Rozdział 22

Jak już przeczytacie, to zostawcie chociaż krótki komentarz. To naprawdę motywuje do dalszego pisania.

Następnego dnia. Perspektywa Carly

    Promyki słońca przedostające się przez okno, wybudziły mnie ze snu. Niechętnie otworzyłam oczy, lekko je przecierając dłońmi. Znajdowałam się w pokoju, który nawet trochę nie przypominał mojego. Dopiero po chwili przypomniałam sobie, co wydarzyło się wczorajszego dnia. Dobrze, że chociaż pogodzie dopisuje humor i postanowiła choć na chwilę wydostać swe piękno zza szaty chmur. Powoli wstałam z łóżka. Emmy nie było w pomieszczeniu, więc zapewne już musiała wstać. Przeczesałam palcami włosy, które w tym momencie pewnie wyglądały strasznie i udałam się na dół z myślą, że spotkam tam moją przyjaciółkę. Jednak było tam kompletnie cicho, jakby nie było tam żywej duszy. W kuchni nikt się nie kręcił.  Pomału poszłam więc w stronę salonu. Podeszłam do kanapy i widok jaki zobaczyłam wywołał na mojej buzi delikatny uśmiech. Na sofie leżeli wtuleni w siebie Adam i Emma. Wyglądali przesłodko. Cieszę się, że moja przyjaciółka jest szczęśliwa, zasługuje na to. I wiem, że Adam jej nie skrzywdzi, bo to dobry chłopak. Też chciałabym się kiedyś obudzić w objęciach chłopaka, którego darzę uczuciem. Ale czy będę miała na to szansę, skoro boję się zaufać jakiemukolwiek chłopakowi? Skoro jestem dla nich chłodna i ich odpycham? Pragnę miłości, brakuje mi jej, a zarazem się jej boję. Obawiam się, że znowu ktoś mnie skrzywdzi, zdradzi jak Connor, a tego bym bardzo nie chciała. Nie wiem czy bym przeżyła po raz kolejny taki cios w serce. Już i tak jest wystarczająco podziurawione. Gdyby ktoś je zobaczył, ujrzał by coś na kształt siatki z wieloma bliznami. Na paluszkach udałam się do kuchni, tak, żeby nie obudzić śpiącej pary. Pozwoliłam sobie wziąć stojącą na suszarce szklance i nalać sobie trochę wody. Usiadłam przy stole i zerknęłam na swój telefon, gdyż byłam ciekawa czy rodzice się mną interesowali. Lecz nie było ani jednego nieodebranego połączenia i ani jednego smsa. Jeszcze raz spojrzałam na listę połączeń i moją uwagę przykuło połączenie z wczorajszego wieczoru. Nie przypominam sobie, żebym rozmawiała z mamą.  Nagle usłyszałam czyjeś kroki w salonie. Przestraszyłam się, rzuciłam wzrok w tamtym kierunku i zauważyłam żegnającego się Adama i Emmę. Od tej pary aż iskrzyło z daleka. W swój pocałunek wkładali całą swoją miłość. Ten obrazek był przepiękny. Poczułam jakieś ukłucie w okolicy serca. Czyżbym im zazdrościła? Tak, to chyba to uczucie. W końcu oderwali się od siebie i Adam zniknął za drzwiami mieszkania, a moja przyjaciółka udała się w moją stronę.

    - Hej. Jak tam samopoczucie? – spytała.

    - Bywało lepiej. Odbierałaś wczoraj może mój telefon?

    - Tak – odpowiedziała.

    - A od kogo?

    - Od twojej mamy.

    - Czemu? Przecież wiedziałaś, że nie chcę, żeby wiedziała gdzie jestem! – Podniosłam nieco głos.

    - Przepraszam, ale musiałam to zrobić. Nawet nie wiesz jaki miała zmartwiony głos. Martwiła się o ciebie.

    - I co z tego! – krzyknęłam.

    - Carly. Wiem, że cię zraniła, ale nie możesz się tak zachowywać – odparła, próbując położyć rękę na moim ramieniu, lecz ja się odsunęłam.

