Rozdział 21

   

Komentujcie, to naprawdę dla mnie ważne, gdyż napędza mnie to do dalszej pracy. A bardzo mi tego potrzeba, bo ostatnio moja wena się buntuje :/

~ * ~

      Siedziałam na ławce z twarzą schowaną w dłoniach. Łzy ani przez chwile nie chciały przestać wypływać z moich oczu. Wyglądałam pewnie jak siedem nieszczęść. 

      - Carly? – Usłyszałam swoje imię. Podniosłam głowę i spojrzałam w stronę, z której dobiegał głos. To była Emma. W jednej chwili znalazła się koło mnie i mnie przytuliła. Wtuliłam się w nią mocniej, a mój szloch przybrał na sile. 

      - Co się stało? – spytała, jednocześnie głaszcząc mnie po plecach. 

      - Rodzice… - Nie byłam w stanie nic powiedzieć.

      - Co rodzice? Coś im się stało? 

      - Oni… oni mnie okłamywali. Rozumiesz? – Ledwo wydukałam.

      - Jak to okłamywali? – zadała pytanie widocznie zdziwiona. Wzięłam kilka wdechów, by się nieco uspokoić.

    - Przez tyle lat żyłam w kłamstwie. Właśnie się dowiedziałam, że osoba, którą nazywałam ojcem, tak naprawdę nim nie jest. To nie jest mój biologiczny ojciec. – Wreszcie dałam radę powiedzieć o co chodzi.

      - Carly, tak mi przykro. – Zamknęła mnie w swym uścisku. Tak bardzo teraz tego potrzebowałam. Jak dobrze, że ją mam.

      - Mi też. 

      - Co zamierzasz teraz? – spytała.

      - Póki co, nie zamierzam wracać do domu. Nie chcę ich widzieć. Muszę ochłonąć. 

      - Chodź. – Wstała z ławki.

      - Ale gdzie? – zadałam pytanie zdezorientowana.

      - Do mnie. Skoro nie masz zamiaru wracać dzisiaj do domu, to przenocujesz u mnie – powiedziała.

      - Nie. Nie chcę robić kłopotu. Już i tak ci zawracam głowę.

      - Nie przyjmuję odmowy. No chodź. – Mówiąc to chwyciła mnie za rękę i pociągnęła za sobą. Chwilę potem szłyśmy w stronę jej domu. 

      Przez całą drogę milczałyśmy. Z jednej strony była to przyjemna cisza, lecz z drugiej, pozwalała mi na myślenie o tej całej sytuacji, mimo, iż nie miałam na to ochoty. 

      - Jesteśmy – oznajmiła Emma. I zaraz weszłyśmy do środka jej domu. Był on bardzo przytulny, a w środku aż wyczuwało się panującą w nim miłość. I pomyśleć, że jeszcze wczoraj myślałam, że to mój dom jest idealny i pełen takiego uczucia. Kto by pomyślał, że w jednej chwili człowiek może zmienić swoje myślenie o trzysta sześćdziesiąt stopni.

      - Kto to? – Usłyszałam pytanie, które było zadane przez osobę o bardzo delikatnym, dziecięcym głosie.

      - To jest moja przyjaciółka Carly – odpowiedziała Emma jakiejś młodej istotce. Jak mniemam, jej siostrze o której opowiadała.

      - Cześć, jestem Ronnie – przywitała się. Chciałam jej podać rękę, lecz ta się po prostu do mnie przytuliła. Ale było to jak najbardziej przyjemne. To miłe uczucie być tulonym przez tak małą osóbkę. Od razu człowiek zapomina o problemach. 

      - No to poznałaś już tego, mojego potworka, który ma miano mojej siostry – powiedziała Emma, lekko tarmosząc małą po głowie. Zazdroszczę im, ja nie mam rodzeństwa. W między czasie do salonu weszła dwójka, roześmianych dorosłych. Kobieta i mężczyzna. Przypominali moich rodziców kilka lat temu. Tak samo szczęśliwi i kochający się. Teraz jest już inaczej, to nie to samo co kiedyś. 

      - Dzień dobry – powiedziałam.

      - A dzień dobry – odezwała się kobieta, uśmiechając się tym samym w moją stronę.

      - Mamo, tato, to jest Carly o której wam opowiadałam. Carly, to są moi rodzice – przedstawiła Emma.

