Rozdział 9

KOMENTARZ - DLA CIEBIE CHWILA,  A DLA MNIE WIELE

***

Weszłam na czat. Dawno nie gadałam z Przystojni@kiem17. Akurat był dostępny. Chciałam pierwsza do niego napisać, lecz on mnie wyprzedził.

Przystojni@k17

Hej. Dawno Cię nie było. Co tam u cb?

_*Niedostępna*_

Tak jakoś nie było jak wejść. Co u mnie? I dobrze i źle.

Przystojni@k17

Tzn.?

_*Niedostępna*_

Dobrze, bo właśnie chyba zyskałam dwójkę nowych przyjaciół. A źle, bo… No nieważne. A co tam u cb?

Z jednej strony chciałam być z nim szczera i powiedzieć mu, ale z drugiej strony bałam się, że kolejna opowieść sprawi, że się rozkleję. Znowu się cała roztrząsnę i tyle będzie.

Przystojni@k17

U mnie bez zmian :) Cieszę się, że poznałaś ludzi, którym będziesz mogła zaufać. Ważne dlaczego jest źle. Pamiętaj, mi możesz wszystko powiedzieć. Ja chętnie wysłucham i jakby co, doradzę. Ale nie chcę Cię do niczego zmuszać. Jak będziesz chciała, to mi powiesz, jak nie, to trudno. Ale znając życie chodzi o chłopaka.

_*Niedostępna*_

Skąd wiesz?

Przystojni@k17

Przeczucie :D 

Postanowiłam mu jednak wszystko powiedzieć. Jakiś wewnętrzny głos mówił mi, żebym to zrobiła. Co prawda kosztowało mnie to trochę łez i wydmuchanych chusteczek, ale cieszyłam się, że mam to z głowy.

_*Niedostępna*_

Stąd mój nick. Jestem niedostępna dla chłopaków, bo boję się im zaufać. Boję się, że mnie skrzywdzą tak jak on. Jestem trochę zimna dla facetów. Wiem, że to głupie, bo nie mogę na wszystkich patrzeć przez jego pryzmat. Ale wyrobiłam sobie opinię na temat chłopaków i póki co, nic tego nie zmieni.

Przystojni@k17

No nie wszyscy tacy są. A tamten gościu to dupek, skoro nie potrafił docenić tego, co ma. Starałbym się jak najmocniej, by utrzymać taki skarb przy sobie. Gdybym był na jego miejscu i rzeczywiście Cię kochał, to kto wie, może też bym za Tobą chodził. Na pewno zrobiłbym wszystko, by Cię odzyskać.

_*Niedostępna*_

A może nie warto?

Przystojni@k17

Oczywiście, że warto. Jesteś wspaniałą dziewczyną. Mądrą, wrażliwą, zabawną i ładną.

_*Niedostępna*_

Skąd wiesz jaka jestem i jak wyglądam. Co?

To zaczynało być dziwne. Chłopak mówi mi, że jestem ładna, mimo, iż nigdy nie widział mnie na oczy. A może to ktoś z mojego otoczenia?

Przystojni@k17

Ładna wewnętrznie :) Zdążyłem Cię już trochę poznać podczas naszych konwersacji. Stąd wymieniłem te cechy, które zauważyłem. A ty co pomyślałaś?

_*Niedostępna*_

Nieważne. Muszę już kończyć.

Przystojni@k17

Już? Szkoda. Myślałem, że jeszcze pogadamy :(

_*Niedostępna*_

No niestety. Może innym razem. Pa

Nie czekałam na jego odpowiedź. Po prostu wyszłam z czatu. Jakoś tak się dziwnie zrobiło, odkąd wypowiedział się na temat mojego wyglądu. No bo co miałam sobie pomyśleć. Chłopak mnie nie zna (a przynajmniej tak mi się wydaje), a mówi, że jestem ładna. No dobra, potem wytłumaczył mi, że chodziło o moje wnętrze. Ale to i tak wzbudziło we mnie jakieś podejrzenia. Może przesadzam, już sama nie wiem. Jestem strasznie przewrażliwiona.

