Rozdział 25 + Przepraszam :(

27 czerwca, czwartek.

Perspektywa Carly

    Za godzinę skończy się mój przedostatni rok w liceum. Nikt sobie nie może wyobrazić, jak się z tego powodu cieszę. Jest to też dzień, w którym Connor na zawsze zniknie z mojego życia. Wreszcie się od niego uwolnię. Już nie będę musiała na niego patrzeć i wspominać tego, co było. Zakończę pewien rozdział w moim życiu i rozpocznę kolejny. Mam nadzieję, że lepszy. Jutro wyjeżdżam z Emmą do Nowego Jorku. Trochę się denerwuję tym wszystkim. Jak to będzie, czy znajdę mojego, biologicznego ojca, a jeśli tak, to jak on zareaguje na mnie. Cały czas te sprawy mnie zastanawiają. Na dodatek trochę mi głupio, że rodzice dowiedzą się o moim wyjeździe z listu. Ale trudno, taką podjęłam decyzję i nie będę już jej zmieniać. Mam nadzieję, że rodzice zrozumieją mnie. Martwię się też o Emmę, bo odkąd Adam wyjechał, chodzi smutna. Tęskni za nim, to widać. No, ale co się dziwić, skoro bardzo się kochają. Podobno codziennie gadają po kilka godzin na skypie. Z rozmyślań wyrwał mnie głos mamy:

    - Carly! Bo się spóźnisz! – Nie rozmawiałam zbytnio z rodzicami. Nasze relacje zawężały się jedynie do witania i żegnania się. Czasem miałam ochotę temu zaprzestać, ale jakoś nie potrafiłam. Wykonałam ostatnie poprawki i ubrana w czarną sukienką, buty na obcasie w tym samym kolorze i kremową marynarkę, udałam się do szkoły.

    Po godzinnej, nudnej przemowie dyrektorki, zakończenie roku szkolnego dobiło końca. Niestety musiałam podczas uroczystości wyjść na środek Sali, gdyż byłam wyróżniona za dobre wyniki w nauce. Nienawidzę tego, ale cóż zrobić. Jak najszybciej wyszłam z budynku. Te kilka miesięcy wystarczyło mi w nim w zupełności. Ten rok szkolny dał mi popalić. Dobrze, że to już koniec. Szłam w stronę domu, gdy nagle usłyszałam, jak ktoś mnie woła. Obróciłam się więc w stronę tego głosu. Nie no, myślałam, że moja przygoda z nim się już skończyła. Ale jak widać, nie jest mi to dane.

    - Carly! – krzyczał.

    - Czego chc… - Nie zdążyłam dokończyć, bo on perfidnie wpił się w moje usta. Byłam zupełnie zszokowana. Co on sobie wyobrażał. Oderwał ode mnie swoje wargi, lecz nie wypuścił mojej twarzy ze swoich rąk.

    - Przepraszam. Przepraszam za krzywdę jaką ci wyrządziłem i za to, że cię teraz pocałowałem. Chciałem się w ten sposób z tobą pożegnać. Może moja edukacja w tej szkole się skończyła i nasze drogi się rozchodzą, ale nigdy o tobie nie zapomnę. Kochałem cię, kocham i będę kochać.  I to się nie zmieni. Jesteś wspaniałą dziewczyną, pięknie dzisiaj wyglądasz. Nie rozumiem, jak mogłem być takim idiotą i pozwolić ci odejść. – Po skończeniu swojej wymowy, ponownie mnie pocałował. A potem tak po prostu odszedł. A ja stałam jak wryta. Co to było? – zadałam sobie pytanie. Po chwili otrząsnęłam się i ruszyłam dalej do domu. Teraz skupiam się tylko na wyjeździe. To jest mój priorytet.

    Skorzystałam z faktu, że jestem sama w domu i zadzwoniłam do Emmy.

E: Halo?

C: Hej Emma, jak tam?

E: Może być.

C: No to dobrze. Jak się jutro umawiamy?

E: Wiesz, gadałam z mamą i powiedziała, że nas podwiezie na lotnisko.

C: No to fajnie. Rodzice akurat w tym czasie będą w pracy, więc spokojnie będę mogła wyjść z domu.

E: No to podjedziemy po ciebie o jedenastej. Myślę, że godzina wystarczy nam do odlotu. Na lotnisko jedzie się max dwadzieścia minut.

C: Myślę, że spokojnie zdążymy. O jedenastej będę gotowa.

E: Ok. Denerwujesz się?

C: Trochę tak. Cały czas zastanawiam się jak to będzie.

E: Będzie dobrze, zobaczysz.

C: Musi być. Dobra, nie przeszkadzam ci. Muszę się wziąć za pakowanie.

E: Ja jestem właśnie w trakcie.

C: Dobra, to do jutra.

E: Nom. Buziaki.

