Rozdział 31

    To był Jared Leto, wokalista 30 Seconds To Mars. Bardzo lubię ten zespół, mają świetne teksty i dobrą muzykę. Na żywo wyglądał zdecydowanie lepiej niż na zdjęciach i w telewizji. Od razu mówię, że nie jestem żadną fanką czy coś. Ja należę do takiej, dziwnej grupy ludzi, która nie jest i nigdy nie była niczyją fanką. Taka już jestem.

    - Hej Robert i młode panie – odezwał się.

    - Witaj – odpowiedział Robert i podali sobie ręce. – A to jest moja córka Carly i jej przyjaciółka Emma. – Przedstawił nas.

    - Miło mi was poznać. Miałem okazję usłyszeć co nieco na twój temat Carly – oznajmił Jared. Swój wzrok zwróciłam na mojego biologicznego ojca. Ten tylko posłał w moją stronę delikatny uśmiech.

    - Mam nadzieję, że same dobre rzeczy – odparłam, patrząc jednocześnie na wokalistę.

    - Macie próbę? – spytał nasz „przewodnik”.

    - Ano trochę ćwiczymy z chłopakami i naszymi tancerzami. Chcemy, żeby kolejny teledysk był spektakularny, więc wyciskamy z siebie wszystkie poty. A właściwie bardziej nasza grupa taneczna. – Zaśmiał się.

    - Nie miałbyś nic przeciwko, gdybyśmy wpadli do was? – Zadał pytanie Robert, a mi i Emmie zaświeciły się oczy. To byłoby równoznaczne z poznaniem pozostałej części zespołu. Trochę mnie zdziwiło, że o to spytał. W końcu to jego wytwórnia i może robić i chodzić gdzie chce. Ale jak widać, tego wymaga jego kultura.

    - Nie, no co ty. Wpadajcie, nie ma sprawy. Chętnie was przyjmiemy. To chodźcie. – Pokazał ruchem ręki byśmy poszli za nim. Tak też zrobiliśmy. Wraz z Emmą ścisnęłyśmy sobie dłonie, na znak naszego zadowolenia z owej sytuacji i obdarzyłyśmy się szerokim uśmiechem. W jej oczach tańczyły iskierki radości, zresztą  moje pewnie wyglądały identycznie. Podeszliśmy do drzwi jednych z sali. Z  jej wnętrza wydobywał się dźwięk piosenki „Do or die”.

    - To zapraszam do naszego królestwa – powiedział Jared, jednocześnie się przy tym śmiejąc. Weszliśmy do środka. Na parkiecie tańczyło kilku tancerzy, natomiast na kanapie w rogu sali, siedzieli pozostali członkowie zespołu. Podeszliśmy do nich, a Leto przedstawił nam ich i odwrotnie. Chwilę z nimi pogadaliśmy. To naprawdę fajni faceci. Naszą przemiłą i interesującą konwersację przerwał choreograf.

    - No panowie. Koniec pogaduszek i ruszajcie do pracy. Nie tylko Jared, wam chłopcy trochę ruchu też nie zaszkodzi. Raz, dwa. – Zaśmialiśmy się na jego słowa. Usłyszałam dzwoniący telefon. To była komórka Roberta. Wyszedł na chwilę z sali, by po kilku minutach na nią powrócić.

    - Dziewczyny, bardzo was przepraszam, ale muszę was na chwilę opuścić. Czas tak szybko leci, że kompletnie zapomniałem o jednym spotkaniu. Więc muszę na trochę zejść na dół do mojego biura. Nie obrazicie się, jeżeli was na trochę zostawię? Miałem być do waszej dyspozycji, a zawiodłem. Przepraszam. – Zaczął mówić.

    - Ale spokojnie, nic się nie stało. Nie ma problemu. My się świetnie bawimy. Więc idź, a my tu trochę posiedzimy i popatrzymy – odpowiedziałam.

