Rozdział 15

Nasza gwiazda

Zegar tyka, płynie czas.

Gdzieś ucieka z dala od nas.

Dla każdego z nas,

jest jedna z gwiazd.

A gdy zatrzyma się czas,

rozbłyśniemy na niebie 

pośród innych gwiazd.  

(Autor: Ja [Maarit])

***

    Poczułam jak ktoś szturcha mnie za ramię.

   - Carly. – To Emma.

   - Tak? Przepraszam, zamyśliłam się. – Po moim policzku poleciała jedna, zbłąkana łza. Szybko starłam ją ręką, by moja przyjaciółka jej nie zauważyła.

   - Ej, co jest? – Jednak chyba zauważyła. Niestety.

   - Nic.

   - No przecież widzę.

   - To nie jest dobre miejsce na rozmowę – odparłam.

   - Poczekaj. – Gdzieś poszła.

   Po jakiś pięciu minutach wróciła, trzymając w ręku swoją torbę.

   - Chodź, idziemy – powiedziała.

   - A praca? – spytałam lekko zdezorientowana.

   - Szef pozwolił mi wyjść wcześniej. Chodź, przejdziemy się do parku.

   Ruszyłyśmy w wyznaczonym miejscu. Spacerowałyśmy w ciszy. Żadna z nas się nie odzywała.

   - Może usiądziemy? – zadałam pytanie, wskazując na ławkę. Emma tylko pokiwała głową.

   - Carly, co się dzieje?

   - Przespałam się z Connorem.

   - Co? – zapytała widocznie zdziwiona.

   - To co słyszałaś. Ja, ja nie wiem dlaczego to zrobiłam. On przyszedł do mojego domu i… - Nie dokończyłam, moja przyjaciółka przytuliła mnie, a z moich oczu zaczęły lecieć kropelki.

   - Przepraszam, że tak zareagowałam. Po prostu to było dla mnie duże zaskoczenie. Myślałam, że go nienawidzisz.

   - Bo tak jest, ale zarazem nadal żywię do niego jakieś uczucie, które w jego obecności się nasila.

   - Chcesz do niego wrócić?

   - Nie. Chyba nie. Na pewno nie. Nie potrafiłabym mu znowu zaufać. Zranił mnie i to mocno. Nie umiałabym być z kimś takim.

   - Wiesz, między nienawiścią, a miłością jest czasem cienka granica.

   - U mnie jest wystarczająco gruba. Na tyle, bym jej nie przekroczyła.

   - Widzisz, gdy ja byłam w tamtym toksycznym związku, powtarzałam sobie to samo. Że nienawidzę go wystarczająco mocno za to co mi zrobił, bym od niego odeszła. A jak przychodziło co do czego, to mu wybaczałam, ulegałam. Nie chcę cię do niczego namawiać. Ale obiecaj mi, że zastanowisz się sto razy, za nim cokolwiek zrobisz. Bo możesz potem żałować swojej decyzji do końca życia. I pamiętaj, że serce nie zawsze jest dobrym doradcą. Czasem lepiej posłuchać rozumu. Chociaż często się mówi, by słuchać swojego serca. Uwierz mi, przeżyłam to na swojej skórze. – Z nieba zaczął padać deszcz.

   - Chodź, bo się przeziębimy. Odprowadzę cię do domu – zwróciła się do mnie.

   - Nie, nie trzeba. Dam sobie radę. Dzięki za twoje słowa, wiele mi dały – powiedziałam i przytuliłam ją.

   - Nie masz za co dziękować. Po prostu dzielę się z tobą własnym doświadczeniem. Nie chcę, żebyś popełniła ten sam błąd co ja. Pa Carly, trzymaj się jakoś.

   - Pa.- I już jej nie było. Ja też powolnym krokiem udałam się w stronę domu. Krople deszczu przyjemnie uderzały o moje ciało. Dawały mi ukojenie i orzeźwienie. Nie przeszkadzało mi, że jestem cała mokra.

   Doszłam do domu. Nikogo w nim nie było. Zdjęłam przemoczone buty, położyłam je na podłodze, zaś sweter powiesiłam na krześle w kuchni, by wysechł. Poszłam na górę, do swojego pokoju, gdzie postawiłam swój plecak, wzięłam suche ubrania i wybrałam się do łazienki.