    - Nic nie wiesz! Nie wiesz jak ja się czuję. Przez siedemnaście lat swojego życia żyłam w kłamstwie. Co, mam teraz pójść i tak po prostu udać, że nic się nie stało!? Nie potrafię. – Wypowiedziałam ostatnie zdanie i po prostu wyszłam z jej domu. W środku aż we mnie wrzało. Czułam się jak bomba, która zaraz wybuchnie. Lecz z każdym, szybkim krokiem złość opadała, a zastąpił ją smutek. Miałam ochotę po prostu wypłakać wszystkie uczucia, lecz najzwyczajniej w świecie nie potrafiłam. Łzy nie chciały opuścić moich oczu. Nawet nie wiem kiedy dotarłam pod swój dom. Stanęłam przed drzwiami i chwilę minęło, zanim nacisnęłam klamkę i weszłam do środka. Momentalnie obok mnie znalazła się mama.

    - Kochanie, jak dobrze, że jesteś. Tak się martwiliśmy. – Chciała mnie przytulić, ale ja się odsunęłam i bez słowa udałam się do swojego pokoju. Od razu zamknęłam za sobą drzwi. Postanowiłam wziąć prysznic, którym choć przez chwilę będę mogła się odciąć od rzeczywistości. Wzięłam z szafy swój ulubiony, szary dres oraz jakąś bokserką i udałam się do łazienki. Zdjęłam z siebie ubrania z wczorajszego dnia i weszłam do kabiny. Odkręciłam ciepłą wodę i zaczęłam nią polewać ciało. Każda jego część tak jakby odblokowywała się, odprężała. Z moich myśli cały czas nie mogłam wyrzucić tego, jak potraktowałam Emmę. Przecież ona chciała dobrze, a ja na nią nakrzyczałam. To nie jej wina, że rodzice mnie okłamywali i jestem w takiej, a nie innej sytuacji. Jest mi teraz strasznie głupio. Mam nadzieję, że mi wybaczy.

    Po umyciu położyłam się na łóżku. Wzięłam telefon do ręki i postanowiłam napisać smsa do Emmy.

Do Emmy:

Hej. Mogłybyśmy się spotkać o 18:00 w parku?

Od Emmy:

Dobrze. Będę.

Usłyszałam, jak ktoś wchodzi po schodach. Od razu odwróciłam się plecami w stronę drzwi. Po chwili ta osoba weszła do mojego pokoju.

    - Carly – odezwała się mama, lecz ja nic nie powiedziałam.

    - Wiem, że nie śpisz. – Nastała chwila ciszy.

    - Skoro ty nie chcesz nic mówić, to chociaż posłuchaj mnie. – Usiadła na brzegu mojego łóżka. Nie odwróciłam się jednak do niej. Udawałam, że nie jestem zainteresowana rozmową.

    - Wiem, że jesteś na nas, a szczególnie na mnie zła, ale powinnam ci to wszystko opowiedzieć od początku. – Westchnęła. – Jak miałam dwadzieścia dwa lata, to poznałam Roberta. Bardzo się kochaliśmy. Byliśmy szczęśliwą parą. Robert zajmował się muzyką. W Polsce nie miał przyszłości, dlatego postanowił poszukać swojego szczęścia w Ameryce. Nie chcieliśmy się rozstawać, ale uważaliśmy, że związek na odległość nie ma szans i zdecydowaliśmy się na zerwanie. Wyjechał, a ja zostałam w kraju. Bardzo mi go brakowało, nie przestałam go kochać. Po dwóch tygodniach od jego wyjazdu zaczęłam się źle czuć. Wymiotowałam, bywałam zmęczona, no i miesiączka mi się opóźniała. Postanowiłam wybrać się do ginekologa, bo niestety w tamtym czasie nie było czegoś takiego jak test ciążowy. Strasznie się bałam. Badania wykazały, że jestem w ciąży. Nie było mi łatwo. W między czasie poznałam twojego teraźniejszego ojca. Zaakceptował to, że jestem w ciąży. Między nami była chemia, zakochaliśmy się w sobie. Pomyślałam, że powinnam poinformować Roberta o tym, że ma dziecko, dlatego napisałam do niego list. List, w którym powiedziałam, że jest ojcem,  ale żeby nie szukał mnie, nie interesował się, żeby żył spokojnie. Oraz to, że kogoś znalazłam i jestem szczęśliwa. Nie chciałam niszczyć jego kariery, która rozkręcała się w Ameryce. Nie oczekiwałam od niego nic. Zamieszkałam z twoim ojcem. Rodzicom powiedziałam, że gdyby Robert mnie szukał, to oni nie wiedzą gdzie jestem. Tak jak myślałam, zjawił się w Polsce. Był w mieszkaniu dziadków, ale mnie tam nie zastał. Dziadkowie mnie nie zdradzili. Podobno kilkakrotnie się tam pojawiał, aż w końcu dał sobie spokój. Po urodzeniu postanowiłam z tatą przeprowadzić się do Londynu. Chciałam całkowicie odciąć się od przeszłości i zacząć swoje życie na nowo. Kilka razy wysłałam Robertowi twoje zdjęcia, a on przysyłał listy adresowane do ciebie. Nie dawałam ci ich, bo nie chciałam, żeby on ingerował w nasze życie. Tutaj jest ta cała korespondencja. Położę ją na brzegu łóżka. Jak będziesz chciała, to przeczytaj. – Po wypowiedzeniu ostatnich słów wstała z łóżka i słyszałam jak udaje się w stronę wyjścia.

