Rozdział 10

 PRZECZYTAŁEŚ - SKOMENTUJ 

   Kurczę, ale ja nie mam za bardzo żadnej chustki – pomyślałam. Nagle mnie olśniło.

   - Wiem, wezmę szalik zimowy. – Zamknęłam szafę i ruszyłam do takiej a’la garderoby na korytarzu. To takie dość małe pomieszczenie. Tam trzymamy zimowe rzeczy. Zapaliłam światło i rozglądnęłam się dookoła. W oczy rzuciło mi się pudełko z napisem Dodatki. Zdjęłam wieko i rozpoczęłam poszukiwania swojego szalika. W końcu moim oczom ukazał się kolorowy kawałek materiału. Pociągnęłam go lekko i chwile potem, był już w moich rękach. Bardzo go lubię. Zrobiła go moja babcia. Ma kobieta talent. Zamknęłam z powrotem pudło i wróciłam z szalikiem na dół. Spojrzałam na zegarek, pokazywał czternastą. No, jeszcze godzina i przyjdzie Emma – pomyślałam. Postanowiłam się trochę ogarnąć, więc ruszyłam do łazienki wziąć prysznic.

   Jak zwykle kąpiel zajęła mi trochę czasu i tak zostało mi jeszcze pół godziny. Udałam się do swoich czterech ścian w samym ręczniku i turbanie na głowie. Wzięłam z szafy cienkie rajstopy w kolorze skóry, jeansowe szorty i szarą bluzkę z krzyżem. Przebrałam się, następnie niechętnie wysuszyłam mokre włosy suszarką. Niestety byłam do tego zmuszona, gdyż nie zdążyłyby mi same wyschnąć.

   Kiedy skończyłam się suszyć i malować rzęsy tuszem, w całym domu zadźwięczał dzwonek do drzwi. Szybko zeszłam po schodach. W wejściu ujrzałam Emmę. Jej brązowe włosy były rozpuszczone i delikatnie opadały na ramiona. Była ubrana w czarne spodnie, kremową bluzkę dłuższą z tyłu i jeansową kurtkę. Na nogach miała zaś buty na lekkim koturnie.

   - Hej. Fajnie, że jesteś – powiedziałam, jednocześnie tuląc się z nią. Weszła do środka.

   - To co to za niespodzianka? – spytała.

   - Nie powiem.

   - No powiedz.

   - Nie, bo inaczej nie będzie niespodzianki. A tak w ogóle to musimy się zbierać. – Nałożyłam na nogi moje, brązowe trampki, a na siebie skórzaną kurtkę tego samego koloru. Chwyciłam jeszcze szalik i zamknęłam na klucz drzwi.

   - A po co ci ten szalik Carly? – zadała pytanie Emma, lekko zdziwiona.

   - Po to, żebym mogła zasłonić ci oczy.

   - Chyba żartujesz.

   - Jestem całkowicie poważna. – Udałam poważną minę.

   - Wiesz, że jesteś szalona – powiedziała, jednocześnie się śmiejąc. Ja tylko się uśmiechnęłam i wzięłam się za zawiązywanie jej oczu.

   - Ile widzisz palców? – spytałam, pokazując przy tym pięć.

   - Nie wiem. Wyobraź sobie, że nic widzę. A nie, przepraszam, widzę czarność. – Próbowała się nie roześmiać, lecz jej się nie udało. Poszłyśmy na najbliższy przystanek. Musiałyśmy dostać się do centrum Londynu. Po jakiś dwóch minutach przyjechał autobus. Zajęłyśmy wolne miejsca. Wszyscy ludzie, no może prawie wszyscy, dziwnie się nam przyglądali. W sumie nie dziwię się, trochę to dziwnie wygląda, dziewczyna z zawiązanymi oczami. Ale nie przejmowałam się tym zbytnio.

   - A mogę chociaż wiedzieć, w którym kierunku się wybieramy?

   - Do centrum. Kurczę, jak zwykle korki o tej porze.

