Rozdział 19

   Musiałam ochłonąć, więc postanowiłam wyjść trochę na świeże powietrze. Chwyciłam za klamkę drzwi i znalazłam się na dworze. Wciągnęłam powietrze głęboko do płuc. Przymknęłam oczy i rozkoszowałam się nim. Próbowałam uspokoić bicie mojego serca, które przy bliskim spotkaniu z Connorem, biło z wielokrotnym przyspieszeniem.

   - Carly… - Usłyszałam swoje imię za moimi plecami. Dobrze wiedziałam, do kogo należał głos.

   - Czego chcesz? – spytałam, nie odwracając się do niego.

   - Pogadajmy. – Mówiąc to, położył swoją dłoń na moim ramieniu, przez co po moim ciele przeszedł dreszcz. To jego dotyk tak na mnie działał. Obróciłam się w jego kierunku, jednocześnie strzepując jego rękę.

   - Nie dotykaj mnie. O czym ty chcesz do cholery gadać Connor!? – wykrzyczałam mu w twarz.

   - Carly, wiem, że to co wtedy zrobiłem było świństwem i największym błędem w moim życiu. Nawet nie wiesz jak tego cholernie żałuję – powiedział.

   - I po co ty mi to mówisz, co?

   - Bo nadal coś do ciebie czuję i wiem, że ty do mnie też – odpowiedział.

   - Gówno wiesz! Nie wiesz jak ja się wtedy czułam, nie wiesz ile łez wylałam i ile chusteczek zużyłam. Jedyne co do ciebie czuję, to nienawiść! Brzydzę się tobą Connor. Trochę za późno zrozumiałeś swój błąd. – Ostatnie zdanie powiedziałam ciszej i ruszyłam w kierunku drzwi wejściowych. Jednak on mi to uniemożliwił. Chwycił mnie w pasie i mocno do siebie przyciągnął, by po chwili nachalnie wpić się w moje usta. Jego ręce silnie trzymały mnie blisko jego ciała, tak, bym nie miała możliwości ucieczki. Poluzował uścisk, co ja wykorzystałam i wyrwałam się. Spojrzałam na niego z nienawiścią i z całej siły przywaliłam mu z liścia w twarz. Jednak to go nie zniechęciło, złapał mnie za ręce.

   - Dlaczego mi to wszystko utrudniasz? Czemu nie chcesz przyznać, że nadal żywisz do mnie to samo uczucie, co kiedyś? – zadawał pytania.

   - Puść mnie! – krzyczałam, lecz to na niego nie działało.

   - Zostaw ją! – Ktoś wrzasnął. Obejrzałam się w tył i zobaczyłam mojego przyjaciela. Z jednej strony cieszyłam się, że się tu znalazł, ale z drugiej strony wiedziałam, że to może nie skończyć się najlepiej. Connor ku mojemu zdziwieniu, puścił mnie.

   - Proszę bardzo. Znowu się spotykamy. Nie powinieneś się wtrącać w nieswoje sprawy lalusiu – zwrócił się do Mike’a i podszedł bliżej niego.

   - Odpieprz się od Carly raz na zawsze. Nie możesz zrozumieć, że ona nie chce cię znać? Wystarczająco ją zraniłeś. A lalusiem, to możesz być ty! – powiedział mój przyjaciel, wbijając mu jednocześnie palec w klatkę piersiową. Connor strzepnął jego rękę i podszedł jeszcze bliżej niego.

   - Ktoś taki jak ty, nie będzie mi mówił co mam robić. – Chwycił go za koszulę, w tym samym czasie Mike zamachnął się i uderzył mojego eks z pięści w twarz. Tym samym rozpoczął walkę między nimi. Zaczęli się szarpać, sypiąc przy tym wyzwiskami w swoją stronę. A ja stałam, jak wryta. Nie wiedziałam co mam robić, byłam przestraszona i nie byłam w stanie zrobić żadnego ruchu. Moje ciało było sparaliżowane. Jedyne co słyszałam, to bicie swojego serca i przyspieszony oddech.