   - Brrr, brrr. – Mój telefon zawibrował. To wiadomość od Mika. Przysłał mi adres kliniki jego wujka. W ten sposób przypomniał mi, że muszę zadzwonić do Emmy. Kompletnie o tym zapomniałam. Wybrałam jej numer. Po kilku sygnałach odebrała.

E: Halo?

C: Hej Emma, to ja Carly.

E: O, hej. Jak się czujesz?

C: Już dobrze, powoli oswajam się z tą całą sytuacją. Słuchaj mam do ciebie sprawę.

E: No to mów, śmiało.

C: Masz jakieś plany na jutro, o godzinie szesnastej?

E: Nie, a co?

C: No to teraz już masz. Mam dla ciebie niespodziankę.

E: Mam nadzieję, że to nic złego.

C: Nie, przynajmniej tak mi się wydaje.

E: Carly, coś ty wymyśliła?

C: Przekonasz się jutro. Bądź u mnie o piętnastej.

E: Okeeej. Już się boję.

C: Nie masz czego. To do jutra.

E: Pa

Mogłam jej powiedzieć o co chodzi, ale chciałam potrzymać ją trochę w niepewności, zrobić jej taką małą niespodziankę. Mam nadzieję, że udaną. Trochę boję się jej reakcji. Ale liczę na to, że będzie zadowolona. W ten sposób będzie mogła uwolnić się raz na zawsze od złej przeszłości. Szkoda, że ja tak nie mogę. No, ale cóż, nie można mieć wszystkiego. Usłyszałam jakieś stukania na korytarzu, więc wyszłam. To mój tata ciągnął walizkę po podłodze. Lekko się zdziwiłam.

   - Tato, co ty robisz?

   - Mam wyjazd biznesowy. Lecimy z firmy na pięć dni do Luksemburgu. Więc musiałem wziąć trochę ubrań i innych potrzebnych rzeczy.

   - Aha. W takim razie miłego wyjazdu. – Zmusiłam się do miłych życzeń. Byłam zła na niego. Ciągle go nie ma w domu, cały czas ma jakieś wyjazdy. Tylko praca i praca. A gdzie w tym wszystkim jest rodzina, ja i mama? Z jednej strony rozumiem, że trzeba zarobić w jakiś sposób na życie, ale czy trzeba przez to zaniedbywać bliskich?

   - Kochanie, naprawdę musisz jechać? – W przedpokoju pojawiła się mama.

   - No muszę. Może uda nam się podpisać ważny kontrakt. Spory projekt, duże pieniądze. To dla nas spora szansa – tłumaczył się ojciec. Rodzicielka przytuliła się do niego. Wyminęłam ich i zeszłam do salonu. Przypomniałam sobie, że na kanapie zostawiłam notatki od Mika. Chwyciłam je i wróciłam do swoich czterech ścian. Oczywiście musiałam się potknąć i wszystkie kartki się wywaliły. Uklęknęłam na podłodze i zaczęłam je zbierać. Moją uwagę przykuł jednak jeden świstek. Były na nim czerwone napisy. Z ciekawości zaczęłam to czytać:

Hej Carly. Napisałem to czerwonym długopisem, bo wiedziałem, że w ten sposób zwrócę Twoją uwagę na tę kartkę. Nie jest to nic szczególnego. Po prostu chciałem Ci powiedzieć, że w poniedziałek jest test z fizyki. Wiem, pewnie teraz się śmiejesz, że piszę do Ciebie coś podobnego do listu. Ale to dobrze, że Cię rozśmieszyłem. Mówiłaś, że nie lubisz fizyki i ciężko Ci przychodzi, więc lepiej zacznij naukę wcześniej. Jakby co, chętnie Ci pomogę. Wystarczy jeden telefon.

Pamiętaj,  poniedziałek -  TEST  Z  FIZYKI !!