      - Bardzo nam miło cię poznać. Córka dużo nam o tobie opowiadała. – Tym razem odezwał się jej ojciec. Ja tylko poczułam, jak na moje poliki wylewają się delikatne rumieńce.

      - Carly dzisiaj u nas zostanie na noc. Nie macie nic przeciwko? – spytała przyjaciółka.

      - Oczywiście, że nie. Czuj się jak u siebie w domu kochana. – Zwróciła się do mnie kobieta. Wydawała się bardzo miłą i ciepłą osobą. – Córciu, my jedziemy do babci. Raczej przenocujemy u niej, bo wiesz jak to zwykle z nią bywa. Więc macie cały dom dla siebie. Tylko mi tu grzecznie.

      - Dobrze mamo. To my pójdziemy do mnie – odezwała się Emma i już chwilę potem udałyśmy się na górę. Jej pokój był dość duży i bardzo ładny. Ściany były pokryte żółtym kolorem, który nadawał ciepło pomieszczeniu. Na nich były popowieszane różne obrazki i zdjęcia dotyczące tańca. Od razu widać, że to bardzo kocha. Mniej więcej na środku ściany przeciwnej do drzwi, stało podwójne łóżko, które już z samego wyglądu wydawało się wygodne. Aż miałam ochotę się na nim położyć.

      - Siadaj gdzie chcesz – powiedziała przyjaciółka. Pokusa wypróbowania tego łóżka była wielka, dlatego usiadłam na jego brzegu. Emma zaś usadowiła się swobodnie na nim, opierając się plecami o jego tył.

      - Dawaj tu koło mnie. – Jak powiedziała, tak zrobiłam.

      - A co tam u ciebie i Adama? – spytałam. Chciałam oderwać się od tej całej sytuacji z rodzicami. Choć na chwilę zapomnieć.

      - A bardzo dobrze. Wspaniały z niego chłopak. Jeszcze chyba nigdy nie byłam aż tak szczęśliwa. On jest taki czuły i romantyczny. Niemalże ideał. Po prostu mnie kocha, a ja jego. Ale nie mogę uwierzyć w to, że za dwa tygodnie kończy się jego stypendium i wraca do Polski. Będę za nim strasznie tęsknić. Nie wiem jak ja to wytrzymam. On jest teraz częścią mojego życia, częścią mnie. – Emma wyraźnie posmutniała. Przytuliłam ją do siebie.

      - Wszystko jakoś się ułoży. Będzie dobrze. Adam cię naprawdę kocha. I myślę, że tak łatwo się od ciebie nie odczepi. – Obie się roześmiałyśmy. – Poza tym mówią, że miłość przezwycięży wszystko. Nie przejmuj się na zapas. Co będzie, to będzie. Żyj tym, co teraz.

      - Dzięki, trochę mnie uspokoiłaś. Może napisz do rodziców smsa, że nocujesz u mnie.

      - Nie – odpowiedziałam krótko.

      - Carly, ale przecież tak nie można. Oni się będą martwić.

      - Wiem, trudno. Niech się trochę pomartwią. Zawsze to ja cierpię, niech oni też trochę poczują jak to jest. – Z mojego oka poleciała jedna łza. Wiem, że zachowuję się dziecinnie, ale trudno. Czy ja zawsze muszę być dojrzała? Jestem już wystarczająco. A gniew i smutek na nich zmienia moje myślenie. Powoduje, że zachowuje się inaczej niż zwykle. Choć raz zachowam się nieodpowiedzialnie. Chociaż przepraszam. Ja już się tak zachowałam kiedyś, jak przespałam się z Connorem.

      - No dobrze. Rób jak uważasz.

      - Przepraszam, że tak zwaliłam ci się na głowę. Pewnie miałaś jakieś plany, a ja ci zawracam głowę – powiedziałam.

      - Nie no, co ty. Od tego są przyjaciółki, żeby sobie nawzajem pomagać. Nawet w nocy, o północy. – Delikatnie się uśmiechnęłam na jej słowa. Uświadomiłam sobie, że teraz mam prawdziwych przyjaciół, na których zawsze mogę liczyć. Już nie jestem taka samotna, bo mam ich.

      - Dziękuję ci. Cieszę się, że cię mam. – Przytuliłam się do niej. Jest dla mnie jak siostra, której nie mam. Taka przyszywana.