Między chłopakami była prawdziwa walka na pięści. Z twarzy obu leciała krew. U Mike'a z wargi, zaś u Connora z nosa. Obaj byli poobijani. Na ich koszulach były krople krwi. Bałam się o nich, że zrobią sobie coś.

   - Co tu się dzieje!? – Usłyszałam czyjeś zdenerwowane pytanie. Spojrzałam w stronę, z której doszedł głos. To był pan od informatyki. Szybko podbiegł do chłopców i z trudem ich rozdzielił. Ich oczy przybrały ciemną barwę, a spojrzenie obu było zabójcze. Aż kipiała od nich złość i nienawiść. Wyglądali jak wygłodniałe lwy, które tylko czekają, by rzucić się na swoją ofiarę. Ja cały czas stałam w miejscu. Byłam w kompletnym szoku.

W między czasie. Z perspektywy Emmy.

   Moim oczom ukazało się jeziorko, a na jego brzegu kocyk. Wokół niego ustawione były świeczki. Przy tym wszystkim zaś stał Adam, który jak zawsze wyglądał bardzo przystojnie. Uśmiechnęłam się do siebie i ruszyłam w jego kierunku.

   - Dotarłaś. Proszę, a to ostatnia róża. – I wręczył mi kolejny kwiatek. Teraz w mojej ręce był pokaźny bukiet pięknych, czerwonych róż.

   - Adam, tu jest przepięknie – powiedziałam. On się tylko uśmiechnął.

   - Zapraszam na kocyk. – I tym samym zasiedliśmy na przygotowanym przez niego miejscu.

   - Co piękna pani powie na pizzę? – spytał, wyciągając zza pleców pudełko z nią.

   - Bardzo chętnie. – Otworzył je i moim oczom ukazała się pizza w kształcie serca. Jejciu, jaki on jest romantyczny.

   - Jesteś niesamowity – powiedziałam i chwyciłam kawałek. Była przepyszna.

   - Niestety nie mogłem kupić prawdziwego szampana, mam jedynie Piccolo i dwa kieliszki. – Oboje wybuchnęliśmy śmiechem. Adam polał napój do kieliszków i chwilę potem delektowaliśmy się jego smakiem. Po moim policzku poleciała łza.

   -Czemu płaczesz? Zrobiłem coś nie tak? – spytał, jednocześnie smutniejąc.

   - Nie, wszystko jest jak najbardziej tak. Po prostu jeszcze nikt nie przyszykował dla mnie czegoś tak wspaniałego. Dziękuję. – Po wypowiedzianym przeze mnie zdaniu, humor Adama momentalnie się polepszył. Kciukiem starł samotną łzę, spływającą po moim poliku. Pogłaskał mnie po nim i powoli zbliżał swoją twarz do mojej. Nie wytrzymałam i pierwsza wpiłam się w jego usta. Tak bardzo pragnęłam poczuć smak jego miękkich warg. Przez pocałunek czułam, jak się uśmiecha. Pozwoliłam mu dostać się do wnętrza mojej buzi. Nasze języki zaczęły tworzyć wspólną choreografię. Idealnie ze sobą współgrały. Przez moje ciało przeszła fala gorąca, a w brzuchu tańczyło stado motyli. Miałam wrażenie, jakby czas stanął w miejscu. W końcu oderwaliśmy się od siebie, gdyż brakowało nam tchu. Spojrzeliśmy sobie w oczy, a Adam złapał mnie za rękę.

   - Spodobałaś mi się od dnia, w którym cię pierwszy raz zobaczyłem – powiedział. – To chyba miłość od pierwszego wejrzenia – dodał. Ja nic nie powiedziałam, tylko złożyłam na jego ustach krótki pocałunek. Stykaliśmy się czołami.

   - Kocham cię. – Wyszeptał.

   - Ja ciebie też – odpowiedziałam. Ułożył się na kocu, a ja położyłam głowę na jego piersi. I tak razem leżeliśmy, wpatrując się w niebo i co jakiś czas obdarowując się słodkim buziakiem.