    - Przepraszam – wyszeptała i wyszła. Po moich policzkach zaczęły lecieć łzy. Dlaczego to wszystko przede mną ukrywała? Dlaczego mi nigdy wcześniej o tym nie powiedziała, nie dała przeczytać tych listów? Czemu, czemu, czemu? Obróciłam się na drugi bok i swój wzrok zatopiłam w sporej ilości listów leżących na brzegu mojego łóżka. Miałam ogromną chęć, żeby przeczytać chociaż jeden z nich. Ręce aż się rwały, żeby sięgnąć po jeden. Nie wytrzymałam, pękłam i chwyciłam pierwszy z brzegu. Otworzyłam kopertę i wyciągnęłam z niej kartkę.

Nowy Jork, 10 maja 2006r.

Kochana Carly,

masz już dziesięć lat. Nawet nie wierzę, że to już tyle minęło od Twojego urodzenia. Jesteś bardzo ładną dziewczynką, masz tak samo piękne włosy jak Twoja mama. Wyglądasz jak mały aniołek. Wiem, że jeszcze ani razu nie odpisałaś na jakikolwiek z moich listów, lecz ja i tak nigdy nie przestanę ich wysyłać. Wierzę, że chociaż je czytasz.

Chciałbym Cię kiedyś zobaczyć córeczko. Byłbym wtedy najszczęśliwszą osobą na świecie. Mam nadzieję, że kiedyś będziemy mieli taką okazję.

Tym razem nie będę się rozpisywał.

Kocham Cię córciu.

                                                                                                                 Twój kochający tata

    Postanowiłam przeczytać najstarszy, pierwszy list. Byłam ciekawa co w nim napisał. Przeszukałam stertę kopert i znalazłam list z 1997 roku, rok po moim urodzeniu. Otworzyłam go.

Nowy Jork, 14 luty 1997r.

Kruszynko,

wiem, że jesteś bardzo mała, ale przeczytasz ten list gdy będziesz starsza. A przynajmniej mam taką nadzieję. Chcę, żebyś wiedziała, że bardzo Cię kocham. Starałem się odnaleźć Ciebie i Twoją mamę, ale mi się nie udało. Mama jest teraz szczęśliwa z innym mężczyzną. Mam nadzieję, że jej partner będzie dla Ciebie dobrym ojcem i będzie Cię kochał równie mocno jak ja. Mimo dzielących nas kilometrów, zawsze możesz na mnie liczysz. Nikt, ani nic nie zmieni tego, że jestem Twoim ojcem. Jak tylko będziesz chciała kiedyś, to zapraszam do mnie. Zawsze znajdzie się dla Ciebie miejsce u mnie.

Mojego serca nigdy nie zajmie miłość do kogoś innego. Zawsze będę kochał tylko Ciebie i Twoją mamę.

Jesteście dla mnie bardzo ważne, najważniejsze na świecie. I to się chyba nigdy nie zmieni.

Kocham Cię mój aniołeczku.

Wszystkiego najlepszego z okazji walentynek córciu.