      - My idziemy Emma! – krzykną ktoś z dołu.

      - Dobrze mamo. Pa! – odkrzyknęła Emma. A zaraz było słychać dźwięk zamykanych drzwi.

      - Może chcesz się czegoś napić? – spytała mnie.

      - Herbaty, jeżeli to nie kłopot.

      - Oczywiście, że nie. Ty słodzisz niecałą, jedną łyżeczką, tak? – Pokiwałam głową na znak potwierdzenia. 

      - Dobra, to ja zaraz przyjdę. A ty czuj się jak u siebie. – I wstała zostawiając mnie samą z własnymi myślami. Cały czas się zastanawiam, dlaczego zawsze jak jest już dobrze, to coś musi się popsuć. Co ja takiego zrobiłam, że ciągle muszę cierpieć, natrafiać w życiu na nie miłe epizody. Czy nie mogę być choć przez chwilę szczęśliwa? A może nie jest mi to dane. Moje życie jest pełne niespodzianek, niestety nie zawsze są one przyjemne. Powiedziałabym nawet, że zazwyczaj. 

Z perspektywy Emmy

     Jest mi strasznie żal Carly. Cały czas natrafia na ból. Gdy jest już szczęśliwa, to coś musi się spieprzyć. Już wystarczająco wycierpiała. Zasługuje na odrobinę szczęścia. A nawet na wiele, które by wynagrodziło jej te wszystkie złe momenty. Wlałam wody do czajnika i wstawiłam go na gaz. Nagle poczułam drgania telefonu w kieszeni. Spojrzałam na wyświetlacz, by wiedzieć kto dzwoni. To był mój ukochany.

E: Halo?

C: Cześć kochanie. Co porabiasz? Może byśmy się spotkali?

E: Bardzo bym chciała, ale to nie jest najlepszy moment.

C: Jak to, coś się stało?

E: Jest u mnie Carly. Ma pewne problemy, muszę z nią być. Ona mnie potrzebuje.

C: A co się stało?

E: No nieważne, problemy rodzinne. Może innym razem misiu.

C: No dobrze, rozumiem. Ale jakby co, to dzwoń. Będę jak najszybciej.

E: Dobrze, będę pamiętać.

C: Tęsknię.

E: Ja też.

C: Kocham cię ślicznotko.

E: Ja też cię bardzo kocham.

C: No to pa pa.

E: Pa

Jejciu, jak ja go kocham. Nie wiem jak ja wytrzymam bez niego. Bez jego uścisku, w którym czuję się bezpieczna, bez jego uśmiechu, który zawsze poprawia mi humor, bez jego pięknych oczu, w które mogłabym patrzeć cały czas i bez jego ust, które mają taki wspaniały smak. On jest dla mnie wszystkim. Moim szczęściem i moim skarbem. Woda zaczęła piszczeć. Wyłączyłam gaz i zalałam kubek z torebką herbaty, wrzątkiem. Posłodziłam odpowiednią ilością cukru i zamieszałam. Chwilę potem udałam się z gotowym napojem na górę. 

      - Już jestem – powiedziałam. Spojrzałam na łóżko i zobaczyłam śpiącą Carly. Nie dziwię jej się, to był dla niej ciężki dzień. Sen dobrze jej zrobi. Odpocznie, ochłonie. Postawiłam kubek na stoliku. Martwi mnie tylko to, że nie poinformowała rodziców gdzie jest. Rozumiem jej gniew na nich, ale to nie zmienia faktu, że oni się będą o nią martwić. Usłyszałam drgania telefonu na stoliku obok łóżka. To była komórka Carly. Podeszłam do niej i zobaczyłam jak na wyświetlaczu widniej napis mama. Chwilę się wahałam, ale w końcu postanowiłam odebrać. Chwyciłam telefon i go odebrałam, jednocześnie po cichu wychodząc z pokoju. Tak, by nie obudzić przyjaciółki.

MC: Córciu, jak dobrze, że odebrałaś. Gdzie ty jesteś? Martwimy się o ciebie.

E: Dobry wieczór. Z tej strony Emma, przyjaciółka Carly.

MC: A co z Carly, czemu ona nie odebrała?

E: Ponieważ śpi. Jest u mnie i zostaje u mnie na noc.

MC: Jak to, ale dlaczego?

E: Jest na państwa zła. Musi ochłonąć.

