Epilog

Pół roku później

    Przez te kilka miesięcy trochę się działo w moim życiu. Miałam wrażenie, że właśnie nadszedł mój lepszy czas. Moja chwila szczęścia. Wszystko obróciło się o sto osiemdziesiąt stopni, a świat nabrał wszelkich, możliwych kolorów. Czułam się jak w bajce, gdzie właśnie doszło do happy endu. Ale u mnie to nie był koniec, lecz początek.

    Gdyby ktoś mi powiedział rok temu, jak potoczy się moje życie i co się w nim wydarzy, nie uwierzyłabym mu za nic. Wyśmiałabym go i powiedziała, że chyba naoglądał się zbyt wiele filmów lub naczytał się za dużo książek. To byłoby czymś nierealnym, a teraz jest rzeczywistością.

    W szkole czułam się świetnie. Nie miałam już mojego prześladowcy, miałam spokój i ciszę. Już nie żyłam w strachu. Co do Connora. Chłopak się zmienił, może trudno w to uwierzyć, ale naprawdę doszło u niego do zmian. To zupełnie inny człowiek. Jakby ktoś go podmienił. Cały czas jest z Mike’iem i są szczęśliwi, kochają się. Nawet ja utrzymuję z nim normalne kontakty. On cały czas mnie przeprasza za wszelkie krzywdy, ale ja już dawno mu wybaczyłam.

    Jak się okazało, Robert wcale nie pojawił się przypadkiem w Londynie. Po tym, jak dowiedział się, że mama i tata się rozstają, postanowił walczyć o swoją dawną miłość. To niezwykłe, że ich uczucie przetrwało tyle lat. Trochę musiał się natrudzić, by ponownie zdobyć zaufanie mamy, ale było to tylko kwestią czasu. Teraz znów są razem, a ja mam ojca przy boku i mogę patrzeć jak moja rodzicielka jest szczęśliwa. Nie mają zamiaru brać ślubu, powiedzieli, że nie jest im potrzebny żaden papierek. Dla nich ważne jest to, co czują. To, co rozpala ich serca. Robert przeprowadził się do Londynu i mieszka razem z nami. Pytałyśmy go, czy nie szkoda mu zostawiać tak dobrej wytwórni w Nowym Jorku, lecz on powiedział, że to żaden problem, bo otworzy ją tutaj. Stwierdził, że gwiazdy go znają i jak będą chciały, to do niego trafią, choćby miał się znajdować w Chinach.

    Mama i tata rozwiedli się bez problemu. Jak to się mówi, szybko i bezboleśnie. Dostałam zaproszenie na ślub ojca i jego kochanki. Nie chciałam iść, czułam do niego nienawiść, lecz matka mówiła mi, że on zawsze będzie moim tatą i powinnam tam iść. Że zawsze będę jego małą córeczką. Zgodziłam się, tylko poprosiłam, żeby poszła razem ze mną. Nie chciałabym być tam sama.

    Szczęście rozpiera moją duszę. Przy swoim boku mam wspaniałego chłopaka. Nasza miłość jakby cały czas rozkwitała. Jeszcze nikt nie dał mi tyle radości i ciepła co on. Czuję, że to prawdziwa miłość i będzie mi towarzyszyła przez długi czas. Drugiego takiego chłopaka nie znajdę. Jest wyjątkowy. To prawdziwy skarb.

    Emma, jest dla mnie jak siostra. Jestem wdzięczna Bogu, że tamtego, felernego dnia postawił ją na mojej drodze. Będę mu dziękować za to do końca życia. U niej też jest wszystko w porządku. W miłości ma identycznie jak ja. Ostatnio mało nie dostała zawału, gdy zadzwonił do niej menager 30 Seconds To Mars i zaproponował jej udział w ich teledysku. Jej taneczna kariera się rozwija. Cieszę się jej szczęściem.

    Ten okres mojego mieszkania w Londynie przyniósł mi wiele niespodzianek tych dobrych, jak i złych. Był to czas bardzo burzliwy, ale i pełen dobrych momentów. Wiele wniósł do mojej codzienności. Był sesją różnych lekcji wzbogacających moją wiedzę na temat życia. Sprawił, że stałam się silniejszą dziewczyną. Zrozumiałam, że ból, porażki i błędy są normalną, naturalną częścią naszego istnienia. Nie da się przed tym ochronić, to prędzej czy później i tak przyjdzie.

    Nauczyłam się, że trzeba umieć wybaczać. Nie tylko drugiemu człowiekowi, lecz również samemu sobie. Nie możemy się za wszystko winić i dobijać się. Jesteśmy tylko ludźmi, mamy prawo do błędów, do pomyłek. Potrzebujesz się wypłakać, płacz. Łzy to żaden wstyd. To nie oznaka słabości. To pokazanie siły, jaka jest nam potrzebna, by ukrywać wszystkie emocje przed światem, a w zaciszu własnego konta je otworzyć.

    Zdałam sobie sprawę, że nie można na wszystkich patrzeć tak samo tylko dlatego, że jakaś jedna osoba nas zraniła. Ludzie są różni. Jeden wbije w nasze serce sztylet, lecz drugi będzie niczym lekarstwo, które zasklepi ranę. Nie budujmy murów wokół siebie, nie odgradzajmy się od innych. Nie róbmy się niedostępnymi. Otwierajmy bramy do naszych dusz, lecz z umiarem, dystansem. Nie ufajmy zbyt szybko, bo to może mieć dla nas niemiłe skutki. Dajmy się poznać innym i my róbmy wędrówki do wnętrza drugiego człowieka.

    A przede wszystkim nauczyłam się tego, że gdy się upadnie, trzeba wstać. Nigdy nie można się poddawać, trzeba być silnym. Bo zawsze trzeba być najpierw na dole, by później znaleźć się na samym szczycie.

    Trzeba walczyć o to, co się kocha i czego się pragnie. Marzenia są po to, żeby je spełnić. I należy pamiętać, że czasem warto zaczekać, bo los może w najmniej spodziewanym momencie przynieść nam miły prezent. Nie wybierajmy się na siłę w podróż w poszukiwaniu drugiej połówki serca. Bo miłości się nie szuka, jest, albo jej nie ma…

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

I koniec. Nie umiem pisać epilogów, więc przepraszam. Nie będę się tu rozpisywać. Jeszcze dzisiaj pojawi się post końcowy.

Buziaki, Wasza Maarit :*