Mike :)

To prawda. Mike mnie rozśmieszył. Przecież mógł napisać po prostu – poniedziałek – TEST Z FIZYKI !!  Ale on zostawił mi normalnie list. Nie no, to było miłe z jego strony. I jeszcze zaoferował mi pomoc, kto wie, może z niej skorzystam. Nie lubię fizyki, dla mnie to czarna magia. Zawsze nauka do testów zajmuje mi sporo czasu. Ale opłaca się, bo dostaje zazwyczaj czwórki. Tylko jest to czasem kosztem nieprzespanej nocy. No ale cóż, coś za coś. Ponieważ nie miałam co robić, postanowiłam nadrobić trochę zaległości ze szkoły. Usiadłam przy biurku i zaczęłam od angielskiego, bo z tego miałam dość dużo materiału.

   Po jakiejś półtorej godzinie, skończyłam uzupełniać ćwiczenia i notatki z lekcji. Postanowiłam pouczyć się trochę do fizyki. Ostatni dział jest dość spory, a co za tym idzie, więcej do nauczenia. Odpaliłam też laptopa, zawsze korzystam z niego, gdy uczę się do sprawdzianów. Dodatkowo mam płytę z książki, na której mogę sprawdzić swoją wiedzę. No, więc do roboty.

   Wertowałam kolejne kartki podręcznika. Literki nasuwały się jedne na drugie. Do powiek jakby były przyczepione ciężarki, które co jakiś czas pociągały je do dołu. W końcu urwał mi się film.

   Ktoś szturchał mnie w ramię.

   - Carly . – To była mama. Leniwie otworzyłam oczy i delikatnie podniosłam się. Spojrzałam na miejsce, w którym spałam. To było moje biurko. Musiałam zasnąć na książkach podczas nauki. Wszystko mnie strasznie bolało, lecz nie dziwię się, moja pozycja podczas spania nie należała do najlepszych i najwygodniejszych.

   - Co się stało? – spytałam rodzicielkę.

   - Przepraszam, że cię budzę, ale może miałabyś ochotę zjeść ze mną kolację. A poza tym, chyba lepiej położyć się w łóżku, a nie chrapać na biurku. – Uśmiechnęła się ciepło do mnie.

   - Ja chrapać? No wiesz, ja nigdy nie chrapię.

   - Chrapiesz, chrapiesz. Dobra, no nie będę się z tobą kłócić. Następnym razem cię po prostu nagram. To jak, zjesz ze mną?

   - Chętnie, trochę jestem głodna. Zaraz zejdę, tylko rozprostuję kości. – Mama wyszła, a ja delikatnie wstałam z krzesła i rozciągnęłam się. Zrobiłam kilka skłonów, by moje plecy przestały mnie boleć. Trochę pomogło. Poszłam jeszcze na sekundę do łazienki, żeby ochlapać twarz chłodną wodą, a następnie zeszłam na dół. Na stole stał talerz z gotowymi kanapkami. Usiadłam naprzeciwko mamy.

   - Smaaacznego – powiedziałam jednocześnie ziewając.

   - Smacznego. Zjadaj szybko i się kładź. – Sięgnęłam po jedną kanapkę i zabrałam się za jej konsumowanie.

   - Ta Emma wydaje się być miłą dziewczyną. – Rodzicielka zaczęła rozmowę.

   - Zgadza się. Jest bardzo uprzejma i przyjacielska.

   - Cieszę się, że poznałaś taką dziewczynę. Ta jest zdecydowanie lepsza, niż ta cała Jace.

   - Nikt nie jest idealny mamo. Nie ma ludzi bez wad. – Nie wiem, dlaczego broniłam Jace. Przecież my się nawet nie przyjaźnimy. Mama ma trochę racji, Jace nie należy do grona grzecznych dziewczynek. Ale jest moją koleżanką. Gdyby nie ona, byłabym kompletnie sama w tej szkole, bez jakichkolwiek znajomych. A tak mam z kim pogadać, czasem mnie gdzieś wyciągnie. Na pewno nie mogę jej nazwać przyjaciółką, po prostu zwykła koleżanka. Też się cieszę, że poznałam Emmę. Czuję, że mamy ze sobą dużo wspólnego. 