MC: Czyli wiesz o wszystkim?

E: Tak. Proszę się nie martwić. Carly jest u mnie bezpieczna. Musi sobie to wszystko przemyśleć, oswoić z tą, całą wiadomością.

MC: No dobrze. Obyś miała rację. W takim razie dziękuję, że się nią zaopiekowałaś.

E: Nie ma za co. Dobranoc.

MC: Dobranoc.

Mam nadzieję, że Carly mnie nie zabije za to, że odebrałam ten telefon. Ale chciałam dobrze. Jej matka była roztrzęsiona przez telefon. Słychać było, że się o nią martwi. Wróciłam do pokoju, położyłam komórkę na wcześniejszym miejscu. Postanowiłam wziąć szybki prysznic.

     Gdy wróciłam, moja przyjaciółka miała otwarte oczy. Przebudziła się.

      - Obudziłaś się – powiedziałam.

      - Przepraszam, nawet nie wiem kiedy urwał mi się film.

      - Nic nie szkodzi, jak chcesz, to śpij. Sen dobrze ci zrobi.

      - A ty co będziesz robiła? – spytała.

      - Nie wiem, coś wymyślę. O mnie się nie martw.

      - Może zaproś Adama. Musicie teraz wykorzystywać każdą chwilę na bycie razem.

      - Nie no, jesteś moim gościem i to na tobie się dzisiaj skupiam. Z nim zdążę się spotkać.

      - Ale naprawdę, zaproś go. I tak jak będę spała, to nie będziesz miała co robić. Więc śmiało.

      - Na pewno? – spytałam.

      - Tak. Mi teraz potrzebny jest sen. Przynajmniej wtedy nie myślę o tym wszystkim.

      - No dobrze. – Przytuliłyśmy się do siebie. Potem ona wróciła do spania, a ja zeszłam na dół do salonu, jednocześnie pisząc smsa do Adama, żeby przyszedł. Bardzo się cieszyłam, że się spotkamy. Długo nie musiałam czekać na odpowiedź. W ciągu sekundy odpisał, że zaraz będzie.

      I tak jak powiedział, tak zrobił. Nie minęło dziesięć minut, a on już stał pod drzwiami mojego domu.

      - Tęskniłam – powiedziałam, jednocześnie rzucając mu się na szyję i wtulając się w jego tors.

      - Ja bardziej. – Zamknął mnie w swoim uścisku i pocałował w czubek głowy. Tak przytuleni udaliśmy się na sofę. Adam usiadł, a ja oparłam głowę o jego pierś. Mogłoby być tak zawsze.

      - Nie wierzę, że za dwa tygodnie cię tu nie będzie. – Mówiąc to, kręciłam palcem kółka na jego klatce piersiowej. On podniósł się lekko, obracając się do mnie i chwytając moją twarz w swoje ręce.

      - Emma, kocham cię i to, że będziemy dalej od siebie nic nie zmieni. Nie wyobrażam sobie życia bez ciebie. Jesteś moim powietrzem, a bez niego nie da się żyć. – W tym samym momencie wpił się delikatnie w moje usta. Z każdą chwilą nasz pocałunek stawał się coraz namiętniejszy. Podniosłam się i usiadłam na nim okrakiem, nie odrywając od niego ust. Przerwaliśmy na chwilę, by zaczerpnąć powietrza.

      - Kocham cię, moja ślicznotko – powiedział Adam, stykając nasze czoła.

      - Ja ciebie bardziej – odparłam, a następnie złożyłam na jego wargach czuły i słodki pocałunek. A potem po prostu się w niego wtuliłam. 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Hurra! Wreszcie udało mi się napisać ten rozdział. Długo mi to zajęło, bo ostatnio moja wena podupadła. Ale jakoś się zebrałam i jest. Dzięki tym, co komentują, to naprawdę jest takim kopem do dalszej pracy, a teraz takiego porządnego potrzebuję. Witam też nowych czytelników, jest mi bardzo miło was powitać.

Jeszcze raz bardzo przepraszam za wszelkie zaległości na waszych blogach. Postaram się to nadrobić, chociaż to nie jest łatwe, bo dużo trochę tego.

Mam nadzieję, że mi wybaczycie to wszystko :/

Czekam na wasze szczere komentarze. Śmiało :)

Buziaki, Maarit :*