   Wykąpałam się. Pocierałam mokre włosy ręcznikiem. Usłyszałam głośną rozmowę na dole. Po cichu wyszłam ze swoich czterech ścian i poszłam na schody. To moi rodzice się kłócili. Stanęłam i przysłuchiwałam się.

   - Ale ciebie cały czas nie ma w domu. Mam wrażenie, że ta cała twoja praca jest dla ciebie ważniejsza od rodziny! – Słyszałam głos mamy.

   - Ktoś musi zarobić na życie. Nie rozumiesz, że ja to robię dla nas, żeby żyło nam się lepiej! – Tym razem odezwał się tata.

   - Rozumiem, ale dlaczego to musi być kosztem nas?

   - Robię co w mojej mocy. Teraz będziesz musiała się tym bardziej przyzwyczaić, że nie będzie mnie często w domu. Będę musiał brać każdy projekt, by nas jakoś utrzymać. I nie mów, że rozumiesz, bo tak nie jest! – Po tych słowach drzwi od domu trzasnęły. Prawdopodobnie to był ojciec. Zeszłam powoli po schodach do salonu, gdzie siedziała moja mama. Usłyszałam jak pociąga nosem. Płakała. Usiadłam koło niej i ją przytuliłam.

   - O co poszło? – spytałam.

   - O moją pracę i o ojca.

   - A co z nią?

   - Zwolnili mnie. – Ledwo powiedziała, gdyż dławiła się własnymi łzami.

   - Nie martw się, wszystko będzie dobrze. Spójrz na to z innej strony. Nigdy nie lubiłaś tej pracy. Może to odpowiednia chwila, żebyś zaczęła robić to, co kochasz.

   - Co masz na myśli?

   - Gotowanie. Przecież ty uwielbiasz to robić. Może założyłabyś własną restaurację, albo zgłosiła się na jakiś konkurs kulinarny. Rób to, co kochasz. – Widziałam, jak na jej ustach pojawił się delikatny uśmiech.

   - Może masz rację. – Pociągnęła nosem i wytarła dłońmi mokrą twarz.

   - Nie może, tylko na pewno. Pamiętaj, że nic nigdy nie dzieje się bez powodu. – Próbowałam ją pocieszyć. Mówiłam jej takie mądrości, ale czy sama się do nich stosowałam? Poczułam jak moja rodzicielka mnie obejmuje.

   - Dziękuję ci – powiedziała ledwo słyszalnym głosem. Nic nie odpowiedziałam, tylko mocniej się w nią wtuliłam. Cieszę się, że mam takie dobre relacje z mamą. Jest dla mnie jak przyjaciółka.

   - A teraz idź się gdzieś przejść, rozerwij się. Nie myśl o tym po prostu.

   - Dobry pomysł. Pójdę na zakupy. Może chodzenie po galerii handlowej poprawi mi humor. – Obdarzyła mnie delikatnym uśmiechem i wybrała się do łazienki. Prawdopodobnie po to, by poprawić swój rozmazany makijaż.

   Jakieś półgodziny temu mama wyszła. Zostałam sama w domu. Ponieważ nie miałam nic zadane, to udałam się po mojego laptopa i zeszłam z nim z powrotem do salonu. Usadowiłam się wygodnie na kanapie i cicho włączyłam sobie radio. Sprawdziłam swoją pocztę, lecz oprócz typowego spamu, nie było na niej żadnych wiadomości. Poszperałam nieco w internecie. Moją uwagę przykuł jednak tytuł jednego z artykułów na jednej ze stron: Lubisz gotować? U nas znajdziesz miejsce. Weszłam w niego. Od razu na myśl przyszła mi mama. Zaczęłam czytać:

Gotowanie to Twoja pasja? Kochasz to robić? Przyjdź do nas i podziel się swoimi umiejętnościami.

Poszukujemy nowych inspiracji i zdolnych kucharzy do naszej restauracji.

Nie musisz być profesjonalistą, mile widziani są amatorzy.

Jeżeli gotujesz z miłością, to jesteś idealnym kandydatem.

Bo gotowanie, to sztuka.

Tylko u nas Twoja pasja, może być również Twoją pracą.

Możesz z przyjemności czerpać korzyści.

Więc przyjdź do nas. Kto wie, może to ty zostaniesz nowym szefem kuchni.