Perspektywa Carly

   Siedziałam przed gabinetem pani dyrektor, w którym znajdowali się chłopcy. Nie mogłam uwierzyć w to, co miało miejsce chwilę temu. Przecież oni mało się nie pozabijali. I dlatego nie chciałam iść na ten bal. Nie chciałam spotkać JEGO. Przeze mnie Mike ucierpiał. Już drugi raz z mojego powodu mu się dostało. I to od tej samej osoby. Dlaczego wszystko musi być takie skomplikowane? Czemu życie zawsze kładzie nam kłody pod nogi? I jak zaczyna być dobrze, to coś musi się spieprzyć. Tak jest zawsze. Czasem sobie myślę, że jestem jakaś pechowa i nie jest mi dane być szczęśliwą. Mam siedemnaście lat, a nie potrafię tak jak inni, po prostu cieszyć się życiem, korzystać z niego, póki mogę. Wyrwałam się z myśli i spróbowałam usłyszeć chociaż kawałek rozmowy zza ściany.

   - Zawiodłam się na tobie Connor. Ty, kapitan szkolnej drużyny koszykówki, powinieneś dawać przykład, a ty co? Wdajesz się w bójkę i to z nowym uczniem. Ładnie go tutaj witasz. – Słyszałam, jak mówi dyrektorka.

   - Ale… – Tym razem próbował coś powiedzieć Connor, lecz pani mu przerwała.

   - Nie przerywaj mi. Ty Mike również mnie zaskoczyłeś. I to negatywnie. Jesteś nowy w tej szkole, a już wdałeś się w bójkę. Kiepsko zaczynasz. Connor, jeżeli jeszcze raz coś takiego się powtórzy, zostaniesz ukarany wyrzuceniem z drużyny. A póki co, obaj przez tydzień będziecie zostawać po lekcjach i pomagać w jakiś pracach w szkole. Dziękuję, to wszystko, co miałam wam do powiedzenia. Nie przyjmuję żadnego sprzeciwu. I żeby mi się to nie powtórzyło.. A i nie macie już wstępu na dzisiejszy bal. Możecie już iść, ale każdy w innym kierunku. – Zakończyła swój monolog pani dyrektor. Słyszałam szuranie krzeseł, co jest równoznaczne z tym, że chłopcy wstali i zaraz zobaczę ich na korytarzu. Nie musiałam długo czekać, pierwszy z gabinetu wyszedł Connor. Miał podbite oko, nieco poszarpaną koszulę oraz zaschniętą krew przy nosie, która musiała mu z niego lecieć. Nie wyglądał najlepiej. Spojrzał na mnie. Z jego oczu trudno było wyczytać co czuje. Była to mieszanka uczuć, nieco złości, ale również smutku. Byliśmy w takiej pozycji, dopóki z pokoju nie wyszedł Mike. Na jego widok Connor momentalnie się odwrócił i ruszył w kierunku wyjścia ze szkoły. Rzuciłam spojrzenie na mojego przyjaciela. Jego twarz również nie była w najlepszym stanie.

   - Dziękuję Mike i przepraszam – powiedziałam.

   - Za co? – spytał.

   - Dziękuję za to, że mnie obroniłeś. A przepraszam za to, że znowu przeze mnie ci się dostało. Zrzucam na ciebie same kłopoty. – Złapał mnie za rękę.

   - Co ty mówisz? Jakie kłopoty? To nie twoja wina, że Connor jest taki, a nie inny. Jesteś moją przyjaciółką i nie pozwolę, by ktoś cię krzywdził. Zawsze stanę w twojej obronie. Poza tym bijąc się z nim, mogłem się poczuć bardziej męsko. – Uśmiechnął się do mnie. Nawet w takiej sytuacji potrafił mieć poczucie humoru. Przytuliłam się do niego.

   - To co? Idziemy stąd? – zadałam pytanie.

   - O nie! To, że ja nie mogę iść na bal, nie oznacza, że ty masz z niego zrezygnować. Masz wrócić na salę i bawić się. Nie psuj sobie tego wieczoru – odpowiedział.

   - I tak już jest popsuty.