    - Jesteście kochane. To na razie, ja lecę. Później po was wpadnę. – Gdy tylko to powiedział, to wyszedł. Rozwaliłyśmy się z Emmą na kanapie i przyglądałyśmy się poczynaniom zespołu. Było przy tym sporo śmiechu. Chłopcy lubią się wygłupiać, są w stu procentach wyluzowani. Czasem zachowują się jak nastolatkowie. Zazdroszczę im tej radości, pewności siebie i ich spojrzenia na świat. Po jakimś czasie moja przyjaciółka nie wytrzymała i dołączyła do grupy tancerzy. To fajne, że tak kocha tańczyć. Jest zawsze taka radosna gdy to robi. Cieszę się, że ją mam. Jest dla mnie jak siostra. Gdyby nie ona i Mike, to byłabym zupełnie sama. To oni dodają mi chęci do życia, to oni są powodem moich uśmiechów. Najlepsi przyjaciele na zawsze. I jeszcze jest mój czatowy kolega, o którym nie wiem co mam myśleć. Wydaje się być w porządku i muszę przyznać, że go lubię. Z jednej strony chciałabym się z nim spotkać, poznać go w rzeczywistości, ale z drugiej strony się po prostu boję.

    - Przerwa! – oznajmił choreograf. Wszyscy zaczęli wychodzić z sali, gdyż postanowili wybrać się do pobliskiej kawiarni na kawę.

    - Carly idziesz? – spytała Emma.

    - Nie, nie mam ochoty. Ja zostanę.

    - To jak ty nie idziesz, to ja też nie. Nie zostawię cię samej.

    - Ale naprawdę nie trzeba. Idź – powiedziałam.

    - Nie ma mowy. Zostaję.

    - Idź! – odparłam, patrząc na nią złowrogo. Tak naprawdę chciałam zostać trochę sama i przemyśleć parę spraw.

    - Jesteś tego pewna? – Zadała pytanie. Ja tylko posłałam jej jedno ze swych spojrzeń. – Ok, ok. Już sobie idę. Na razie. – Uśmiechnęła się i machając mi na pożegnanie wyszła.  Postanowiłam włączyć sobie cicho muzykę. Usiadłam pod lustrem i podkuliłam nogi. W ciągu ostatniego czasu wydarzyło się tak wiele. Czasem mam w głowie kompletny mętlik. To taki zbiór mieszanki myśli, z których nic nie wynika. Nieraz mam ochotę położyć się i popłakać w poduszkę, w ten sposób ulżyć swoim emocjom, ale nie potrafię. Oczy są jakby pustynią bez wody. Nie chce się z nich wydostać nawet jedna łza. Ale wtedy pomaga mi właśnie muzyka, albo wiersze, które co jakiś czas pokazują się w moim zeszycie. Nagle z głośników nie wydobywał się żaden dźwięk. Podnoszę głowę, by zobaczyć co jest tego przyczyną. A był nią nie kto inny jak Jared, który w tym momencie stał z kubkiem kawy obok wieży.

    - Proszę, to dla ciebie. Nie chciałaś iść do kawiarni, to kawiarnia przyszła do ciebie. – Podszedł do mnie i wręczył mi kubek, a następnie zajął miejsce obok mnie. Podziękowałam mu za napój i wzięłam mały łyk.

    - Mała, co się dzieje? – spytał.

    - Nic. Po prostu chciałam pobyć trochę sama – odpowiedziałam.

    - Mam sobie pójść? – Zaśmiał się.

    - Nie, no co ty.

    - No powiedz co cię dręczy. Czasem warto jest się komuś wygadać. Śmiało. – Westchnęłam. Może on ma rację, może rozmowa rzeczywiście mi pomoże.

    - Miałeś kiedyś tak, że chciałeś czegoś, ale bałeś się? Że brakowało ci odwagi, żeby zrobić jakiś krok w życiu, chociaż byłeś świadomy, że może on wiele zmienić? I to prawdopodobnie na lepsze? – spytałam.

    - Oczywiście, że tak i to nie jeden raz. Często boimy się coś zrobić, czy zdecydować się na coś. Tak  naprawdę boimy się zmian. Często jest to związane z sytuacjami z przeszłości, ze strachem przed popełnieniem błędu. Ale jesteśmy tylko ludźmi i mamy prawo do błędów. To jest normalne. Chociaż czasem są one dla nas bolesne i odznaczają się raną w naszym sercu, to właśnie one uczą nas życia. Nie bez powodu istnieje powiedzenie „człowiek uczy się na błędach”. A jeżeli czasem nie zaryzykujemy, to nie przekonamy się czy było warto. Jesteśmy królami własnego życia. Może i to prawda, że los w dużej mierze decyduje o tym co jest i będzie, ale my też mamy w to spory wkład. Życie nauczyło mnie, że warto czasem zaryzykować, bo możemy na tym naprawdę zyskać. Jeżeli szczęście samo nie chce do nas przyjść, to my samodzielnie wyciągnijmy po nie rękę. – On to tak pięknie powiedział.