   - Dobrze, że nie wpadłaś na pomysł jechania metrem. Tam to dopiero jest ludzi. W tym autobusie to i tak chyba pusto, skoro znalazłaś dla nas wolne miejsca.

   - No, jakoś nie najgorzej. I bardzo dobrze, nienawidzę tłumów – oznajmiłam. 

   Trasa, która normalnie zajęłabym nam około dwudziestu minut, teraz trwała dwa razy tyle. Zostało nam dziesięć minut do spotkania. Oby się tylko nie spóźnić. Całe szczęście, że klinika była niedaleko przystanku. Można powiedzieć, że byłyśmy prawie na styk. Przed dość nowoczesnym budynkiem stał Mike. Podeszłam do niego, jednocześnie prowadząc Emmę pod rękę. Była na mnie trochę zła, gdyż wysiadając z autobusu, przez moją nieuwagę uderzyła się w głowę o metalowy pręt. Pewnie będzie miała guza.

   - Hej Mike – przywitałam się z przyjacielem. Tak, mogę śmiało go tak nazwać.

   - Hej Carly i Emma, tak? – spytał lekko niepewny.

   - Tak. Cześć. Carly, czy mogę już zdjąć ten szalik z oczu?

   - Jasne, daj, zdejmę Ci. – Delikatnie rozwiązałam materiał, odkrywając jej oczy. Chwilę nimi pomrugała.

   - Klinika Ogród Piękna. – Czytała napis na budynku. – Po co mnie tu zabrałaś? – zadała lekko zdziwiona.

   - To jest właśnie moja niespodzianka. To jest klinika wujka Mika, mojego przyjaciela. – Wskazałam na chłopaka – Załatwił on z nim spotkanie. Kiedy opowiedziałaś mi swoją historię i zobaczyłam te blizny, nie mogłam przestać o tym myśleć. Chciałam ci jakoś pomóc się ich pozbyć. I wpadłam na pomysł, żeby usunąć te blizny. Pomyślałam, że w ten sposób na zawsze będziesz mogła się pozbyć złych wspomnieć. Bo wiem, że ich widok ci o wszystkim przypomina. – Nic nie mówiła, milczała. Jej oczy się zaszkliły. Nie no, nie chciałam, żeby płakała.

   - Przepraszam, że się wtrącam w twoje sprawy. Powinnam cię najpierw zapytać czy tego chcesz, a nie planować to za twoimi plecami. Chciałam dobrze – powiedziałam lekko smutniejąc. Nagle Emma podeszła do mnie i mnie przytuliła.

   - Dziękuję – wyszeptała mi we włosy. Odsunęłam ją lekko od siebie i spojrzałam na nią. Nie za bardzo rozumiałam za co mi dziękuję – Dawno nikt nie zrobił tyle dla mnie. Nikt się nie starał i tak nie interesował mną. Te łzy, które widzisz, to łzy szczęścia. To najlepsza niespodzianka, jaka mnie w życiu spotkała. Bardzo ci dziękuję. – Obdarowała mnie ciepłym uśmiechem, który ja odwzajemniłam.

   - Dobra dziewczyny, pogadacie o tym później. Teraz czas na wizytę – odezwał się Mike. Wzięłam Emmę pod rękę i udałyśmy się do środka kliniki.

   - Twój wujek już czeka – oznajmiła kobieta w recepcji, miała może ze trzydzieści lat.

   - Chodźcie. – Pokazał ręką mój przyjaciel. Ruszyłyśmy za nim.

   - To tutaj. – Wskazał palcem. Widziałam jak Emma nabiera powietrza i wypuszcza.

   - Wejdziesz ze mną? – skierowała pytanie do mnie.

   - Jasne. – Uśmiechnęłam się do niej.

   - Czas pożegnać się z przeszłością – skierowała słowa jakby do siebie, lecz, mimo to doszły one do moich uszu. Zapukała delikatnie do drzwi, po drugiej stronie dało się słyszeć ciche proszę.

