Rozdział 20

Przeczytajcie też notkę pod rozdziałem

~ * ~

Następnego dnia. Sobota

    Po tym całym balu, nieco mi się pospało. Obudziłam się o godzinie jedenastej i szczerze mówiąc nie miałam sił, żeby wstać z łóżka. Sięgnęłam więc po laptopa i pozostając zatopiona w pościeli, weszłam na czat. Dawno nie gadałam z Przystojni@kiem17 – pomyślałam. Niestety nie był dostępny. Postanowiłam więc poszperać trochę w internecie. Dla umilenia puściłam sobie muzykę z mojej playlisty.

    Po jakiś dwudziestu minutach, dostałam wiadomość na czacie. Spodziewałam się, od kogo ją dostałam. I moje przypuszczenia były słuszne.

Przystojni@k17

Hejka. Dawno Cię tutaj nie było :)

Jak tam?

_*Niedostępna*_

A tak jakoś nie było kiedy.

Jakoś leci. Wczoraj byłam na balu w mojej szkole. A co u cb?

Przystojni@k17

Nic ciekawego. A jak bal? Byłaś z kimś, czy sama?

_*Niedostępna*_

Poszłam z kolegą. A działo się…

Przystojni@k17

Tzn.?

_*Niedostępna*_

Dwóch moich znajomych się pobiło, o mnie.

Przystoni@k17

Znajomych?

_*Niedostępna*_

Tak, mój przyjaciel z moim byłym.

Przystojni@k17

Uuuu, to gorąco. Masz branie widzę ;)

_*Niedostępna*_

Nie, mój przyjaciel stanął po prostu w mojej obronie. I tyle.

Przystojni@k17

To bił się z tym chłopakiem, o którym mi opowiadałaś?

_*Niedostępna*_

Tak.

Przystojni@k17

Widzę, że waleczny ten Twój eks. Chyba mu na Tobie zależy.

_*Niedostępna*_

Nie obchodzi mnie to.

Przystojni@k17

Czemu? Jego uczucia są Tobie obojętne?

_*Niedostępna*_

Bo go nienawidzę. Zranił mnie cholernie. Trochę za późno się skapnął, że mu na mnie zależy.

I że coś niby do mnie czuje.

Przystojni@k17

Uuu, ostro. Z jednej strony Cię rozumiem, ale z drugiej widzę, że coś nadal do niego czujesz.

_*Niedostępny*_

Masz rację. Czuję, nienawiść. Tylko to…

Przystoni@k17

Mi się zdaje coś innego.

_*Niedostępna*_

Możemy zmienić temat?

I nie mów o moich uczuciach, bo tak naprawdę nie wiesz, co ja czuję.

Przystojni@k17

Ok, ok. Tylko mnie nie bij :)

On to zawsze potrafi rozluźnić atmosferę. I jak tu się nie uśmiechnąć na jego teksty.

    Rozmawialiśmy jeszcze chyba z ponad godzinę, dopóki do mojego pokoju nie przyszła mama i nie wyciągnęła mnie z łóżka. Bardzo dobrze mi się z nim piszę, tak swobodnie. Już sporo o sobie wiemy. No, ale nie rozmawialiśmy po raz pierwszy. I miejmy nadzieję, że jeszcze nie raz popiszemy. Muszę powiedzieć, że go polubiłam.

Miesiąc później. Piątek

    Po ośmiu godzinach męczących lekcji wreszcie wróciłam do domu. Ostatnia lekcja była udręką, co chwila zerkałam na zegarek, by wiedzieć, za ile kończy się mój pobyt w szkole. Wreszcie weekend. Weszłam do mieszkania. Pierwsze, co zwróciło moją uwagę, to teczka ojca w przedpokoju. Nie no, nie mówcie, że jest on w domu. To jakieś święto. Ruszyłam w stronę salonu. Siedział na kanapie i oglądał coś w telewizji. Rzuciłam krótkie „hej” i nie rozwijając żadnej konwersacji, poszłam się przywitać z mamą, do kuchni.

    - Hej – powiedziałam.

    - Cześć córciu. Jak tam? – spytała, jednocześnie gotując coś w garnku.