                                                                                                      Twój tatuś

    W moich oczach zebrały się łzy. On mnie kochał, on mnie naprawdę kochał. Zależało mu na mnie, jak i na mamie. Przez tyle lat wysyłał do mnie listy, a ja o nich nie wiedziałam. Co on musiał sobie o mnie pomyśleć. Ale przecież to nie moja wina. Ja o niczym nie wiedziałam. Zauważyłam jeden list, który został wysłany rok temu. Był w nim numer telefonu do niego, jak i adres. Chwilę wpatrywałam się w kartkę. Jakaś podświadomość mówiła mi: zadzwoń pod ten numer. Wahałam się czy to zrobić. Zadzwonię i co? I co mu powiem? Hej, tutaj twoja córka. Co tam u ciebie? No przecież wyszłabym na jakąś idiotkę. Poza tym nie uwierzyłby mi. No, bo niby dlaczego po siedemnastu latach miałaby do niego zadzwonić córka, która przez całe swoje życie nie dawała znaku życia. To byłby jakiś absurd. Jednak mimo to chwyciłam za telefon i wbiłam numer z listu. Chwilę minęło, zanim nacisnęłam zieloną słuchawkę. Stało się, zadzwoniłam. Jeden sygnał, drugi, aż w końcu ktoś się odezwał.

    - Halo. – Usłyszałam męski głos po drugiej stronie słuchawki. Czy to on?

    - Halo? – Ponaglił pytanie. To chyba on. To jego głos. Głos mojego biologicznego ojca. Momentalnie się rozłączyłam. Nie byłam w stanie wykrztusić ani jednego słowa. W moim gardle powstała tylko gula. Ale wiedziałam, co chcę zrobić.

    Nim się obejrzałam, musiałam wychodzić na spotkanie z Emmą. Szybko przebrałam się w jeansy i jakąś, luźną bluzką. Chwyciłam jeszcze telefon i bez słowa wyszłam z domu. Udałam się w stronę parku.

    Mojej przyjaciółki jeszcze nie było, więc usiadłam na ławce. Jednak długo nie musiałam czekać, bo zaraz zauważyłam jej sylwetkę zmierzającą ku mnie. Momentalnie wstałam.

    - Hej – powiedziałam.

    - Cześć – odpowiedziała Emma.

    - Emma, ja chciałam cię bardzo przeprosić za tą sytuację z rano. Chciałaś dobrze, a ja na ciebie nakrzyczałam. Wybaczysz mi? – Ona nic nie powiedziała, tylko po prostu mnie do siebie przytuliła.

    - Nie gniewałam się na ciebie. Rozumiem, że ta sytuacja cię przytłacza i wywołuje nerwy. 

    - Dziękuję ci. – Po wypowiedzeniu tych słów, ponownie wtuliłam się w moją przyjaciółkę.

    - A jak tam ogólnie? – zapytała.

    - Mama opowiedziała mi wszystko i dała listy od mojego biologicznego ojca.

    - Rozmawiałyście? – rzuciła kolejne pytanie.

    - Ona mówiła, ja byłam odwrócona do niej plecami i nie odezwałam się ani słowem.

    - Czytałaś te listy?

    - Przeczytałam kilka.

    - I co?

    - Kochał mnie i zależało mu na mnie i na mamie. Naprawdę. To mama wyrzuciła go z mojego życia, nie pozwoliła mu w nie ingerować. W jednym z listów z zeszłego roku był zapisany jego numer i adres.

    - I?

    - Zadzwoniłam pod ten numer – odpowiedziałam.

    - Rozmawiałaś z nim? – spytała zdziwiona.

    - Nie, gdy się odezwał w słuchawce, ja się rozłączyłam. Nie byłam w stanie powiedzieć żadnego słowa.

    - I co teraz?

    - Wiem co chce zrobić.

    - Możesz jaśniej?

    - Zamierzam…

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hej. Wreszcie napisałam rozdział. Dzisiaj trochę krótki, no, ale trudno. Jestem bardzo ciekawa waszych opinii. Macie jakieś pomysły co zamierza Carly?

Dodałam również ankietę dotyczącą tego, kto ma się pojawić gościnnie w opowiadaniu. Mam nadzieję, że pomożecie mi wybrać :)

Czekam na wasze szczere komentarze, nie bujcie się krytykować. Ja wszystko przyjmę na klatę ;) Krytyka pomaga ulepszyć opowiadanie. Więc śmiało. Jak macie jakieś pomysły, to chętnie ich posłucham.

I jak zawsze baaardzo przepraszam za zaległości na waszych blogach.

Buziaki, Maarit :*