   - Dzień dobry – powiedziałyśmy równocześnie.

   - Dzień dobry, to panie są znajomymi Mika?

   - Tak – odpowiedziałam.

   - A która z pań, to przyszła pacjentka?

   - Ja – oznajmiła Emma.

   - Więc z tego co słyszałem, chciałaby pani usunąć swoje blizny. Tak?

   - Zgadza się – W czasie, kiedy przyjaciółka odpowiadała na pytania, mogłam się przyjrzeć wujkowi Mika. Był to mężczyzna wyglądający na około czterdzieści parę lat. Miał ciemne, krótkie włosy, a jego brązowe oczy były schowane pod okularami, które sprawiały, że wyglądał jeszcze poważniej.

   - Mógłbym zobaczyć te blizny? – spytał.

   - Oczywiście. – Zdjęła kurtkę, a rękaw od bluzki podciągnęła nieco do góry. Lekarz przyglądał się dokładnie śladom.

   - Na szczęście nie są za duże. Co prawda nie jest to jedna plama tylko kilka, lecz dla mnie to żaden problem.

   - A jaki jest koszt takiego zabiegu? – Mężczyzna się uśmiechnął.

   - Nic nie płacisz.

   - Ale jak to?  - spytała widocznie zaskoczona.

   - Przyjaciele mojego siostrzeńca są moimi przyjaciółmi.

   - Nie, proszę sobie nie żartować. Pan prowadzi tę klinikę po to, żeby zarobić, a nie robić zabiegi za darmo. Proszę mi powiedzieć ile. Jestem gotowa zapłacić każdą kwotę. – Emma nie odpuszczała. Lekarz złapał ją za ręce.

   - Dziecko. Ja zarabiam tutaj wystarczająco dużo. Jeden zabieg mnie nie zbawi. To naprawdę drobnostka. Uwierz mi – powiedział, obdarowując ją przy tym ciepłym uśmiechem. Nagle telefon dziewczyny zaczął dzwonić. Wyjęła go.

   - Przepraszam, to moja trenerka. Mogę odebrać?

   - Oczywiście. Nie ma problemu. Może pani iść do mojego pokoiku i tam spokojnie rozmawiać. – Wskazał pomieszczenie z otwartymi drzwiami w jego gabinecie. Przyjaciółka podziękowała i skryła się we wskazanym pomieszczeniu.

   - Przepraszam cię. A co ona trenuje? – zwrócił się do mnie.

   - Tańczy.

   - A dobra w tym jest?

   - Nie wiem, ale wiem, że bardzo to kocha i trenuje od dzieciństwa. A czemu pan pyta? – Nie zdążył odpowiedzieć, gdyż Emma wróciła.

   - Dobrze Emmo. W takim razie mam dla ciebie propozycję.

   - Jaką?

   - Ja wykonam bezpłatnie dla ciebie ten zabieg, a ty w zamian za to wystąpisz w reklamie naszej kliniki. I będziemy kwita.

   - Ale co będę miała robić w tej reklamie? – spytała.

   - Słyszałem, że tańczysz. Jak ci to idzie? – Dziewczyna zerknęła na mnie.

   - No chyba dobrze, nie raz wygrywałam jakieś konkursy.

   - No, to będziesz w reklamie tańczyć. Zgoda? Tak będziesz się lepiej czuła?

   - Jak tańczyć, to bardzo chętnie. I przynajmniej nie będzie mi głupio, że robi mi to pan kompletnie za darmo.

   - Dobrze, w takim razie spotykamy się za tydzień na zabiegu. Proszę się niczego nie bać. Nie będzie pani miała ani jednego śladu po bliźnie. – Sięgnął po karteczkę ze swoją wizytówką – A to jest moja wizytówka. Jeszcze prosiłbym o podanie swojego numeru telefonu, żebym mógł się z panią jakoś skontaktować w sprawie reklamy. – Emma wyciągnęła karteczkę z torebki i napisała swój numer.