C: Pa

Zakończyłam rozmowę i wyjęłam z szafy torbę. Spojrzałam na nią i zastanowiłam się co ja muszę wziąć. Niby taka prosta czynność, a w głowie pustka. Czułam się, jakbym robiła to pierwszy raz. Usiadłam na łóżku i zaczęłam myśleć od czego zacząć.

    Po jakiejś godzinie skończyłam tą, okropną czynność. To nie było łatwe, ale dałam radę. Zmęczona całym dniem, postanowiłam wziąć szybki prysznic i położyć się spać. W końcu jutro czeka mnie dzień pełen wrażeń.

Następnego dnia

    Budzik ustawiłam sobie na godzinę dziewiątą. Wstałam z bólem brzucha. Po prostu zjadały mnie nerwy. Weź się w garść Carly – powtarzałam sobie w głowie. Chwyciłam przygotowany wczoraj strój i udałam się z nim do łazienki, by tam się ogarnąć.

    Po tym wszystkim poszłam do kuchni, żeby zrobić sobie śniadanie. Chociaż na samą myśl o jedzeniu, żołądek podchodził mi do gardła. Jednak musiałam coś zjeść, żeby mieć siły i nie być głodna.

    Ponieważ wiedziałam, że kanapki jadłabym godzinę, zdecydowałam się zrobić sobie mleko z płatkami. To wchodziło mi zdecydowanie lepiej.

    Nawet nie wiem, kiedy minął mi czas i zrobiła się za dziesięć jedenasta. Poszłam na górę po swoją torbę, sprawdziłam czy wszystko wzięłam. A następnie ubrałam buty i byłam gotowa.

    Długo nie musiałam czekać, bo zaraz podjechała Emma ze swoją mamą. Chwyciłam wcześniej napisany list i ustawiłam go na stole w kuchni tak, żeby rodzice go zauważyli. Rozejrzałam się jeszcze po domu i mała łezka zakręciła mi się w oku. Wzięłam torbę i wyszłam z domu. Przywitałam się z moją przyjaciółką i jej rodzicielką i od razu ruszyłyśmy na lotnisko.

    Jazda zajęła nam jednak nieco dłużej, gdyż na mieście były korki. Do odlotu zostało nam pół godziny.

    - Jak się czujesz? – spytała Emma.

    - Dobrze – odpowiedziałam.

    - Gotowa na nowy rozdział w swoim życiu?

    - Chyba tak. – Przytuliłyśmy się.

    Czas udać się na odprawę. Moja przyjaciółka żegnała się ze swoją mamą. Gdy na nie patrzyłam, to trochę im zazdrościłam. Też chciałabym przytulić się do swojej mamy. Zatopić się w jej objęciach. Ale cóż, sama jestem sobie winna. W końcu poszłyśmy. Przeszłyśmy przez bramkę i ruszyłyśmy w kierunku samolotu.

    Weszłyśmy na pokład i zaczęłyśmy szukać swoich miejsc. Ja zajęłam miejsce przy oknie, bo lubię patrzeć na widoki. Wpuszczałam i wypuszczałam powietrze, żeby się uspokoić. Emma zauważyła moje zdenerwowanie i chwyciła mnie za rękę. Jak dobrze, że ją mam. Na horyzoncie pojawiła się stewardessa, która mówiła nam wszelkie instrukcje, a na koniec kazała zapiąć pasy. Startowaliśmy. Silniki zostały włączone, a samolot zaczął się poruszać. Jeszcze chwila i wzniesiemy się w powietrze. W nową przestrzeń, nową przygodę i nową kartkę w powieści, jaką jest moje życie. Mam nadzieję, że wszystko się uda i tą kolejną część swojego życia, będę mogła nazwać udaną. Nasz środek transportu odbił się od ziemi i wzbił się w górę. Obym z tej góry nie spadła, bo mam dość wielokrotnej wspinaczki. Chciałabym zostać na wierzchołku, albo bez wysiłku z niego zejść. To takie, moje, małe marzenie. A podobno one się czasem spełniają. Zobaczymy jak to będzie w moim przypadku. Mam nadzieję, że to powiedzenie się sprawdzi. 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hej. Bardzo was przepraszam, że nie komentuję ostatnio waszych blogów, mam na nich zaległości. I że nie dodałam rozdziału w zeszłym tygodniu i jeszcze ten dzisiaj jest taki do bani. Ale ja po prostu nie mam czasu. Teraz w szkole ciągle jakaś kartkówka, test, pytanie itp. i ja nie wyrabiam. A jeszcze moja wena kompletnie podupadła, mniej osób czyta moje opowiadanie, no i przez to wszystko brak powera :( 

Jeszcze raz bardzo was przepraszam. Postaram się wszystko nadrobić. Mam nadzieję, że mnie rozumiecie.

Dziękuję tym, którzy mimo wszystko komentują mojego bloga. Jestem wam bardzo wdzięczna :)

Buziaki, Maarit :*