To jest coś dla mojej mamy. Jak przyjdzie, muszę jej to pokazać. Ona kocha gotować, sprawia jej to dużo przyjemności, więc by się nadawała. A na dodatek znakomicie gotuje. Ciekawe co na to powie.

Zapisałam ten artykuł w zakładkach i weszłam na czat. Mój znajomy był dostępny. Od razu do niego napisałam.

_*Niedostępna*_

Hej. Co u cb? Wreszcie to ja pierwsza do cb napisałam :)

Przystojni@k17

Hej. U mnie wszystko w porządku. Tak naprawdę bez zmian.

A u cb?

Oj, nawet nie wiesz jak wiele się działo – pomyślałam.

_*Niedostępna*_

Też.

Przystojni@k17

Na pewno?

_*Niedostępna*_

Tak. Słuchaj, miałeś kiedyś tak, że nienawidziłeś kogoś, a zarazem żywiłeś do tej osoby pewne uczucie?

Przystojni@k17

A skąd takie pytanie?

_*Niedostępna*_

Tak pytam. Po prostu.

Przystojni@k17

Nie pamiętam czy byłem w takiej sytuacji. A co?

_*Niedostępna*_

Nie no nic. Tak mi tylko przyszło do głowy takie coś. A gdybyś był w takiej sytuacji. Gdyby ktoś Cię skrzywdził i to mocno, a potem po jakimś czasie wróciłby i powiedział, że Cię kocha. To co byś zrobił?

Po co ja go w ogóle o to pytam. No po co. Sama muszę się z tym uporać, a nie patrzeć co inni na ten temat myślą. Ale już za późno. Padło pytanie.

Przystojni@k17

Zależy w jaki sposób by mnie ta osoba skrzywdziła i co ja bym czuł do niej tak naprawdę.

_*Niedostępna*_

Gdyby Cię zdradziła z kimś innym, a ty byś ją kochał.

Jejciu. Za dużo mówię, piszę. Zaraz zacznie się czegoś domyślać. Idiotka, idiotka, idiotka.

Przystojni@k17

Aha. Wiesz, mówią, że miłość wiele wybaczy. Ale nie wiem, czy ja bym potrafił znowu zaufać takiej osobie. Czy jednak potrafiłbym ją darzyć takim samym uczuciem co przedtem. No i w grę wchodzi jeszcze, czy ta osoba rzeczywiście mówi prawdę odnośnie swoich uczuć. Czy z nami pogrywa. Bo widzisz, łatwo powiedzieć – kocham cię. Ale na ile to są słowa prosto z serca, tego nie wie nikt. Z drugiej strony, często czas uświadamia nas, że dana osoba jest dla nas naprawdę ważna i nie widzimy świata poza nią. Tak czasem bywa, że ktoś zdradził, nie docenił tego, co ma. A z czasem, poprzez rozłąkę uświadamia sobie, że jest szalenie zakochany w tej drugiej istotce. Że nie potrafi bez niej żyć, nie potrafi darzyć uczuciem jakąkolwiek inną osobę. Życie jest nieprzewidywalne. Nasze serce również. Czasem robimy coś, co potem żałujemy. Niestety.

Wow. Nie spodziewałam się tak wielu mądrych słów z ust tego chłopaka. Dał mi sporo do myślenia. Jest dojrzały, mimo iż czasem sprawia wrażenie człowieka, o dziecinnym rozumku. Takiego małolata. Ale tym razem ponownie mnie zaskoczył. Pozytywnie oczywiście. Zawsze rozmawiając z nim zapominam o problemach, o otaczającym mnie świecie. Jest dobrym poprawiaczem humoru i odrywaczem od rzeczywistości. Mogę śmiało stwierdzić, że go lubię. Taki mój internetowy kolega. Gdyby ktoś mi powiedział, że zakoleguję się z jakimś nieznajomym chłopakiem z czatu, nie uwierzyłabym. Zapewne zaczęłabym się śmiać. No bo w końcu zawsze unikałam nieznajomych. Ignorowałam ich. A tu proszę, Carly Winter ucina sobie co jakiś czas miłą pogawędkę z pewnym Przystojni@kiem17. Aż buzia sama mi się śmieje, gdy o tym myślę.

Ktoś wszedł do domu. To był tata. Spojrzałam na niego wrogim spojrzeniem.