   - Dobrze. Masz rację córciu.

   Resztę kolacji zjadłyśmy w ciszy. Po skończonym posiłku pożegnałam się z mamą i udałam się do mojego królestwa. Padałam z nóg, a oczy same mi się zamykały. Niechętnie z powodu braku sił przebrałam się w piżamę. Od razu potem rzuciłam się na łóżko i w jednej chwili odpłynęłam.

Godzina 13:00, następnego dnia

   Wstałam dzisiaj jak zawsze późno, o dwunastej. Oporządziłam się i właśnie siedziałam na kanapie w salonie, wpatrując się bezsensownie we włączony ekran telewizora. Zupełnie nie skupiałam uwagi na tym, co aktualnie leciało. Do mych uszu nie dochodził nawet dźwięk z urządzenia. Byłam kompletnie pogrążona w bezkresie moich myśli. Cały czas zastanawiałam się, jak Emma zareaguje na moją niespodziankę. Czy będzie szczęśliwa, a może będzie zła? W końcu wpychałam się z butami w jej życie, w jej sprawy. Z drugiej strony chciałam jej pomóc, sprawić, żeby na zawsze zatarła ślady po złej przeszłości. Tylko czy usunięcie blizn pozwoli na zapomnienie? A co z tymi ranami, które są w naszej duszy, w naszym sercu. Ich nie da się tak po prostu pozbyć. A wspomnienia? Nie, one zostaną w naszej głowie, w nas, na zdjęciach. Tylko z czasem wyblakną, pokryją się szarą mgłą, która zmniejszy nasz ból. Pozwoli normalnie żyć. Gdyby Emma nie opowiedziała mi swojej historii, pomyślałabym, że jest szczęśliwą dziewczyną, która nigdy nie zaznała bólu. Myliłabym się. Ta dziewczyna przeszła o wiele więcej niż ja. Zazdroszczę jej tylko, że poradziła sobie z tym i potrafi teraz prowadzić życie takie, jak dawniej. Może ja z czasem też się tego nauczę i będę mogła żyć tak, jakby nic nie miało miejsca. Jakby to było tylko nocnym koszmarem, który nawiedził mnie pewnej nocy. Z rozmyślań wyrwał mnie dźwięk smsa. Spojrzałam na wyświetlacz, to wiadomość od Mika.

Od Mika:

Hej Carly. I co, Twoja przyjaciółka będzie na tym spotkaniu?

W ogóle o nim pamiętasz?

Do Mika:

Hej. Oczywiście, że pamiętam. Nie zapomniałabym o czymś takim.

Tak, Emma będzie. Tylko chcę, żeby to była dla niej niespodzianka.

Od Mika:

Czyli ona o niczym nie wie?

Do Mika:

No… Nie :)

Od Mika:

Okeej. W takim razie do 16:00. Pa :*

Do Mika:

Pa :*

Właśnie, niespodzianka. Muszę przygotować jakąś chustkę, którą będę mogła zawiązać oczy Emmie. Tak, wiem. Może to i dziecinne, ale zawsze chciałam tak komuś zrobić. Teraz mam ku temu okazję. Poszłam więc do pokoju, w celu znalezienia odpowiedniego materiału na moją „zakrywaczkę”. Otworzyłam szafę, stanęłam przed nią i jej się przyglądałam. Kurczę, ale ja nie mam za bardzo żadnej chustki – pomyślałam. Nagle mnie olśniło.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hej. Niespodzianka!! Postanowiłam dodać rozdział wcześniej, w ramach podziękowania za komentarze oraz wyświetlenia. 
Na razie to jest takie, a nie inne, ale obiecuję, że już za niedługo będzie się działo. Czekam na wasze szczere komentarze. Dla was to chwila, a dla mnie naprawdę wiele.

Jeżeli będzie zainteresowanie tym rozdziałem, to kto wie, może dodam kolejny w weekend. To wszystko zależy od was :) 
Ściskam, Maarit :*