koszykówki. – Spojrzałam na mojego towarzysza, lecz szybko odwróciłam wzrok. Szliśmy na halę. Nagle poczułam dotyk na swojej dłoni. To Connor próbował mnie chwycić za rękę, lecz ja szybko ją zabrałam i odsunęłam się nieco od niego.

   Wreszcie zakończyliśmy to całe oprowadzanie. Spędzony przy nim czas był męczarnią. Ruszyłam szybszym krokiem, by znaleźć się jak najdalej od niego. Jednak poczułam uścisk na swoim nadgarstku i pociągnięcie. Chwilę potem znajdowałam się w jakimś składziku. Z kim? Chyba każdy wie.

   - Co ty robisz do cholery? Wypuść mnie! – Chciałam wyjść, lecz on swym ciałem zasłonił drzwi.

   - Nie bądź taka agresywna. – Zbliżył się do mnie i wpił w moje usta, popychając tym samym na ścianę.

   - Nie –  powiedziałam między jego pocałunkami. Próbowałam się wyswobodzić z jego rąk oplecionych na mojej talii. Lecz on nic sobie z tego nie robił. Moje serce chciało bym była blisko niego, lecz rozum mówił, bym to zaprzestała. Zebrałam w sobie siły i odepchnęłam go od siebie.

   - Powiedziałam nie. I nie zbliżaj się do mnie.

   - Jakoś w sobotę byłaś inna.

   - To był błąd. Chwila zapomnienia. – Zaczął do mnie podchodzić, lecz ja zatrzymałam go, kładąc mu rękę na jego klatce piersiowej.

   - Kurna Carly. Czy ty nie rozumiesz, że ja cię kocham? – Zabrał moją rękę i staliśmy bardzo blisko siebie. On położył swoje dłonie na moich policzkach.

   - Nie Connor. Nie rozumiem. Dla mnie twoje słowa są puste. Już nic dla mnie nie znaczą. Zraniłeś mnie i nie myśl, że po czymś takim mogłabym ci znowu zaufać. – Strzepnęłam jego dłonie i zaczęłam iść w kierunku drzwi. Lecz on znowu mi to uniemożliwił. Chwycił moją rękę i pociągnął mnie tak, by złączyć nasze usta w długim pocałunku. Oderwałam się od niego i chwyciłam za klamkę od drzwi. Gdy miałam zamiar wyjść, Connor powiedział kilka słów:

   - Kocham cię i zawsze cię będę kochać. – Nic nie odpowiadając, nawet nie odwracając się w jego stronę wyszłam ze składziku i szybkim krokiem udałam się do gabinetu dyrektorki po swój plecak.

   Wracałam do domu na piechotę. Musiałam ochłonąć i przemyśleć sobie wszystko. Przez te trzy dni wydarzyło się zdecydowanie za dużo jak dla mnie. Nie miałam ochoty zawitać jeszcze w mieszkaniu, więc postanowiłam wybrać się do Coffee Heaven.

   Zapomniałam, że teraz zmianę ma Emma. Więc przywitała mnie od wejścia promiennym uśmiechem.

   - Hej Carly. Co zamawiasz? – spytała.

   - Poproszę duże Cappuccino. – Dałam jej należytą kwotę i udałam się do mojego ulubionego stolika w kącie kawiarni.

Po chwili moja przyjaciółka przyniosła moje zamówienie.

   - Co tam u ciebie? – spytała, przysiadając się do mnie.

   - Nic takiego. A jak tam zawody? – Zmieniłam temat.

   - A właśnie. Wygrałam – powiedziała wyraźnie podekscytowana.

   - Gratuluję. Wiedziałam, że rozwalisz konkurencję. – Obdarzyłam ją delikatnym uśmiechem.

   - A i nie zgadniesz kto mnie dzisiaj odwiedził w pracy. Adam. – Mówiąc to w jej oczach pojawiły się iskierki.

   - A nie mówiłam, że wpadłaś mu w oko.

   - Wziął ode mnie mój numer telefonu.

   - Cieszę się twoim szczęściem. – Upiłam łyk kawy.

   - Carly, na pewno wszystko okay?

   - Tak. Dlaczego myślisz, że jest inaczej?

   - Nie wiem. Dobra, ja muszę wracać do pracy. Niestety.

I zostałam sama. Ja i kubek gorącego cappuccino. Dlaczego okłamywałam Emmę i mówiłam, że wszystko jest w porządku, jak nie jest. Jestem w kompletnej rozsypce, nie wiem co mam myśleć, nie wiem co czuję. Przecież on cię zranił Carly. Otwórz oczy. – mówił mi wewnętrzny głos. Tak bardzo go nienawidziłam, a mimo to dałam mu się uwieść. Jaka ja byłam głupia. Nie głupia, tylko zakochana. – znów odezwała się moja podświadomość. Nie mogę mu pokazywać, że jestem łatwa i może mną manipulować. Zgadza się, dawne uczucie nadal tliło się gdzieś w głębi serca. W środku mnie cały czas jest iskierka, która przy jego bliskości rozpala ogień. Ale jest również nienawiść, taki lód, gaszący moje uczucia i emocje. Dlaczego to musi być takie trudne. Powoli o nim zapominałam, aż on znowu pojawił się w moim życiu. Czego on ode mnie chce? Czemu tak nagle sobie o mnie przypomniał? Te pytania nie dawały mi spokoju. Cały czas błąkały się w moich myślach. Poczułam jak ktoś szturcha mnie za ramię.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hej. Nie wierzę, że to już 14 rozdział. Ale to leci. Bardzo wam dziękuję za tak dużą ilość wyświetleń. Mam już ich ponad 4000. To dla mnie wiele znaczy. Dzięki również za komentarze, które mnie mobilizują do dalszego pisania. Jesteście niesamowite ♥

Jestem bardzo ciekawa co myślicie na temat tego rozdziału. Jestem otwarta na krytykę, więc śmiało, nie krępujcie się, mówcie szczerze co uważacie. 
Jejciu, został niecały tydzień wakacji. Niestety :(

Ja nie chcę jeszcze iść do szkoły!!

CZEKAM NA WASZE KOMENTARZE :)