    - Dziękuję Ci, twoje słowa bardzo mi pomogły. Masz rację, trzeba walczyć o swoje i być silnym. Nie ma co patrzeć w tył i spoglądać na pewne sprawy przez pryzmat przeszłości. Trzeba żyć tym, co tu i teraz . I tak jak mówią „łapać szczęście za ogon i dusić jak cytrynkę” – powiedziałam.

    - Cieszę się, że mogłem ci pomóc. I co, lepiej ci? – spytał.

    - Tak, dziękuję ci bardzo. – Po tych słowach po prostu go przytuliłam. To naprawdę miły  i pomocny facet. Nie dziwię się, że jego teksty brzmią tak prawdziwie. On po prostu wkłada w to całe swoje serce, całego siebie.

    - I pamiętaj, że zawsze po burzy wychodzi słońce. – Uśmiechnęłam się na jego słowa. – Masz, tu jest mój numer telefonu. Jak będziesz chciała pogadać, to po prostu dzwoń. Jestem do twojej dyspozycji. – Podał mi karteczkę z zapisanym ciągiem cyfr.

    - Wow, dziękuję. Jesteś naprawdę w porządku. – W tym samym momencie Jared dostał smsa.

    - No, chętnie bym jeszcze został, ale obowiązki wzywają. Jednak nie będzie dalszej części treningu. Jedziemy na jakieś spotkanie – powiedział.

    - Muszę przyznać, że nigdy nie spodziewałabym się 30 Seconds To Mars na próbie tanecznej – odparłam.

    - No wiesz, musimy być sprawni fizycznie. Zresztą tutaj ćwiczymy tylko choreografie do teledysków. – Wytłumaczył. –Dobra, to ja uciekam. Miło było cię poznać. Pa. –Pożegnał się i wyszedł. Zaczynam wierzyć, że los się do mnie uśmiechnął i właśnie trafiłam na lepszy etap życia. Ale cii, żeby nie zapeszyć.

    Dwie godziny później, czyli o szesnastej wróciłyśmy do mieszkania. Wcześniej byłyśmy jeszcze na obiedzie z Robertem. Okazało się, że oprócz tego, że 30 Seconds To Mars należy do jego wytwórni, to jeszcze Jared jest dobrym kolegą, takim kumplem mojego biologicznego ojca. I stąd wiedział na mój temat co nieco. Mimo dużej ilości czasu poza domem, nie byłam zmęczona. Wręcz przeciwnie, byłam w pełni sił. Miałam ochotę zrobić coś szalonego tego wieczoru, stąd wpadłam na pewien pomysł.

    - Emma, co ty na to, żebyśmy zaszalały tego wieczoru? – spytałam przyjaciółki, która w tym momencie siedziała na kanapie w salonie.

    - Co masz na myśli? Mam się bać? –Zadała pytanie lekko chichocząc.

    - Chodźmy dzisiaj do jakiegoś klubu i zabawmy się na całego – powiedziałam. Przyjaciółka momentalnie zerwała się i dotknęła mojego czoła. – Mogę wiedzieć co ty robisz?

    - Sprawdzam czy nie masz gorączki. Ty, Carly Winter proponujesz mi coś takiego, na pewno masz gorączkę. – Zaczęłyśmy się śmiać. Wzięłam poduszkę z sofy i uderzyłam ją. W ten sposób rozpętałam bitwę na poduszki. Jednak nie trwała ona zbyt długo, gdyż w dość szybkim tempie się zmęczyłyśmy. Opadłyśmy w tym samym momencie na kanapę.

    - To jak? – spytałam.

    - Chętnie. To co, ja pójdę się odświeżyć – odparła.

    - Ok. To ja po tobie. – I już jej nie było. Chwyciłam laptopa i weszłam na czat. Dzisiejsza rozmowa z Jared’em bardzo pomogła mi w decyzji. Może nie jestem pewna w stu procentach, ale nigdy nie ma się aż takiej pewności. Raz się żyje – powiedziałam sobie w głowie.

_*Niedostępna*_

Hej. Dużo ostatnio myślałam i podjęłam decyzję

w sprawie naszego spotkania.

Przystojni@k17

Hej. Aż się boję.

Ale mam nadzieję, że odp. będzie brzmiała „tak” :)

_*Niedostępna*_

Może się boję i brak mi śmiałości,

ale postanowiłam, że zaryzykuję. Bo jeżeli bym tego

nie zrobiła, to nie wiedziałabym czy było warto.