   - Proszę. – Podała mu kartkę.

   - W takim razie do zobaczenia. Będziemy w kontakcie. – Podali sobie ręce.

   - Do widzenia – pożegnałyśmy się jeszcze i wyszłyśmy. Opowiedziałyśmy wszystko Mikowi w drodze do Milkshake City.

   - Twój wujek, to naprawdę miły gość – powiedziałam.

   - Wiem. Zawsze był w porządku. Jemu nie zależy na kasie. – Dotarliśmy na miejsce. Zajęliśmy miejsce przy wolnym stoliku. Mike poszedł po shaki. Ja wzięłam sobie malinowego, Emma brzoskwiniowego, a Mike truskawkowego.

   - Mam pytanie do ciebie Carly – zwróciła się do mnie moja przyjaciółka.

   - Jakie?

   - No bo mówiłaś, że rok temu przyjechałaś z Polski. Czyli jesteś polką, tak?

   - No tak.

   - No to czemu masz angielskie imię i nazwisko?

   - No to tak. Mój tata jest z pochodzenia anglikiem. W wieku chyba sześciu lat wraz z rodzicami przeniósł się do Polski. Stąd moje nazwisko. Co do imienia, to rodzice mi takie nadali, bo poznali się przy utworze jakiejś tam piosenkarki o imieniu Carly.

   - Aha. Czyli twój tata, że tak powiem wrócił na dawne śmieci. A dziadkowie? – spytała Emma.

   - Zostali w Polsce. Spotykamy się na święta. Czasem do nas wpadają, ale rzadko. A tak, to rozmawiam z nimi przez telefon.

   - Tęsknisz za nimi?

   - Trochę. Ale cieszę się, że tu mieszkam.

   - Dlaczego? – zadał pytanie tym razem Mike.

   - Zawsze sobie myślałam, że lepiej by było mieszkać w kraju anglojęzycznym. Że lepiej byłoby się w takim urodzić. No bo większość ludzi mówi po angielsku. Nie musiałabym się uczyć tego języka, umiałabym go bardzo dobrze. Teraz jak tu mieszkam, to opanowałam go do perfekcji. – Uśmiechnęłam się. – No dobra, ja się będę powoli zbierała. Robi się późno. Fajnie, że spędziliśmy razem czas. – Pocałowałam każdego z przyjaciół w policzek i poszłam na przystanek. Droga powrotna minęła mi jakoś szybciej. Wysiadłam wcześniej, żeby pójść jeszcze do sklepu. Mama zostawiła mi kartkę z zakupami i pieniądze. Nie miałam wyjścia, musiałam się do niego udać. Ale kolejki – pomyślałam. Wyciągnęłam z kieszeni listę zakupów. Przestudiowałam ją i ruszyłam do półek.

   No, już prawie koniec. Jeszcze tylko dżem malinowy, kawa i czekolada do smarowania. Ruszyłam do działu, w którym znajdywała się czekolada. Widziałam tę, którą zawsze kupujemy. Ostatni słoik. Sięgnęłam po niego, już złapałam słoik, kiedy ktoś inny trzymał na nim palce.

   - Ej, byłam pierwsza. – Spojrzałam na osobę, która próbowała mi zwinąć rzecz, którą miałam zamiar kupić. Nie mogłam uwierzyć własnym oczom...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hej. Jak obiecałam, tak jest, 10 rozdział. Pod ostatnim było sporo komentarzy, więc postanowiłam dodać jeszcze jeden w weekend. Oczywiście bardzo dziękuję za komentarze i wyświetlenia. Nawet nie wiecie ile radości mi to sprawia. Cieszę się, że mam czytelników, którzy regularnie czytają i komentują to, co tutaj zamieszczam. Uwielbiam was ♥

Obiecuję wam, że za kilka rozdziałów będzie się działo. Już mam napisane trochę opowiadania do przodu.
Czekam na wasze, szczere opinie.
Ściskam, Maarit :*