    - A dobrze. Nareszcie weekend.

    - Zjesz z nami obiad?

    - Nie, dzięki. Nie jestem głodna. Pójdę do siebie – odpowiedziałam i udałam się do swojego pokoju. Rzuciłam się niemalże na łóżko i zakładając słuchawki na uszy, wygodnie się położyłam. Włączyłam pierwszy, lepszy utwór z mojej playlisty i pogrążyłam się w swoich myślach. Zaczęłam się zastanawiać nad wszystkim, co ostatnio było. Od balu miałam nieco spokoju. Connor  mnie nie zaczepiał. To znaczy, nie raz przyłapywałam go na tym, że się na mnie patrzył. Ale nic więcej. Rzadko na siebie wpadamy na szczęście. Mam nadzieję, że sobie odpuścił. Przez ten czas dużo pisałam też z moim czatowym kolegą. Sporo już o sobie wiemy. Fajny z niego chłopak, polubiłam go. Mogę z nim porozmawiać na przeróżne tematy, mamy ze sobą wiele wspólnego. To taki mój internetowy przyjaciel. Co do naszej balowej pary, to mają się dobrze. Jace wreszcie dała spokój Mike’owi. Teraz się skupia tylko i wyłącznie na Brianie. Jestem bardzo ciekawa, jak długo z nim będzie. No, bo przecież ona lubi zmieniać chłopaków jak rękawiczki. Jak dla mnie, to ona się nimi zabawia. Ale mam nadzieję, że się w końcu zmieni. Brian to fajny chłopak i nie zasługuje na zranienie. Zresztą nikt na to nie zasługuje. Zakochał się w niej na całego. A co w mojej rodzinie? Mama zdecydowała się skorzystać z tamtego ogłoszenia, które znalazłam w internecie. Teraz ma takie jakby praktyki w tamtej restauracji, czy coś takiego. Zgłosiło się do tego lokalu ileś osób i walczą o to miejsce szefa kuchni. Mam nadzieję, że mamie się uda. A co u taty? Ciągle go nie ma w domu. Cały czas ma jakieś wyjazdy i tym podobne. Ostatnio dość często się kłóci z mamą, nawet o jakieś pierdoły. Nie jest między nimi najlepiej. Ale mam wrażenie, że to tata jest głównym winowajcą. Oby między nimi się ułożyło. W końcu w każdym związku są lepsze i gorsze okresy. Zachciało mi się pić, więc wyłączyłam MP4 i udałam się w kierunku schodów. Jednak szybko się zatrzymałam, gdyż słyszałam głośną rozmowę rodziców na dole. Stanęłam na schodku i przysłuchiwałam się, o co oni znowu się kłócą. Wiem, że to nieładnie, ale mam już tego dość. 

    - Kiedy masz zamiar jej o tym powiedzieć?- zadał tata pytanie.

    - Na razie nie – odpowiedziała rodzicielka.

    - Powinna to wreszcie wiedzieć. Już zbyt długo to trzymasz w tajemnicy- O co chodzi? O czym ojciec mówi, jaka tajemnica?

    - Ale przecież jest dobrze tak, jak jest – znów odezwała się matka.

    - Im dłużej to będziesz ukrywać, tym będzie gorzej. Nie rozumiesz? Prawda i tak wyjdzie na jaw. A ona nas znienawidzi za to, że jej o tym nie powiedzieliśmy wcześniej! – O czym on mówi do cholery. Muszę tam zejść i się wszystkiego dowiedzieć.

    - Co takiego ukrywasz? – zadałam pytanie. Rodzice byli zaskoczeni, że tak nagle pojawiłam się w salonie. A szczególnie mama.

    - Nic takiego kochanie. – Próbowała mnie zbyć.

    - Mamo, nie kłam. O co chodzi? – Nie dawałam za wygraną.

    - No powiedz córce prawdę – odezwał się ojciec. Spojrzałam na mamę, widać było, że bije się z myślami. Wzięła głęboki wdech i powoli wypuściła powietrze.