Więc moja odpowiedź brzmi „tak”.

Przystojni@k17

Huuurraaaa!! Nawet nie wiesz jak się cieszę.

Nie mogę się doczekać naszego spotkania.

_*Niedostępna*_

Ja też jestem ciekawa tego spotkania.

Przystojni@k17

A wymienimy się zdjęciami, czy nie?

_*Niedostępna*_

Wolałabym nie. Będziemy mieć niespodziankę.

Mam nadzieję, że nie jesteś takim, który patrzy tylko

na wygląd.

Przystojni@k17

Nie, no co ty. To jak chcesz. Ja nie nalegam :)

_*Niedostępna*_

Ale teraz muszę już kończyć, bo idę z przyjaciółką

do klubu. To pa pa ;)

Przystojni@k17

Tylko uważaj na siebie.

Paaa :*

    Zrobiłam to, zgodziłam się na spotkanie z zupełnie mi obcym chłopakiem. Mam nadzieję, że naprawdę jest tym, za którego się podaje i na przykład nie okaże się jakimś trzydziestolatkiem. Dobra, teraz nie będę o tym myśleć, co ma być, to będzie. Teraz muszę wybrać strój do klubu. Ruszyłam więc do sypialni. Ostatnio wygospodarowałam nieco czasu i wyjęłam ubrania z walizki do szafy. Dzięki temu łatwiej będzie mi znaleźć odpowiednią kreację. Rozpoczęłam więc buszowanie.

    Po jakiś piętnastu minutach znalazłam odpowiedni zestaw. Tym razem postanowiłam ubrać się nieco z pazurem. Wybrałam sukienkę z czarnym gorsetem i kwiecistym dołem, do tego czarne buty z ćwiekami, na dość wysokim obcasie i dodatki. W między czasie z łazienki wyszła Emma, więc teraz to ja poszłam z niej skorzystać, wraz z ubraniami.

    Dokonywałam ostatnich poprawek przy lustrze. Włosy spięłam w niesfornego koczka, rzęsy pociągnęłam tuszem, a na twarz nałożyłam krem matujący. Uwielbiałam go, gdyż zakrywał niedoskonałości i zaczerwienienia skóry, dzięki czemu cera zyskiwała na wyglądzie. Po raz ostatni spojrzałam na swoje odbicie i muszę powiedzieć, że byłam zadowolona z osiągniętych rezultatów. Z uśmiechem na ustach wyszłam z łazienki. W sypialni czekała już gotowa Emma. Ona zdecydowanie wyglądała grzeczniej.  Miała na sobie biały top, kwiecistą spódnicę i brązowy pasek, co sprawiało wrażenie, jakby było całością, jakby tworzyło sukienkę. Na nogach miała założone brązowe platformy, a jej szyję zdobił złoty naszyjnik w kształcie sowy. Włosy pozostawiła rozpuszczone, a jej twarz była dosłownie delikatnie muśnięta makijażem.  Jak zawsze wyglądała idealnie.

    - Wow, Carly. Ale z ciebie laska. Widzę, że dzisiejsza stylizacja jest bardziej na rockowo. – Uśmiechnęła się.

    - Ano dzisiaj postanowiłam nie być taką grzeczną dziewczynką. I dziękuję za komplement. Ty za to jak zawsze wyglądasz perfekcyjnie – powiedziałam.

    - Oj dziękuję. Ale mi słodzisz. To co, gotowa na podbicie nowojorskiego klubu? – spytała.

    - Jak najbardziej. Ruszamy na podbój Nowego Jorku! – krzyknęłam, dzisiaj humor dopisywał mi wyjątkowo dobrze.

    - Hahaha. Nie poznaję cię dzisiaj. Chyba ktoś mi ciebie podmienił. – Zaśmiałyśmy się i biorąc się pod rękę wyszłyśmy z mieszkania.  

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    Heeej. I znowu spóźniona jestem. Ja normalnie się kiedyś zastrzelę. Tu się spóźniam, a z waszymi blogami, to już wogóle. Mam takie zaległości, że nie mogę. Wstyd mi strasznie. 
Mam nadzieję, że choć trochę wam się podobał rozdział. Pisało mi się go dobrze, miałam nagły przypływ weny :)
Czekam na wasze szczere komentarze, są dla mnie naprawdę bardzo ważne.
Do następnego. Wasza Maarit :***