_*Niedostępna*_

Niestety muszę kończyć. Dzięki za Twoje słowa.

Lubię Cię, wiesz <rumieni się> :)

Do następnego. Pa pa.

Nie czekałam na odpowiedź, tylko wyłączyłam laptopa. Położyłam go na stoliku i wybrałam się do kuchni, by zrobić sobie herbatę. Minęłam ojca, nawet nie darząc go spojrzeniem. Byłam na niego wściekła. Jego żona straciła pracę, a on jeszcze miał do niej pretensje, zamiast przytulić ją i powiedzieć, że wszystko będzie dobrze. I na dodatek wyszedł z domu, trzaskając przy tym drzwiami. To jest mąż? Wyjęłam kubek z szafki. Nastawiłam wodę w czajniku.

   - Gdzie mama? – Usłyszałam głos rodziciela.

   - Wyszła – odpowiedziałam bez żadnych emocji.

   - A gdzie? – dopytywał.

   - Gdzieś, by odreagować. – Tym razem mój ton przybrał nieco ostrzejszą barwę.

   - Aha. Mamy jakiś wazon, bym mógł wstawić te kwiaty?

   - A co ty, nie wiesz gdzie, co stoi w domu? – powiedziałam z nutką kpiny w głosie.

   - Carly, dlaczego mnie tak traktujesz? – On się jeszcze pyta dlaczego. Żałosne. W środku mnie aż kipiało ze złości.

   - Dlaczego!? Powinieneś wiedzieć. – Odwróciłam się do niego. W tym samym momencie czajnik zaczął piszczeć. Wlałam trochę esencji do kubka, następnie zalałam ją wrzącą wodą i posłodziłam niecałą łyżeczką cukru. Wróciłam do salonu. Usiadłam na kanapie i włączyłam sobie telewizor, zupełnie nie zwracając uwagi na ojca.

Po chwili poczułam jak ktoś siada obok mnie. Nie muszę mówić kto to był. Udałam, że go nie widzę i dalej wpatrywałam się w ekran, pijąc równocześnie małe łyczki herbaty.

   - Carly. Ja… Ja przepraszam – odezwał się.

   - Przepraszasz chyba nie tę osobę, co trzeba.

   - Wiem, zachowałem się beznadziejnie. Poniosło mnie. Wiem, że nie powinienem reagować w taki sposób. Jest mi strasznie głupio. – Nie odzywałam się. Nagle telewizor zgasł.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hej. Wow, już rozdział 16. Ale to leci.

Zostałam po raz kolejny nominowana do The Versatile Blogger, przez Lilly Thomson z bloga One Dream (http://opowiadanie-1d-lilly.blogspot.com). Bardzo Ci dziękuję, wiele to dla mnie znaczy i jest mi bardzo miło ♥

Nie będę nominować żadnych blogów, gdyż robiłam to już tyle razy. Co do faktów o mnie, też nie będę pisać. Jak ktoś chce się czegoś o mnie dowiedzieć, to zachęcam do zadawania pytań. Chętnie odpowiem :)

Tak jak mówiłam w poprzednim poście, zaczął się nowy rok szkolny, ja jestem w nowej szkole, w nowym otoczeniu. Zaczęłam nowy rozdział w życiu, z szesnastym roczkiem na karku. Czy będzie on dobry, lepszy, to się okaże. Mam nadzieję, że tak.

No dobra, ale nie o mnie tutaj.

Z tego też powodu, nie zawsze będę miała czas w tygodniu komentować wasze blogi. Dlatego nie gniewajcie się na mnie, jeżeli skomentuję nieco później. Najczęściej zaległości będę nadrabiała w piątki i weekendy, gdyż wtedy będę miała więcej czasu. Oczywiście, jeżeli znajdę czas wciągu tygodnia, to wpadnę do was. Mam nadzieję, że mnie zrozumiecie :)

Rozdziały u mnie, będę starała się dodawać co tydzień w piątek. Ale może się zdarzyć, że rozdział będzie opóźniony. Mam zamiar doprowadzić to opowiadanie do końca, więc nie przewiduję żadnego zawieszenia czy coś. Nawet, jak będę miała mniej czasu.

A jak tam u was rozpoczęcie roku szkolnego, jak pierwszy tydzień?

PS. Można zadawać pytania bohaterom ;)

CZEKAM NA WASZE SZCZERE KOMENTARZE