    - Może usiądźmy. – Pokiwałam głową na znak, że się zgadzam. Zasiadłyśmy na kanapie, a tata na fotelu. W pomieszczeniu panowała cisza. Postanowiłam ją przerwać.

    - Więc? Miałaś odpowiedzieć o co chodzi.

    - Tak, tak. Już ci tłumaczę. – Widać było, że się denerwuje. O co w tym wszystkim chodzi.

    - No nie trzymaj mnie w niepewności, bo zaczynam się bać.

    - Kochanie, wiesz, że cię bardzo kochamy.

    - No wiem, ja was też. Ale przejdź do sedna sprawy.

    - Ach. – Westchnęła – Gdy byłam jeszcze w Polsce, zanim poznałam Twojego ojca, byłam z innym facetem. Miał na imię Robert. Bardzo się kochaliśmy.

    - Dlaczego mi to mówisz? – spytałam trochę zdziwiona.

    - Córciu, tata nie jest twoim biologicznym ojcem, tylko właśnie mój były, Robert. – Co? Ona żartuje prawda.

    - Żartujesz, prawda. Powiedz, że to tylko głupi żart. – Delikatnie pokiwała głową na nie. Nie mogłam w to uwierzyć. Byłam kompletnie zszokowana. Myślałam, że mama jest moją przyjaciółką, że jest ze mną szczera. Jak mogła mnie oszukać? I to przez tyle lat. Nie wierzę w to, po prostu nie mogę tego przyjąć do świadomości.

    - Carly – powiedziała mama bardzo cicho, jednocześnie kładąc swoją dłoń na mojej.

    - Nie dotykaj mnie – odparłam, gwałtownie wstając. – Jak mogłaś, jak mogliście to przede mną ukrywać przez tyle lat? Przez całe swoje życie żyłam w kłamstwie. Nazywałam ojcem kogoś, kto tak naprawdę nim nie jest. Myślałam, że jesteśmy ze sobą szczerzy, że mówimy sobie prawdę. – Z moich oczu zaczęły lecieć łzy. To było dla mnie zdecydowanie za dużo.

    - Córciu – zwróciła się do mnie matka, wstając tym samym z kanapy.

    - Nie odzywaj się do mnie. Nienawidzę was! – wykrzyczałam i wybiegłam jak najszybciej z domu. Słyszałam jeszcze, jak rodzice wołają moje imię, lecz ja byłam na to głucha i biegłam przed siebie. Chciałam być jak najdalej stamtąd. Musiałam to wszystko sobie przemyśleć, poukładać w głowie. Bo póki co, nie potrafiłam oswoić się z tą informacją. Teraz to trochę tłumaczy, że ja i tata, a raczej osoba, która mnie wychowała, nie mamy aż tak wiele wspólnego. Dotarłam do parku. Całe szczęście był pusty. Usiadłam na ławce i pozwoliłam swoim łzom swobodnie płynąć. Wyjęłam telefon z kieszeni. Cieszyłam się, że go nie wyciągnęłam, gdy wróciłam do domu. I napisałam smsa do Emmy.

Do Emmy:

Hej. Przyjdź do parku. Potrzebuję Cię…

Od Emmy:

Co się stało?

Do Emmy:

Po prostu przyjdź…

Od Emmy:

Ok. Będę jak najszybciej.

Zostało mi więc tylko na nią czekać. Muszę się komuś wyżalić i przytulić do kogoś.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hej. Nie mogę w to uwierzyć, że to już 20 rozdział :D  Jak widzicie, zmieniłam szablon. Są na nim zamieszczone moje dwa wiersze. Jak wam się podoba? Dzięki Vanilla, za zrobienie jego dla mnie. Jesteś wielka :*

I co, spodziewaliście się takiego obrotu spraw? :)

Komentujcie, jestem bardzo ciekawa waszych opinii.

Co do waszych blogów, to postaram się je nadrobić. Bardzo was przepraszam, że mam takie opóźnienie i u siebie i u was. Ale ostatnio trochę się u mnie działo i tak... Mam nadzieję, że się na mnie nie gniewacie.

Czekam na wasze, szczere komentarze.

Buziaki, Maarit :*