   - To zmień to. Idź i nie myśl o tym co się stało. Chociaż raz się zabaw. Wyłącz swój mózg i myśli. Zrób to dla mnie. – Pokiwałam głową na znak, że się zgadzam. Pożegnał się ze mną i poszedł. Zostałam sama. No cóż, obiecałam Mike’owi, że nie wrócę do domu i wrócę na bal. A ja dotrzymuję obietnicy. Wstałam z krzesła i ruszyłam w kierunku sali.

   W korytarzu zobaczyłam Briana i Jace, którzy się całowali, a raczej prawie połykali. Cieszę się, że plan wypalił. Chociaż oni są szczęśliwi, no i Mike, który się od niej uwolnił. A przynajmniej mam taką nadzieję, z nią nigdy nic nie wiadomo. Podeszłam do bufetu i wzięłam sobie kawałek pizzy, a następnie udałam się do stolika, by tam w spokoju zjeść.

   Później trochę potańczyłam, a tak, to większość czasu spędziłam siedząc. Jakoś odeszła mi chęć na zabawę po tym wszystkim. Odliczałam tylko minuty do końca balu.

   Nadszedł czas wybrania króla i królowej balu. Na małą scenkę weszła pani dyrektor i zaczęła przemawiać:

   - Jak się bawicie? – Wszyscy zebrani w Sali zaczęli krzyczeć. – Czyli, że dobrze. Niestety zbliżamy się do końca naszej imprezy. – Tym razem słychać było wyraźne buczenie – No niestety, wszystko się kiedyś kończy. A teraz nadszedł czas na ogłoszenie króla i królowej balu! Poproszę o kopertę z wynikami. – Na scenę weszła pani Marguse i podała jej kopertę. Sekundę potem wyciągała z niej kartkę. – Ogłaszam, że królem i królową balu zostają... Brian Cole i Jace Brington! – No proszę, to nasz Brian już będzie szczęśliwy do końca – pomyślałam. Wybrana para odebrała swoje korony, a następnie udała się na środek parkietu, by wykonać wspólny taniec. Zazdroszczę im – pomyślałam.

   Wreszcie bal dobiegł końca. Przed szkołą czekała na mnie mama. Przyjechała po mnie. Co prawda spodziewałam się ojca, no ale cóż. Na niego „zawsze” można liczyć.

   - Hej – powiedziałam wsiadając.

   - Hej. Jak tam się bawiłaś? – spytała.

   - Świetnie. – Skłamałam – Myślałam, że tata przyjedzie po mnie – wypaliłam.

   - Miał jakieś ważne spotkanie, poza Londynem. Nie będzie go przez cały weekend. – Znowu, po raz kolejny jakiś wyjazd, spotkanie. A powiedział, że postara się to zmienić. Teraz widać, ile znaczą jego słowa.

   - Zmęczona? – Zwróciła się do mnie mama.

   - Tak. Padam z nóg – odpowiedziałam. Nie miałam siły, ani ochoty na dalszą konwersację. Oczy mi się kleiły, a moje ciało odmawiało posłuszeństwa.

   Nawet nie wiem kiedy dotarłyśmy do domu, a ja zatopiłam się w mojej pościeli. Nie trzeba było zbyt dużo czasu, bym odpłynęła w krainę Morfeusza.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hej. Postanowiłam dodać rozdział dzień wcześniej. Cieszycie się? :)

Nie wyszło do końca tak, jak chciałam. No, ale trudno.

Nie będę się dzisiaj rozpisywać. Bardzo wam dziękuję za komentarze pod ostatnim rozdziałem i za tak dużą ilość wyświetleń. Jesteście kochani ♥

Przypominam, że założyłam aska. Jak chcielibyście o coś spytać czy coś, to zapraszam. Bardzo chętnie odpowiem :D

A i ci co czytają, niech zaznaczą to w ankiecie u góry, po prawej. Będę bardzo wdzięczna.

CZEKAM NA WASZE SZCZERE KOMENTARZE, KTÓRE SĄ DLA MNIE BARDZO WAŻNE!!

ASK: ask.fm/LoveOfAccident
GG: 8410044